Vet bijbaantje (1) – Goed doorbakken
De slanke en atletische Martha zoekt een bijbaantje. Ze heeft een enorme hekel aan snacks en de vette hap. Maar als ze een baantje krijgt aangeboden in de snackbar van haar jeugdvriendinnetje Petra, kan ze niet weigeren.
Martha was een mooi, atletisch gevormd meisje. Ze deed de pabo, die in haar woonplaats was gevestigd. Ze leerde hard en was vooral ijverig in het vak lichamelijke opvoeding. Als ze thuis kwam, ging ze eerst naar de sportschool. Ze had een hekel aan alles wat vet was en at vooral sla, groenten en volkorenbrood.
Geen wonder dat haar lichaam er mooi afgetraind uit zag. Haar buik viel helemaal vlak haar broek in, geen enkel vetrolletje was zichtbaar. Haar borsten staken goed in proportie naar voren en haar billen vormden zich strak naar achteren. Hier was een lichaam dat de sportschool beminde.
Op school viel haar strakke lichaam ook op. Ze was verreweg het slankste meisje van de klas. De meeste meisjes kregen het lichaam wat minder strak, maar die zaten meerdere keren per week in de McDonald's aan de patat en hamburgers. Of ze aten regelmatig een bordje friet bij de snackbar.
Martha hield van uitgaan en nieuwe kleren. Kostbare dingen, die haar ouders niet allemaal voor haar betaalden. 'Je zoekt maar een bijbaantje', vond haar vader. Daar was haar moeder het mee eens. 'Ik zag een briefje hangen bij de snackbar. Daar zoeken ze iemand voor een paar avonden in de week en in het weekend.' Volgens mij is dat goed te doen. 'Getsie', verzuchtte Martha. 'De snackbar, met al dat vette spul. Daar heb ik echt geen zin in hoor.' 'Je hoeft het toch niet zelf te eten', zei haar moeder.
Ze had er eigenlijk geen zin in, maar ze dacht er toch over na. Die dag reed ze na school toch maar eens naar de snackbar, die op een paar minuten lopen van haar huis was. Dat was ideaal, bedacht ze zich. Ze was zo thuis. De zaak werd gerund door een echtpaar. Hun dochter Petra had bij haar op de basisschool en op de middelbare school gezeten.
Ze kwam de zaak binnen. Mevrouw Peters stond achter de bar. Het was nog rustig. Een klant stond te wachten. Een mandje friet borrelde in het vet. Mevrouw Peters was een mollige dame. Maar Martha had de neiging haar dik te noemen. Ze schatte het gewicht toch zeker op een kilo of 90, bij een lengte van 1.65 meter. Het vet zat bij haar vooral rond de heupen en op de buik.
Ergens schaamde Martha zich ervoor dat ze informeerde naar het baantje. De verdiensten waren niet slecht, ze mocht ook een maaltijd voor zichzelf maken. Als dat sla was, dan was dat sla en wat later op de avond zou ze zelf mogen afsluiten. Petra hielp ook weleens mee en verder zou ze afwisselend met mevrouw en meneer draaien als het erg druk was.
Martha vertelde de volgende dag op school over het nieuwe baantje. 'Doe het niet. Je verandert voor je er erg in hebt, in een vetbol. Al dat gefrituurde eten en al die verleidingen. Je wordt er moddervet van.' En daar kwamen de voorbeelden van de meisjes en vrouwen die in een halfjaar tijd van slanke den in een dikke trol veranderden. 'Ach', zei Martha een beetje achteloos. 'Ik kan die verleidingen wel weerstaan. Ik kom daar helemaal niet aan. Ik blijf gewoon sporten en neem alleen gezonde dingen.'
Die week erop begon de herfstvakantie en het leek meneer en mevrouw Peters wel handig als ze gelijk een week zou beginnen met inwerken. Ze mocht 's middags beginnen en zou dan doorwerken tot een uur of 9 a 10. Dat leek haar wel wat. Ze begon de eerste dienst met meneer Peters, Ton. Ton was een gezellige dikkerd die fluitend bestellingen opnam en bereidde.
