Bakkersvrouw (9) – Niet zonder kleerscheuren
Jenny trouwt met de banketbakker Jean. Als hij de bakkerij van zijn baas Luuk overneemt, moet Jenny hem helpen. Jenny moet proeven of het banket goed op smaak is. Ze schrikt als ze ontdekt dat Jean haar bewust vetmest. Hij bakt een enorme taart voor haar. Jean voert haar zo vol dat haar buik meer ruimte nodig heeft dan haar bloesje aankan.
Lees eerst het eerste deel van Bakkersvrouw: Even proeven »
De knoopjes van mijn bloesje stonden strakgespannen. Zelfs als ik zat, leek de stof elk moment open te scheuren. Mijn buik zat tjokvol met de enorme taart die Jean voor mij gemaakt had. Vervolgens had hij mij die taart voor 20 personen helemaal opgevoerd. Ik kon het niet geloven. Als ik voor mij keek zag ik een leeggeschraapt bord.
Mijn buik vertelde dat er heel veel in zat. Ik geloofde wel dat die hele taart in mijn buik zat. Hij bolde een enorm eind naar voren en omhoog. Het bloesje dat ik droeg, was eigenlijk al te klein maar het zat zo lekker. Nu trok mijn bolle buik de stof helemaal strak. De knoopjes stonden op knappen. Elk moment konden ze losschieten.
Ik ademde traag en voelde hoe mijn lichaam de enorme hoeveelheid zoetigheid verwerkte. Ik wilde opstaan, want ik voelde mij moe genoeg voor een dutje. 'Ik ga een dutje doen', stamelde ik. Ik verschoof mijn zware lijf en hoorde de stof van het bloesje kraken. Ik stond letterlijk en figuurlijk op knappen. Zo hees ik mijzelf omhoog.
De stof kraakte en ik hoorde duidelijk het scheuren van mijn bloesje ergens achter. Daarna schoot een knoopje los. De knoop vloog door de bakkerij. Ik moest lachen. Dat had ik niet moeten doen. De rij knopen die mijn buik nog in bedwang wist te houden, schoot los. Als een rij dominostenen knalden de knopen uit mijn bloes.
Mijn buik toonde zich in vol ornaat aan de buitenwereld. Jean keek mij aan met grote ogen. 'Je bent echt dik', stamelde hij. Ik wist wat hij bedoelde. Mijn maag was helemaal vol met de taart. Zo bolde hij overduidelijk door de losgeschoten stof naar buiten. Ik wreef over de blote buik. Zo strakgespannen had ik hem niet eerder gezien. Als ik naar beneden keek, zag ik mijn enorme buik.
Dat dit allemaal van mij was, kon ik niet geloven. Had ik deze grote vetmassa bij elkaar gegeten? Het bloesje verhulde nog maar weinig. Slechts 1 knoopje hield de stof bij elkaar. Het knoopje zat hoog bovenin. Daaronder scheen mijn blote buik. Hij openbaarde zich in al zijn volheid. Hier was geen houden meer aan. Terwijl ik een klein stukje door de winkel moest om naar boven te gaan.
Ik liep in de richting van de winkel om naar boven te gaan. Ik verlangde naar een heerlijk middagdutje op de bank. De laatste knoop werd door de stof nog sterker aangespannen. Een klein draadje hield de knoop vast. Ergens was ik trots op de enorme buik die voor mij uitging. Aan de andere kant schaamde ik mij. Wat zouden de klanten denken als ze mij – zo dik en vol – door de winkel zagen sjokken.
Sjokken, tot veel meer was ik niet in staat. Ik voelde heel mijn lijf trillen van de beweging die ik maakte. Alsof ik iets in gang zetten, voelde ik overal de sensatie door mijn lichaam trekken. Ik was bij de deur, boog zo diep ik kon. Zo dacht ik een eventuele confrontatie met klanten te vermijden.
Het laatste knoopje schoot los op het moment dat ik de deur opende. Het sprong door de winkel. Er stond een klant. De man keek mij verbaasd aan. Ik verontschuldigde me en probeerde zo snel mogelijk naar de deur te gaan om in ons huis te kunnen komen. De klant werd rood en draaide zich snel om. Hij mompelde ook iets van 'pardon'.
