De revanche (5) – Vette koe
Wat vooraf ging: Nicole vindt zichzelf te zwaar. Haar vroegere buurmeisje Sandra wil Nicole helpen net zo'n sexy lichaam te krijgen als zij. Daarom gaan de 2 meiden naar het afgelegen vakantiehuisje voor een zeer intensieve training. Als ze kennismaken met Bas, dan verandert veel. Zeker als hij de meiden meeneemt naar een feestje in het dorp.
Lees eerst het eerste deel van dit vervolgverhaal: Werkloos »
De volgende morgen zaten de meiden aan de ontbijttafel. Nicole nam peer en een appel, verder durfde ze niks anders te eten. Sandra zat aan tafel alsof ze de hele nacht geen oog dicht had gedaan. 'Sandra, het spijt me verschrikkelijk van vannacht', zei Nicole. 'Ik wist gewoon niet wat me bezielde. De stress van de afgelopen dagen, het strenge dieet, de harde sport. Het is me allemaal wat teveel geworden. Ik kreeg een beetje een terugval vannacht. Het spijt me zo.' Sandra was erg kortaf die morgen en keek haar vriendin nauwelijks aan. 'Het is goed hoor', zei ze vluchtig. 'Dus we gaan zo lekker joggen?' vroeg Nicole. 'Nee', zei Sandra. 'Ik voel me niet zo lekker, dus als je het niet erg vindt, ga ik niet mee vandaag.' Ze stond op en liep naar haar kamer.
Dat verbaasde Nicole. Als er iemand was die voortdurend aan het sporten was, dan was Sandra dat wel. Die kreeg er nooit genoeg van. Zelfs als ze zich niet zo lekker voelde, was ze aan het sporten. 'Daar knap je van op', zei ze er dan bij. Nicole maakte zich maar op voor een flink hardlooprondje. Ze wilde net beginnen met haar hardlooprondje, maar ze kon toch de verleiding niet weerstaan. Ze keek in de keuken even in de prullenbak. De doos met donuts lag er niet meer in. 'Vreemd', dacht Nicole. 'Ik weet toch zeker dat Sandra hem vannacht weggooide.' Ze vond het jammer, want eigenlijk had ze nog een reuzentrek, maar dit keer koos ze de verstandige weg en ging joggen. Dat de donuts er niet meer lagen, vond ze vreemd, maar ze dacht er verder niks bij.
Die avond kwam Bas de meiden ophalen met zijn auto. Ze reden samen naar het feestje. Bas bood Nicole een biertje aan en Nicole keek met argusogen in de richting van haar vriendin. Ze nam voorzichtig een slok toen het glas uit haar handen werd getrokken. Het was Sandra. 'Ik vind het niet erg dat je een biertje drinkt hoor, maar ik heb reuzendorst.' Ze zette het glas aan haar lippen en dronk het glas in een paar teugen leeg. Nicole was helemaal verbaasd. Dit was ze niet gewend van haar oude buurmeisje. Sandra dronk nooit alcohol, wist ze zeker. Sterker, ze was altijd heel afkeurend geweest over mensen die dronken. Waarschijnlijk had ze nu haar eerste biertje op. Sandra zwaaide naar Bas. 'Kom op Bas, heb je er niet eentje? Zie je niet dat ik droog sta?' Bas vloog naar de bar en gaf haar een nieuw biertje. Ook aan Nicole gaf hij een biertje.
Dit ging een paar biertjes door en Sandra werd al flink aangeschoten. Ze was de hele tijd bij Bas. Ze raakte hem aan en probeerde hem te zoenen. Hij weigerde en ze was hem aan het plagen omdat ze haar zin niet kreeg. Meisjes als Sandra kregen altijd hun zin. Ze hoefden alleen maar mooi te zijn, lief te kijken en af en toe te glimlachen. Dan kregen ze vanzelf wel hun zin. Elke leuke jongen viel dan als een blok voor haar. Dat besefte Nicole als geen ander. Zij had er altijd moeite voor moeten doen, maar Sandra hoefde maar te kijken of er hingen allemaal knappe kerels aan haar lippen.
Sandra's gedrag begon een beetje uit de hand te lopen. De hele tijd betastte ze Bas, wreef ze over zijn edele delen en probeerde ze hem te zoenen. Ook was de hele tijd aan het schreeuwen. Nicole herkende haar vriendin helemaal niet in dit gedrag. Bas voelde zich erg ongemakkelijk door het wilde gedrag van haar vriendin. Nicole vond dat ze er iets van moest zeggen tegen haar vroegere buurmeisje. 'Toe, Sandra, houd je een beetje in. Niet iedereen vindt het leuk wat je doet.'
