Op kamers (1) – Een goed tehuis
Anja gaat studeren en omdat ze ver van de nieuwe studiestad woont, moet ze op kamers. Ze vindt een leuke kamer in een meisjeshuis. Wel merkt ze dat de meiden in het huis aan de forse kant zijn en van eten houden. Anja vindt dat niet erg, ze houdt zelf ook wel van eten. Dit verhaal is een vertaling van Die Schlemmer-WG van Schlaraffine.
Eindelijk was het Anja gelukt een kamer te vinden. Ze had met haar ouders meerdere studentenkamers bezocht. Iedere keer was de mooie, grote kamer te duur of waren de medebewoners niet aardig. De oudere woning waarin ze kwam te wonen was niet naar de nieuwste bouwstandaard ingericht, maar dubbelglas en centrale verwarming waren aanwezig. De nieuwe kamer was groot en mooi ingericht en niet duur. In het huis woonden alleen meisjes. Anja vond dit een mooie bijkomstigheid. Voor het eerst ging ze op kamers wonen. Na de middelbare school begon ze haar nieuwe studie.
Met twee van de drie meisjes had ze al kennisgemaakt: Sabine en Barbara. Ze waren niet veel ouder dan zij. Barbara studeerde nog en Sabine werkte op een kantoor. Anja vond ze wel aardig. Beide dames straalden iets gezelligs en vriendelijks uit. Misschien kwam dat omdat ze niet zo slank waren. Barbara was niet echt dik, hooguit mollig, maar Sabine zat wel tegen het dikke aan. Haar gezicht bevatte bolle wangen en ze droeg een onderkin. Een wijde trui verstopte de overtollige kilo's. In haar mollige handjes zaten lichte putjes. Barbara droeg echter ook minstens een maat 42 of 44 spijkerbroek, maar ze had een slanker gezicht. Eigenlijk was het Anja niet opgevallen, maar haar moeder merkte het op. De vierde van het huis, Susanne die bij een radiozender als presentatrice werkte, had ze nog niet ontmoet. Anja wist zeker dat ze zich op haar nieuwe kamer snel thuis zou gaan voelen.
Alleen Barbara was thuis toen Anja twee weken later met haar spulletjes het huis betrok. Haar ouders hielpen met uitladen. Anja had niet veel bij zich, want de kamer was al gemeubileerd. Haar ouders moesten weer snel terug, want de tocht naar huis duurde meer dan zes uur. Het gaf haar een vreemd gevoel toen ze afscheid van haar ouders nam en Anja in een vreemde omgeving achterbleef. Ze voelde zich een beetje eenzaam en treurig. Gelukkig kreeg ze nauwelijks de tijd om in een heimwee te vervallen, want Barbara klopte op haar deur. 'Hé nieuweling,' lachte ze, 'heb je zin om mee te eten? Susanne en Sabine komen dadelijk en ik heb gekookt. De eerste avond dat je weg bent van moeders rokken moet je vieren.' 'Graag,' antwoordde Anja en volgde Barbara naar de keuken.
Het rook verschrikkelijk lekker. Anja zag twee grote schalen met lasagne in de oven staan. In de koelkast wachtte een reuze schotel met chocoladepudding. 'Dat is zeker een feestmaal,' riep ze enthousiast, 'komt er bezoek?' Barbara roerde in de soep en schudde ontkennend haar hoofd. Op dat moment ging de voordeur open en Anja hoorde een volle en mooie vrouwenstem, terwijl een paar schoenen op de vloer bij de deur vielen: 'Wilma, ik ben thuis.' Fred Flinstone. Anja lachte hard. Ze liep naar de keukendeur en daar stond ze: Susanne.
Ze had donkerblond haar dat ook zonder haarspray als een leeuwenmaan op haar schouders viel. Ze zag er geweldig uit.Dat kwam niet alleen door haar prachtige stem en haar mooie donkerblonde haar. Ze was vooral dik. Niet een beetje fors, zoals Barbara, of mollig, zoals Sabine, maar echt dik. Een brede meloenenbuik tekende zich onder haar trui af. Zacht gevormde heupen lieten zich tevreden onder de trui zien. Stevige, grote borsten maakten het beeld compleet. Anja kreeg een droge mond van dit alles, zonder dat ze wist waarom. Ze stamelde: 'Ha-hallo.' Het klonk een beetje piepend na de prachtige, stevige stem van Susanne.