De trap omhoog was een oneindige klim. Hijgend kwam ik boven aan. Ik voelde me heel moe en hapte naar adem. Mijn conditie was met elke kilo verder weggezakt. Het leek wel of elke inspanning teveel was geworden. Ik moest even rustig zitten, dronk een glaasje water en merkte hoe vol ik wel niet was van de enorme taart.
Ik plofte op de bank en ging liggen op mijn zij. Wat een lichaam had ik gekregen van die maanden proeven. Mijn buik welfde royaal naar voren en hing een eindje over de rand van het zitvlak van de bank. Ik voelde vol en legde mijn hand op mijn blote buik. Bovenop de buikrol die het verste naar voren welfde.
Wat een welvaart lag daar. Mijn buik bewoog traag mee op mijn adem. Ik kwam tot rust. En merkte hoe de slaap mij langzaam overmande. Ik viel in slaap en droomde van een ontzettend zwaar lichaam. Het dikke lijf van het poppetje dat bovenop de taart zat. Zojuist had ik dat poppetje met die immense taart opgegeten.
Nu verbleef het alles in mijn maag. Mijn lichaam verwerkte die enorme zee aan calorieën. Ze zette die energie om in vetten die weer een plekje zouden gaan zoeken op mijn dikke lichaam. Nog meer vet, nog dikker en nog voller. Ik droomde ervan.
Een droom die vroeger voor mij een nachtmerrie zou zijn geweest. Ik werd even later wakker. In huis rook het heerlijk. Jean was druk in de weer in de keuken en ik vroeg me af hoe laat het was. Mijn maag knorde. Bij het overeind komen merkte ik hoe leeg ik wel niet was. Ik had gewoon immense trek. Honger gewoon.
Jean kwam de kamer binnen met zijn kookschort aan. Om zijn handen droeg hij ovenwanten. Hij hield namelijk een grote ovenschaal met lasagne in zijn handen vast. 'Je zult wel honger hebben gekregen', zei hij erbij. Ik keek hem verrast aan. Hoe laat was het? 'Het is 7 uur', antwoordde Jean. De winkel was alweer een uur dicht. Dat betekende dat ik goeddeels een gat in de dag geslapen had. Terwijl het de bedoeling was een middagdutje te doen.
Ik wreef de slaap uit de ogen en zag hoeveel lasagne in de schaal zat. Het verbaasde mij dat ik na het eten van zo'n grote taart weer zo'n honger had gekregen. Al was het aan het begin van de middag geweest dat ik met een volle buik in slaap viel. Nu was het een uurtje of 6 later. Mijn maag knorde weer alsof ik niks gegeten had.
Uitgehongerd stortte ik mij op het bord met lasagne. Jean had het voor mij opgeschept en overgoot de pastamaaltijd met een heerlijke volvette roomsaus. Wat smaakte dit weer heerlijk. Na de enorme zoetaanval van vanmorgen, smaakte deze hartige maaltijd nog beter.
Mijn bord was leeg voordat ik er erg in had. De schaal was nog voor zeker tweederde gevuld met lasagne. Ik schoof hem in mijn richting. Jean goot er weer roomsaus over en ik smikkelde verder. Wat een overdadige smaak. De room proefde ik goed. Het smaakt zo weldadig. Voor ik er erg in had, schraapte ik het laatste beetje uit de schaal.
'Heb ik te weinig gemaakt?' vroeg Jean lief aan mij. Ik voelde hoe vol mijn maag was. De lasagne drukte behaaglijk in mijn lijf. Wat een smaak proefde ik nog na in mijn mond. Ik legde mijn hand op mijn bovenste buikrol en zuchtte. 'Nee, schat. Je hebt meer dan genoeg gemaakt.' Ik liet een zacht boertje. Wat een eten had ik weer naar binnen gewerkt. Het verbaasde mezelf.
'Ik heb nog wat voor je.' Jean liep naar de keuken en kwam een klein moment later terug met een overweldigende dame blanche. Ik vroeg me af hoe ik dat nu weer zou wegwerken. Het hoge glas waarin het ijs met slagroom en chocolade zat, leek meer op een hoge bloemenvaas. Ik wreef over mijn buik en stamelde: 'Maar ik ben zo vol.' 'Och', antwoordde hij. 'Dat kun je makkelijk op. Je hoeft alleen maar te slikken...'