'Een beetje inhouden?' schreeuwde Sandra. Iedereen op het feestje kon het horen. 'Inhouden? Ach joh.' Ze zwaaide met haar armen en trok er de aandacht mee. 'Mensen', gilde ze. 'Moet je zien. Deze vette koe zegt tegen mij dat ik me moet inhouden. Jezus. Moet je horen wie het zegt! Wat ik nu zeg, zeg ik uit de grond van mijn hart. Ik wilde je helpen om je beter te voelen over het verschrikkelijke modderfiguur dat je hebt. Ik zet een compleet trainingsprogramma op en zet je op een streng dieet. En wat doe jij als er een doosje donuts ligt? Je haalt ze midden in de nacht uit de vuilnisbak om ze naar binnen te werken. En jij vertelt mij dat ik me moet inhouden?'
Sandra liep naar Nicole toe en wenkte. 'Mensen, kijk toch eens. Is dit niet een vette koe? Ze vreet zich zelf zo dik omdat ze zichzelf niet kan inhouden en dan roept ze naar mij dat ik me moet inhouden!' Ze schudde met haar hoofd. 'Ze heeft totaal geen discipline en wilskracht. Ze ziet er niet uit, het is werkelijk een walgelijk lijf dat ze heeft. Vinden jullie niet?' Ze gebaarde naar haar vriendin die ineengedoken naast haar stond. 'Ach, weet je. Je zoekt het maar uit. Ik help je niet meer, vette koe. Volgens mij wil je gewoon zo dik zijn. Anders doe je dat niet allemaal.'
Nicole barste in snikken uit en rende de zaal uit. 'Ach, kijk ons kamerolifantje toch', riep Sandra haar na. 'Wat is ze toch zielig.' Sandra dreigde te vallen en werd door een passant in een stoel gezet omdat ze elk moment gevloerd kon worden door de drank die in haar mik zat. 'Bas', gilde ze door de zaal. Bas negeerde haar en liep achter Nicole aan. Hij kwam naar buiten op de parkeerplaats en zag Nicole zitten. Ze huilde. 'Het spijt me verschrikkelijk', zei hij tegen haar. Nicole antwoordde hem door de tranen heen. 'Bas', zei ze snikkend. 'Zo is ze gewoon.' Ze zei even niks, er klonken nog wat snikken. 'Ze heeft gewoon gelijk.' 'Hoe bedoel je? Ze heeft gewoon gelijk...' zei Bas. 'Nou, ik ben een walgelijk mens. Ik kan me niet beheersen en zie er niet uit.' Ze stond op, liep naar een taxi en ging naar huis.
Lees het zesde deel: Wie is het kamerolifantje? »
Lees eerst het eerste deel van dit vervolgverhaal: Werkloos »
Vette koe
De volgende morgen zaten de meiden aan de ontbijttafel. Nicole nam peer en een appel, verder durfde ze niks anders te eten. Sandra zat aan tafel alsof ze de hele nacht geen oog dicht had gedaan. 'Sandra, het spijt me verschrikkelijk van vannacht', zei Nicole. 'Ik wist gewoon niet wat me bezielde. De stress van de afgelopen dagen, het strenge dieet, de harde sport. Het is me allemaal wat teveel geworden. Ik kreeg een beetje een terugval vannacht. Het spijt me zo.' Sandra was erg kortaf die morgen en keek haar vriendin nauwelijks aan. 'Het is goed hoor', zei ze vluchtig. 'Dus we gaan zo lekker joggen?' vroeg Nicole. 'Nee', zei Sandra. 'Ik voel me niet zo lekker, dus als je het niet erg vindt, ga ik niet mee vandaag.' Ze stond op en liep naar haar kamer.
Dat verbaasde Nicole. Als er iemand was die voortdurend aan het sporten was, dan was Sandra dat wel. Die kreeg er nooit genoeg van. Zelfs als ze zich niet zo lekker voelde, was ze aan het sporten. 'Daar knap je van op', zei ze er dan bij. Nicole maakte zich maar op voor een flink hardlooprondje. Ze wilde net beginnen met haar hardlooprondje, maar ze kon toch de verleiding niet weerstaan. Ze keek in de keuken even in de prullenbak. De doos met donuts lag er niet meer in. 'Vreemd', dacht Nicole. 'Ik weet toch zeker dat Sandra hem vannacht weggooide.' Ze vond het jammer, want eigenlijk had ze nog een reuzentrek, maar dit keer koos ze de verstandige weg en ging joggen. Dat de donuts er niet meer lagen, vond ze vreemd, maar ze dacht er verder niks bij.