'Ha, jij moet Anja zijn.' De grootgeschapen vrouw liep naar haar toe en omarmde haar. Anja legde haar armen om de rug van Susanne. Althans, ze probeerde het en merkte hoe de stevige vetring van Susannes hangbuik tegen haar magere buikje drukte. Hij voelde zacht, week en kneedbaar. Het leek of ze een zacht kussentje in haar handen hield. Haar hand hield ze onder de schouders van Susanne en ze voelde een heuse vetplooi. Het was de bovenste uitloper van de enorme pens die zich zo mooi boven de heupen aftekende. Tegelijk rook ze een heerlijke geur uit het haar van Susanne opstijgen. Het rook naar de frisse lentebloesem of een vreemde vrucht. Was het een parfum? Het liefste had ze Susanne nooit meer losgelaten. 'Leuk dat wij elkaar nu ook hebben gezien,' zei Susanne. Ze deed een stapje naar achteren. 'O, Bar; je hebt al gekookt. Hmmm, ik heb een ongelooflijke honger.'
Een kort moment later kwam ook Sabine en de vier jonge dames zaten in de keuken aan tafel en aten. Anja was op dat moment helemaal vergeten dat ze afscheid had genomen van haar ouders. Ze zat tussen allemaal onbekende mensen, maar ze liet zich de voedingsrijke porties van het zware eten goed smaken. Ze lette er altijd op niet teveel te eten, aangezien ze makkelijk aankwam. Voortdurend voelde ze zich te dik, terwijl ze hoogstens een beetje gezet was. Hier, temidden van dit gezelschap van drie vrouwen die dikker waren, voelde ze zich plotseling slank en daarom gunde ze zichzelf een grote mok van de romige soep en twee porties lasagne, waarbij de roomsaus vet en de kaas eruit droop. Susanne schepte nog twee keer op, en geen klein beetje ook. Geen wonder dat ze zo dik is, dacht Anja.
Tenslotte zaten ze allemaal met volle buiken aan tafel uit te buiken. Susanne had haar buik een beetje omhoog geschoven en ademde zwaar. Ze had duidelijk een beetje teveel gegeten. Maar ook Sabine zat er volgegeten bij en Barbara en Anja waren eveneens papzat. Barbara stond met moeite op. 'Als iedereen nog een klein beetje opschept, dan is de pan leeg,' meende ze en ze hield de schaal met de resterende lasagne omhoog.
'Ik kan niet meer,' zuchtte Sabine
'Kom op Sabine, we delen het netjes,' stelde Susanne voor.
'Vooruit dan.'
'Ik hoef niet meer,' wilde Anja zeggen, maar er lag al een nieuw portie. Alle vier voerden ze een kleine strijd hun bord leeg te eten. Het ging langzaam en de magen waren vol en hevig aangespannen. Het lukte. Anja voelde zich alsof ze ieder moment uit elkaar kon ploffen, maar het eten was buitengewoon lekker geweest.
'Ik heb nog chocoladepudding,' zei Barbara nu. De drie anderen steunden en kreunden. 'Nog niet,' zuchtte Sabine, 'mens, ik wilde eigenlijk op dieet gaan. Ik ben alweer twee kilo aangekomen.'
'Ach, daar zie je niets van.'
'Je wilt me nog eens vetmesten,' meende Sabine mistroostig. 'Mijn broek zit me echt te krap.'
'Je ziet er goed uit,' zei Susanne nu ook. 'En in vergelijking met mij ben je buitengewoon slank.' Anja moest er om lachen. In vergelijking met Susanne is iedereen slank; zelfs Sabine die zeker meer dan 90 kilo moest wegen. Ondanks dat leek de opmerking van Susanne Sabine te kalmeren: 'Nou ja, dat kleine beetje pudding dan…'
'Goed,' zei Barbara en ze haalde een grote schaal uit de koelkast.
Toen Anja diezelfde avond in bed lag, was haar kleine buikje hard en gezwollen. Terwijl ze van dikke vrouwen droomde, die ze naakt op kussens tegenover elkaar zaten en elkaar pudding voerden, verwerkte haar lichaam de overvloedige hoeveelheid eten. Meer dan drieduizend caloriën zette zich om in de eerste grammetjes vet.