Lees deel 10 van Bakkersvrouw: Dame blanche - slot »
Lees eerst het eerste deel van Bakkersvrouw: Even proeven »
Niet zonder kleerscheuren
De knoopjes van mijn bloesje stonden strakgespannen. Zelfs als ik zat, leek de stof elk moment open te scheuren. Mijn buik zat tjokvol met de enorme taart die Jean voor mij gemaakt had. Vervolgens had hij mij die taart voor 20 personen helemaal opgevoerd. Ik kon het niet geloven. Als ik voor mij keek zag ik een leeggeschraapt bord.
Mijn buik vertelde dat er heel veel in zat. Ik geloofde wel dat die hele taart in mijn buik zat. Hij bolde een enorm eind naar voren en omhoog. Het bloesje dat ik droeg, was eigenlijk al te klein maar het zat zo lekker. Nu trok mijn bolle buik de stof helemaal strak. De knoopjes stonden op knappen. Elk moment konden ze losschieten.
Ik ademde traag en voelde hoe mijn lichaam de enorme hoeveelheid zoetigheid verwerkte. Ik wilde opstaan, want ik voelde mij moe genoeg voor een dutje. 'Ik ga een dutje doen', stamelde ik. Ik verschoof mijn zware lijf en hoorde de stof van het bloesje kraken. Ik stond letterlijk en figuurlijk op knappen. Zo hees ik mijzelf omhoog.
De stof kraakte en ik hoorde duidelijk het scheuren van mijn bloesje ergens achter. Daarna schoot een knoopje los. De knoop vloog door de bakkerij. Ik moest lachen. Dat had ik niet moeten doen. De rij knopen die mijn buik nog in bedwang wist te houden, schoot los. Als een rij dominostenen knalden de knopen uit mijn bloes.
Mijn buik toonde zich in vol ornaat aan de buitenwereld. Jean keek mij aan met grote ogen. 'Je bent echt dik', stamelde hij. Ik wist wat hij bedoelde. Mijn maag was helemaal vol met de taart. Zo bolde hij overduidelijk door de losgeschoten stof naar buiten. Ik wreef over de blote buik. Zo strakgespannen had ik hem niet eerder gezien. Als ik naar beneden keek, zag ik mijn enorme buik.
Dat dit allemaal van mij was, kon ik niet geloven. Had ik deze grote vetmassa bij elkaar gegeten? Het bloesje verhulde nog maar weinig. Slechts 1 knoopje hield de stof bij elkaar. Het knoopje zat hoog bovenin. Daaronder scheen mijn blote buik. Hij openbaarde zich in al zijn volheid. Hier was geen houden meer aan. Terwijl ik een klein stukje door de winkel moest om naar boven te gaan.
Ik liep in de richting van de winkel om naar boven te gaan. Ik verlangde naar een heerlijk middagdutje op de bank. De laatste knoop werd door de stof nog sterker aangespannen. Een klein draadje hield de knoop vast. Ergens was ik trots op de enorme buik die voor mij uitging. Aan de andere kant schaamde ik mij. Wat zouden de klanten denken als ze mij – zo dik en vol – door de winkel zagen sjokken.
Sjokken, tot veel meer was ik niet in staat. Ik voelde heel mijn lijf trillen van de beweging die ik maakte. Alsof ik iets in gang zetten, voelde ik overal de sensatie door mijn lichaam trekken. Ik was bij de deur, boog zo diep ik kon. Zo dacht ik een eventuele confrontatie met klanten te vermijden.
Het laatste knoopje schoot los op het moment dat ik de deur opende. Het sprong door de winkel. Er stond een klant. De man keek mij verbaasd aan. Ik verontschuldigde me en probeerde zo snel mogelijk naar de deur te gaan om in ons huis te kunnen komen. De klant werd rood en draaide zich snel om. Hij mompelde ook iets van 'pardon'.
De trap omhoog was een oneindige klim. Hijgend kwam ik boven aan. Ik voelde me heel moe en hapte naar adem. Mijn conditie was met elke kilo verder weggezakt. Het leek wel of elke inspanning teveel was geworden. Ik moest even rustig zitten, dronk een glaasje water en merkte hoe vol ik wel niet was van de enorme taart.