Hij werkte met een zichtbaar genoegen, plukte altijd wel een paar patatjes weg die hij opat en gooide soms een extra kroket in het vet om zijn eigen honger te stillen. 'Het is niet zonder gevaar', zei hij lachend en tikte op de enorme buik die hij voor zich uit schoof. 'Die is er in de 10 jaar dat ik deze snackbar heb, op gaan zitten. Het hoort bij het vak', zei hij er lachend bij.
Petra kreeg ze die eerste week niet te zien, die was een weekje weg. Op de eerste middag tegen zessen stroomde de snackbar vol. Ze had het erg druk met het vullen van de frietmandjes, het opnemen van de bestellingen en het op tijd uit het vet halen van de frikadellen en andere vette happen. Met afgrijzen stopte ze de lekkernijen in de bakjes en zakjes.
'Het belangrijkste is', zei Ton toen het wat rustiger was, 'dat je de verschillende bites onder de knie krijgt. Je hebt hardgebakken en zachtgebakken friet. Ton deed wat friet in een mandje. Hij haalde het wat later omhoog. Hij pakte er wat patat uit en liet Martha proeven. Ze proefde een zacht patatje. Het was jaren geleden dat ze dit gegeten had. Ze walgde van de smaak. 'En nu moet je deze proeven. Deze is hardgebakken.'
Martha zag de goudgele kleur van de patat en proefde een de harde korst en daarna de zachte aardappel. 'Gemaakt van de beste aardappelen. Ik snijd ze zelf, bak ze voor en zorg er zo voor dat de klanten het beste krijgen.' Hij leerde haar wanneer ze de patat uit het vet kon halen, welke kleur het dan had. 'Proef ze goed, als klanten zachtgebakken willen hebben, moet je echt even tussentijds proeven.'
In de pauze at ze dapper van de salade die ze zelf had samengesteld. Het ijsje dat Ton aanbood, sloeg ze niet af. Ze merkte dat het werken met al deze lekkernijen ook best beloond kon worden met een ijsje. Zij mocht daarna de klanten helpen, Ton was achter druk in de weer om dingen op te ruimen.
Trouw proefde ze keurig een patatje voordat ze het uit het vet haalde. Maar ze merkte niet dat ze ook een paar patatjes uit de warmhoudbak opat als er geen klanten waren. Ze waren inderdaad heerlijk en die paar konden weinig kwaad, vond ook zij.
Lees deel 2: Dikke Petra »
Goed doorbakken
Martha was een mooi, atletisch gevormd meisje. Ze deed de pabo, die in haar woonplaats was gevestigd. Ze leerde hard en was vooral ijverig in het vak lichamelijke opvoeding. Als ze thuis kwam, ging ze eerst naar de sportschool. Ze had een hekel aan alles wat vet was en at vooral sla, groenten en volkorenbrood.
Geen wonder dat haar lichaam er mooi afgetraind uit zag. Haar buik viel helemaal vlak haar broek in, geen enkel vetrolletje was zichtbaar. Haar borsten staken goed in proportie naar voren en haar billen vormden zich strak naar achteren. Hier was een lichaam dat de sportschool beminde.
Op school viel haar strakke lichaam ook op. Ze was verreweg het slankste meisje van de klas. De meeste meisjes kregen het lichaam wat minder strak, maar die zaten meerdere keren per week in de McDonald's aan de patat en hamburgers. Of ze aten regelmatig een bordje friet bij de snackbar.
Martha hield van uitgaan en nieuwe kleren. Kostbare dingen, die haar ouders niet allemaal voor haar betaalden. 'Je zoekt maar een bijbaantje', vond haar vader. Daar was haar moeder het mee eens. 'Ik zag een briefje hangen bij de snackbar. Daar zoeken ze iemand voor een paar avonden in de week en in het weekend.' Volgens mij is dat goed te doen. 'Getsie', verzuchtte Martha. 'De snackbar, met al dat vette spul. Daar heb ik echt geen zin in hoor.' 'Je hoeft het toch niet zelf te eten', zei haar moeder.
Ze had er eigenlijk geen zin in, maar ze dacht er toch over na. Die dag reed ze na school toch maar eens naar de snackbar, die op een paar minuten lopen van haar huis was. Dat was ideaal, bedacht ze zich. Ze was zo thuis. De zaak werd gerund door een echtpaar. Hun dochter Petra had bij haar op de basisschool en op de middelbare school gezeten.