Lees het tweede deel: De kuur slaat aan »
Een goed tehuis
Eindelijk was het Anja gelukt een kamer te vinden. Ze had met haar ouders meerdere studentenkamers bezocht. Iedere keer was de mooie, grote kamer te duur of waren de medebewoners niet aardig. De oudere woning waarin ze kwam te wonen was niet naar de nieuwste bouwstandaard ingericht, maar dubbelglas en centrale verwarming waren aanwezig. De nieuwe kamer was groot en mooi ingericht en niet duur. In het huis woonden alleen meisjes. Anja vond dit een mooie bijkomstigheid. Voor het eerst ging ze op kamers wonen. Na de middelbare school begon ze haar nieuwe studie.
Met twee van de drie meisjes had ze al kennisgemaakt: Sabine en Barbara. Ze waren niet veel ouder dan zij. Barbara studeerde nog en Sabine werkte op een kantoor. Anja vond ze wel aardig. Beide dames straalden iets gezelligs en vriendelijks uit. Misschien kwam dat omdat ze niet zo slank waren. Barbara was niet echt dik, hooguit mollig, maar Sabine zat wel tegen het dikke aan. Haar gezicht bevatte bolle wangen en ze droeg een onderkin. Een wijde trui verstopte de overtollige kilo's. In haar mollige handjes zaten lichte putjes. Barbara droeg echter ook minstens een maat 42 of 44 spijkerbroek, maar ze had een slanker gezicht. Eigenlijk was het Anja niet opgevallen, maar haar moeder merkte het op. De vierde van het huis, Susanne die bij een radiozender als presentatrice werkte, had ze nog niet ontmoet. Anja wist zeker dat ze zich op haar nieuwe kamer snel thuis zou gaan voelen.
Alleen Barbara was thuis toen Anja twee weken later met haar spulletjes het huis betrok. Haar ouders hielpen met uitladen. Anja had niet veel bij zich, want de kamer was al gemeubileerd. Haar ouders moesten weer snel terug, want de tocht naar huis duurde meer dan zes uur. Het gaf haar een vreemd gevoel toen ze afscheid van haar ouders nam en Anja in een vreemde omgeving achterbleef. Ze voelde zich een beetje eenzaam en treurig. Gelukkig kreeg ze nauwelijks de tijd om in een heimwee te vervallen, want Barbara klopte op haar deur. 'Hé nieuweling,' lachte ze, 'heb je zin om mee te eten? Susanne en Sabine komen dadelijk en ik heb gekookt. De eerste avond dat je weg bent van moeders rokken moet je vieren.' 'Graag,' antwoordde Anja en volgde Barbara naar de keuken.
Het rook verschrikkelijk lekker. Anja zag twee grote schalen met lasagne in de oven staan. In de koelkast wachtte een reuze schotel met chocoladepudding. 'Dat is zeker een feestmaal,' riep ze enthousiast, 'komt er bezoek?' Barbara roerde in de soep en schudde ontkennend haar hoofd. Op dat moment ging de voordeur open en Anja hoorde een volle en mooie vrouwenstem, terwijl een paar schoenen op de vloer bij de deur vielen: 'Wilma, ik ben thuis.' Fred Flinstone. Anja lachte hard. Ze liep naar de keukendeur en daar stond ze: Susanne.
Ze had donkerblond haar dat ook zonder haarspray als een leeuwenmaan op haar schouders viel. Ze zag er geweldig uit.Dat kwam niet alleen door haar prachtige stem en haar mooie donkerblonde haar. Ze was vooral dik. Niet een beetje fors, zoals Barbara, of mollig, zoals Sabine, maar echt dik. Een brede meloenenbuik tekende zich onder haar trui af. Zacht gevormde heupen lieten zich tevreden onder de trui zien. Stevige, grote borsten maakten het beeld compleet. Anja kreeg een droge mond van dit alles, zonder dat ze wist waarom. Ze stamelde: 'Ha-hallo.' Het klonk een beetje piepend na de prachtige, stevige stem van Susanne.