Ik plofte op de bank en ging liggen op mijn zij. Wat een lichaam had ik gekregen van die maanden proeven. Mijn buik welfde royaal naar voren en hing een eindje over de rand van het zitvlak van de bank. Ik voelde vol en legde mijn hand op mijn blote buik. Bovenop de buikrol die het verste naar voren welfde.
Wat een welvaart lag daar. Mijn buik bewoog traag mee op mijn adem. Ik kwam tot rust. En merkte hoe de slaap mij langzaam overmande. Ik viel in slaap en droomde van een ontzettend zwaar lichaam. Het dikke lijf van het poppetje dat bovenop de taart zat. Zojuist had ik dat poppetje met die immense taart opgegeten.
Nu verbleef het alles in mijn maag. Mijn lichaam verwerkte die enorme zee aan calorieën. Ze zette die energie om in vetten die weer een plekje zouden gaan zoeken op mijn dikke lichaam. Nog meer vet, nog dikker en nog voller. Ik droomde ervan.
Een droom die vroeger voor mij een nachtmerrie zou zijn geweest. Ik werd even later wakker. In huis rook het heerlijk. Jean was druk in de weer in de keuken en ik vroeg me af hoe laat het was. Mijn maag knorde. Bij het overeind komen merkte ik hoe leeg ik wel niet was. Ik had gewoon immense trek. Honger gewoon.
Jean kwam de kamer binnen met zijn kookschort aan. Om zijn handen droeg hij ovenwanten. Hij hield namelijk een grote ovenschaal met lasagne in zijn handen vast. 'Je zult wel honger hebben gekregen', zei hij erbij. Ik keek hem verrast aan. Hoe laat was het? 'Het is 7 uur', antwoordde Jean. De winkel was alweer een uur dicht. Dat betekende dat ik goeddeels een gat in de dag geslapen had. Terwijl het de bedoeling was een middagdutje te doen.
Ik wreef de slaap uit de ogen en zag hoeveel lasagne in de schaal zat. Het verbaasde mij dat ik na het eten van zo'n grote taart weer zo'n honger had gekregen. Al was het aan het begin van de middag geweest dat ik met een volle buik in slaap viel. Nu was het een uurtje of 6 later. Mijn maag knorde weer alsof ik niks gegeten had.
Uitgehongerd stortte ik mij op het bord met lasagne. Jean had het voor mij opgeschept en overgoot de pastamaaltijd met een heerlijke volvette roomsaus. Wat smaakte dit weer heerlijk. Na de enorme zoetaanval van vanmorgen, smaakte deze hartige maaltijd nog beter.
Mijn bord was leeg voordat ik er erg in had. De schaal was nog voor zeker tweederde gevuld met lasagne. Ik schoof hem in mijn richting. Jean goot er weer roomsaus over en ik smikkelde verder. Wat een overdadige smaak. De room proefde ik goed. Het smaakt zo weldadig. Voor ik er erg in had, schraapte ik het laatste beetje uit de schaal.
'Heb ik te weinig gemaakt?' vroeg Jean lief aan mij. Ik voelde hoe vol mijn maag was. De lasagne drukte behaaglijk in mijn lijf. Wat een smaak proefde ik nog na in mijn mond. Ik legde mijn hand op mijn bovenste buikrol en zuchtte. 'Nee, schat. Je hebt meer dan genoeg gemaakt.' Ik liet een zacht boertje. Wat een eten had ik weer naar binnen gewerkt. Het verbaasde mezelf.
'Ik heb nog wat voor je.' Jean liep naar de keuken en kwam een klein moment later terug met een overweldigende dame blanche. Ik vroeg me af hoe ik dat nu weer zou wegwerken. Het hoge glas waarin het ijs met slagroom en chocolade zat, leek meer op een hoge bloemenvaas. Ik wreef over mijn buik en stamelde: 'Maar ik ben zo vol.' 'Och', antwoordde hij. 'Dat kun je makkelijk op. Je hoeft alleen maar te slikken...'
Lees deel 10 van Bakkersvrouw: Dame blanche - slot »
Reacties
Een reactie posten