Ze kwam de zaak binnen. Mevrouw Peters stond achter de bar. Het was nog rustig. Een klant stond te wachten. Een mandje friet borrelde in het vet. Mevrouw Peters was een mollige dame. Maar Martha had de neiging haar dik te noemen. Ze schatte het gewicht toch zeker op een kilo of 90, bij een lengte van 1.65 meter. Het vet zat bij haar vooral rond de heupen en op de buik.
Ergens schaamde Martha zich ervoor dat ze informeerde naar het baantje. De verdiensten waren niet slecht, ze mocht ook een maaltijd voor zichzelf maken. Als dat sla was, dan was dat sla en wat later op de avond zou ze zelf mogen afsluiten. Petra hielp ook weleens mee en verder zou ze afwisselend met mevrouw en meneer draaien als het erg druk was.
Martha vertelde de volgende dag op school over het nieuwe baantje. 'Doe het niet. Je verandert voor je er erg in hebt, in een vetbol. Al dat gefrituurde eten en al die verleidingen. Je wordt er moddervet van.' En daar kwamen de voorbeelden van de meisjes en vrouwen die in een halfjaar tijd van slanke den in een dikke trol veranderden. 'Ach', zei Martha een beetje achteloos. 'Ik kan die verleidingen wel weerstaan. Ik kom daar helemaal niet aan. Ik blijf gewoon sporten en neem alleen gezonde dingen.'
Die week erop begon de herfstvakantie en het leek meneer en mevrouw Peters wel handig als ze gelijk een week zou beginnen met inwerken. Ze mocht 's middags beginnen en zou dan doorwerken tot een uur of 9 a 10. Dat leek haar wel wat. Ze begon de eerste dienst met meneer Peters, Ton. Ton was een gezellige dikkerd die fluitend bestellingen opnam en bereidde.
Hij werkte met een zichtbaar genoegen, plukte altijd wel een paar patatjes weg die hij opat en gooide soms een extra kroket in het vet om zijn eigen honger te stillen. 'Het is niet zonder gevaar', zei hij lachend en tikte op de enorme buik die hij voor zich uit schoof. 'Die is er in de 10 jaar dat ik deze snackbar heb, op gaan zitten. Het hoort bij het vak', zei hij er lachend bij.
Petra kreeg ze die eerste week niet te zien, die was een weekje weg. Op de eerste middag tegen zessen stroomde de snackbar vol. Ze had het erg druk met het vullen van de frietmandjes, het opnemen van de bestellingen en het op tijd uit het vet halen van de frikadellen en andere vette happen. Met afgrijzen stopte ze de lekkernijen in de bakjes en zakjes.
'Het belangrijkste is', zei Ton toen het wat rustiger was, 'dat je de verschillende bites onder de knie krijgt. Je hebt hardgebakken en zachtgebakken friet. Ton deed wat friet in een mandje. Hij haalde het wat later omhoog. Hij pakte er wat patat uit en liet Martha proeven. Ze proefde een zacht patatje. Het was jaren geleden dat ze dit gegeten had. Ze walgde van de smaak. 'En nu moet je deze proeven. Deze is hardgebakken.'
Martha zag de goudgele kleur van de patat en proefde een de harde korst en daarna de zachte aardappel. 'Gemaakt van de beste aardappelen. Ik snijd ze zelf, bak ze voor en zorg er zo voor dat de klanten het beste krijgen.' Hij leerde haar wanneer ze de patat uit het vet kon halen, welke kleur het dan had. 'Proef ze goed, als klanten zachtgebakken willen hebben, moet je echt even tussentijds proeven.'
In de pauze at ze dapper van de salade die ze zelf had samengesteld. Het ijsje dat Ton aanbood, sloeg ze niet af. Ze merkte dat het werken met al deze lekkernijen ook best beloond kon worden met een ijsje. Zij mocht daarna de klanten helpen, Ton was achter druk in de weer om dingen op te ruimen.
Trouw proefde ze keurig een patatje voordat ze het uit het vet haalde. Maar ze merkte niet dat ze ook een paar patatjes uit de warmhoudbak opat als er geen klanten waren. Ze waren inderdaad heerlijk en die paar konden weinig kwaad, vond ook zij.
Lees deel 2: Dikke Petra »
Kan deze gemaakt worden? Er is er nog eentje die het niet doet.
BeantwoordenVerwijderen