Die avond kwam Bas de meiden ophalen met zijn auto. Ze reden samen naar het feestje. Bas bood Nicole een biertje aan en Nicole keek met argusogen in de richting van haar vriendin. Ze nam voorzichtig een slok toen het glas uit haar handen werd getrokken. Het was Sandra. 'Ik vind het niet erg dat je een biertje drinkt hoor, maar ik heb reuzendorst.' Ze zette het glas aan haar lippen en dronk het glas in een paar teugen leeg. Nicole was helemaal verbaasd. Dit was ze niet gewend van haar oude buurmeisje. Sandra dronk nooit alcohol, wist ze zeker. Sterker, ze was altijd heel afkeurend geweest over mensen die dronken. Waarschijnlijk had ze nu haar eerste biertje op. Sandra zwaaide naar Bas. 'Kom op Bas, heb je er niet eentje? Zie je niet dat ik droog sta?' Bas vloog naar de bar en gaf haar een nieuw biertje. Ook aan Nicole gaf hij een biertje.
Dit ging een paar biertjes door en Sandra werd al flink aangeschoten. Ze was de hele tijd bij Bas. Ze raakte hem aan en probeerde hem te zoenen. Hij weigerde en ze was hem aan het plagen omdat ze haar zin niet kreeg. Meisjes als Sandra kregen altijd hun zin. Ze hoefden alleen maar mooi te zijn, lief te kijken en af en toe te glimlachen. Dan kregen ze vanzelf wel hun zin. Elke leuke jongen viel dan als een blok voor haar. Dat besefte Nicole als geen ander. Zij had er altijd moeite voor moeten doen, maar Sandra hoefde maar te kijken of er hingen allemaal knappe kerels aan haar lippen.
Sandra's gedrag begon een beetje uit de hand te lopen. De hele tijd betastte ze Bas, wreef ze over zijn edele delen en probeerde ze hem te zoenen. Ook was de hele tijd aan het schreeuwen. Nicole herkende haar vriendin helemaal niet in dit gedrag. Bas voelde zich erg ongemakkelijk door het wilde gedrag van haar vriendin. Nicole vond dat ze er iets van moest zeggen tegen haar vroegere buurmeisje. 'Toe, Sandra, houd je een beetje in. Niet iedereen vindt het leuk wat je doet.'
'Een beetje inhouden?' schreeuwde Sandra. Iedereen op het feestje kon het horen. 'Inhouden? Ach joh.' Ze zwaaide met haar armen en trok er de aandacht mee. 'Mensen', gilde ze. 'Moet je zien. Deze vette koe zegt tegen mij dat ik me moet inhouden. Jezus. Moet je horen wie het zegt! Wat ik nu zeg, zeg ik uit de grond van mijn hart. Ik wilde je helpen om je beter te voelen over het verschrikkelijke modderfiguur dat je hebt. Ik zet een compleet trainingsprogramma op en zet je op een streng dieet. En wat doe jij als er een doosje donuts ligt? Je haalt ze midden in de nacht uit de vuilnisbak om ze naar binnen te werken. En jij vertelt mij dat ik me moet inhouden?'
Sandra liep naar Nicole toe en wenkte. 'Mensen, kijk toch eens. Is dit niet een vette koe? Ze vreet zich zelf zo dik omdat ze zichzelf niet kan inhouden en dan roept ze naar mij dat ik me moet inhouden!' Ze schudde met haar hoofd. 'Ze heeft totaal geen discipline en wilskracht. Ze ziet er niet uit, het is werkelijk een walgelijk lijf dat ze heeft. Vinden jullie niet?' Ze gebaarde naar haar vriendin die ineengedoken naast haar stond. 'Ach, weet je. Je zoekt het maar uit. Ik help je niet meer, vette koe. Volgens mij wil je gewoon zo dik zijn. Anders doe je dat niet allemaal.'
Nicole barste in snikken uit en rende de zaal uit. 'Ach, kijk ons kamerolifantje toch', riep Sandra haar na. 'Wat is ze toch zielig.' Sandra dreigde te vallen en werd door een passant in een stoel gezet omdat ze elk moment gevloerd kon worden door de drank die in haar mik zat. 'Bas', gilde ze door de zaal. Bas negeerde haar en liep achter Nicole aan. Hij kwam naar buiten op de parkeerplaats en zag Nicole zitten. Ze huilde. 'Het spijt me verschrikkelijk', zei hij tegen haar. Nicole antwoordde hem door de tranen heen. 'Bas', zei ze snikkend. 'Zo is ze gewoon.' Ze zei even niks, er klonken nog wat snikken. 'Ze heeft gewoon gelijk.' 'Hoe bedoel je? Ze heeft gewoon gelijk...' zei Bas. 'Nou, ik ben een walgelijk mens. Ik kan me niet beheersen en zie er niet uit.' Ze stond op, liep naar een taxi en ging naar huis.
Lees het zesde deel: Wie is het kamerolifantje? »
Reacties
Een reactie posten