'Ha, jij moet Anja zijn.' De grootgeschapen vrouw liep naar haar toe en omarmde haar. Anja legde haar armen om de rug van Susanne. Althans, ze probeerde het en merkte hoe de stevige vetring van Susannes hangbuik tegen haar magere buikje drukte. Hij voelde zacht, week en kneedbaar. Het leek of ze een zacht kussentje in haar handen hield. Haar hand hield ze onder de schouders van Susanne en ze voelde een heuse vetplooi. Het was de bovenste uitloper van de enorme pens die zich zo mooi boven de heupen aftekende. Tegelijk rook ze een heerlijke geur uit het haar van Susanne opstijgen. Het rook naar de frisse lentebloesem of een vreemde vrucht. Was het een parfum? Het liefste had ze Susanne nooit meer losgelaten. 'Leuk dat wij elkaar nu ook hebben gezien,' zei Susanne. Ze deed een stapje naar achteren. 'O, Bar; je hebt al gekookt. Hmmm, ik heb een ongelooflijke honger.'
Een kort moment later kwam ook Sabine en de vier jonge dames zaten in de keuken aan tafel en aten. Anja was op dat moment helemaal vergeten dat ze afscheid had genomen van haar ouders. Ze zat tussen allemaal onbekende mensen, maar ze liet zich de voedingsrijke porties van het zware eten goed smaken. Ze lette er altijd op niet teveel te eten, aangezien ze makkelijk aankwam. Voortdurend voelde ze zich te dik, terwijl ze hoogstens een beetje gezet was. Hier, temidden van dit gezelschap van drie vrouwen die dikker waren, voelde ze zich plotseling slank en daarom gunde ze zichzelf een grote mok van de romige soep en twee porties lasagne, waarbij de roomsaus vet en de kaas eruit droop. Susanne schepte nog twee keer op, en geen klein beetje ook. Geen wonder dat ze zo dik is, dacht Anja.
Tenslotte zaten ze allemaal met volle buiken aan tafel uit te buiken. Susanne had haar buik een beetje omhoog geschoven en ademde zwaar. Ze had duidelijk een beetje teveel gegeten. Maar ook Sabine zat er volgegeten bij en Barbara en Anja waren eveneens papzat. Barbara stond met moeite op. 'Als iedereen nog een klein beetje opschept, dan is de pan leeg,' meende ze en ze hield de schaal met de resterende lasagne omhoog.
'Ik kan niet meer,' zuchtte Sabine
'Kom op Sabine, we delen het netjes,' stelde Susanne voor.
'Vooruit dan.'
'Ik hoef niet meer,' wilde Anja zeggen, maar er lag al een nieuw portie. Alle vier voerden ze een kleine strijd hun bord leeg te eten. Het ging langzaam en de magen waren vol en hevig aangespannen. Het lukte. Anja voelde zich alsof ze ieder moment uit elkaar kon ploffen, maar het eten was buitengewoon lekker geweest.
'Ik heb nog chocoladepudding,' zei Barbara nu. De drie anderen steunden en kreunden. 'Nog niet,' zuchtte Sabine, 'mens, ik wilde eigenlijk op dieet gaan. Ik ben alweer twee kilo aangekomen.'
'Ach, daar zie je niets van.'
'Je wilt me nog eens vetmesten,' meende Sabine mistroostig. 'Mijn broek zit me echt te krap.'
'Je ziet er goed uit,' zei Susanne nu ook. 'En in vergelijking met mij ben je buitengewoon slank.' Anja moest er om lachen. In vergelijking met Susanne is iedereen slank; zelfs Sabine die zeker meer dan 90 kilo moest wegen. Ondanks dat leek de opmerking van Susanne Sabine te kalmeren: 'Nou ja, dat kleine beetje pudding dan…'
'Goed,' zei Barbara en ze haalde een grote schaal uit de koelkast.
Toen Anja diezelfde avond in bed lag, was haar kleine buikje hard en gezwollen. Terwijl ze van dikke vrouwen droomde, die ze naakt op kussens tegenover elkaar zaten en elkaar pudding voerden, verwerkte haar lichaam de overvloedige hoeveelheid eten. Meer dan drieduizend caloriën zette zich om in de eerste grammetjes vet.
Lees het tweede deel: De kuur slaat aan »
Reacties
Een reactie posten