Op kamers (10) – Vreetlustig

Wat vooraf ging. Anja woont in een meidenhuis waar Barbara verschrikkelijk lekker en veel kookt. De meiden in het huis groeien allemaal. Anja is erg geschrokken van de uitdaging van Suzanne om bewust aan te komen, maar als de oud-huisgenote Gaby ziet, doet ze volop mee met de heuse vreetorgie.

Lees eerst het eerste deel: Een goed tehuis »

Vreetlustig

Dit weekend had Anja's houding tot het eten veranderd. De geweldige hoeveelheden, die ze in deze drie dagen naar binnen had gewerkt, had haar maag nog een keer verwijt, en haar eetlust was gestegen. De tijd, waarbij ze na twee broodjes ontbijt, volgevreten was, lag ver achter haar. Nu kwamen na de twee broodjes minstens drie wafels, drie Berliner bollen en dan duurde het niet lang, tot haar honger naar zoetheid zich weer meldde en ze zich aan de vele snoeperijen overgaf die in het huis verspreid lagen. 's Middags kwam dan de warme maaltijd bij de universiteit, een paar broodplakken, een curryworst met patat bij de snackbar, een grote krakeling op weg naar de bushalte, dan weer een stuk taart en 's avonds 2, maar vaak 3, grote porties van de avondmaaltijd van Barbara.


Sabine keek bezorgd naar de ontwikkelingen. Anja scheen werkelijk vreetlustig te zijn geworden en propte zich onophoudelijk vol. Het liet snel zijn werking zien. Nu werd Anja echt dik. Op een avond toen Sabine laat thuis kwam, trof ze Anja alleen in de keuken aan, waar ze zich verschanst had achter een schaal roomkaaspasta.

'Zeg eens,' begon Sabine voorzichtig. 'Zou je niet eens een beetje op je gewicht letten?' Anja keek haar niet aan, maar schoof een nieuwe volle lepel in haar mond. 'Ik bedoel het is al na middernacht en je hebt toch al goed gegeten vandaag?'
'Nou en?' zei Anja licht geirriteerd. 'Ik heb gewoon nog honger.' Ze schoof het laatste restje samen. 'En ik maak nog een portie,' zei ze er opstandig na.
'Ach kom nou, ik durf te wedden dat je maag tot de nok toe gevuld is.'

'Ik heb honger,' herhaalde Anja, hoewel het niet helemaal klopte. Maar een zeldzame impuls bracht haar ertoe Sabine te laten zien dat ze zich niet door verwijten liet beinvloeden. Uit een grote schotel vulde ze haar schaal tot de rand toe vol en deed hem in de magnetron. Daarbij voelde ze dat Sabines gen keken naar de vooruitstekende buik, de zwabbelende vetschacht die haar inderdaad al volle maag omhulde. Haar kleding paste haar nog maar net.

'Je moet doen, wat je wilt,' zei Sabine. 'Wanneer je meent dat Susannes vreetzucht en haar dikke buik navolgenswaard zijn, vreet je van mijn apart tot je barst. Sterker nog, neem de kleren die haar te klein geworden zijn en vreet je zo lang vol tot je erin past.'
'Je bent gemeen,' zei Anja nu en het leek erop alsof ze in huilen zou uitbarsten. Sabine ging naast haar staan en legde een arm over d'r schouders.
'Sorry, ik heb het niet zo bedoeld. In dit huis worden we allemaal zo dik, het is bij mij toch ook niet anders. Ik ben alweer aangekomen. Het is niet jouw schuld. De anderen moedigen voortdurend aan om meer te eten. Ik heb het ook niet in de gaten gehad toen ik hier introk. Maar zoals gezegd, ik ben hier 25 kilo aangekomen. Voortdurend heb ik gegeten, om het uur. Net zoals jij. Maar ik wil niet zo dik worden als Gaby en als een mestvarken snuivend de trap opstijgen.'

'Ga je lijnen?' vroeg Anja, maar in haar gedachten steeg een visioen op. Sabine ook bijna 100 kilo zwaar, droeg enorme vetmassa's omhoog de trap op, waarbij haar buik heen en weer zwabbelde. Een opwindende voorstelling.
'Ja, dat ook. Maar niet hier, dat krijg ik niet voor elkaar. Barbara zal elke dieetpoging met de kop indrukken. Ik ga weg.'

'Je lult,' zei Anja die weer met eten begon. 'Dat we een beetje meer eten, is toch niet Barbara's schuld. Ik heb gewoon honger en met jouw zal het net zo gaan.' Ze had haar mond vol. 'Of is ze misschien hier ergens en heeft ze me overhaald?' vroeg ze licht triomferend, waarbij ze snoof. Haar maag was nu pas echt vol en het koste haar moeite om de volle lepel naar binnen te krijgen. Maar dan, voelde ze het gevoel dat ze kortgeleden beleefd had. Ze was ervan gaan houden: de volgepropte maag die als een volle zak deinde in haar lichaam. Ze ving de caloriebommen op en benam haar het ademen. Nog een lepel, en nog eentje. Snel voelde ze de spanning en de druk, het gevoel vol te zijn. Nu een massage en dan slapen.

'Je moet het zelf weten,' zei Sabine nog een keertje. 'Ik wilde je nog een goede raad geven, omdat ik weet hoe het is als de lust tot eten begint. Ergens kan je dan niet meer ophouden. Als je wilt, kunnen we samen een huis zoeken. Maar ik weet, als ik hier blijf, weeg ik snel 150 kilo.'
'Nou en?' vroeg Anja. 'Zoveel weegt Susanne ook snel. Is dat nou zo erg?'
Maar nu schoot het Sabine naar de kop. 'Jouw hebben ze compleet veranderd, als een blad aan de boom ben je omgedraaid,' snoof ze. 'Denk toch eens na. Zo snel als je thuisbent, laat je je broek openstaan, omdat hij te klein wordt en je achterste is ondertussen reusachtig groot geworden. De cellulitis zie je door je leggings heen, zo zwabberig zijn je dijen. Je moet echt wat aan je lichaam gaan doen.'

Anja was ondertussen zo volgevreten dat ze niks meer hoorde. Haar volle buik drukte en liet zich steeds meer buiten adem komen, waarbij ze nog altijd de ene na de andere volle lepel met roomkaaspasta naar binnen werkte. Ze proefde de vette kaas haar mond binnenglijden. Daarbij zag Sabine dat de snelle gewichtstoename nog meer striemen tot gevolg had. Sabine stond op. 'Je bent niet meer te redden. Na een tijdje, merk je waarschijnlijk zelf wat er aan de hand is.' Ze trok de deur achter zich dicht. Anja begon nu haar vooruitstekende buik te masseren. Dat deed goed. Zo volgevreten had ze zich nog niet na het weekend, dacht ze. Ze voelde zich een beetje duizelig en ze hield ervan om het vet te laten bewegen dat ze ondertussen erbij gegeten had. Maar Sabines verwijten hadden toch een zeldzaam gevoel bij haar achtergelaten.

Lees deel 11: Sabine vertrekt »