Allenig feestje - Dik en gelukkig (9)

Ruths man Bert heeft haar verteld dat hij haar graag dikker ziet. Nu de kinderen het huis uit zijn, heeft ze er alle gelegenheid toe. Als ze dan op het werk ook nog eens een aantrekkelijke vertrekbonus krijgt, hoeft ze niet lang na te denken.

Allenig feestje

Ruth vertelt:

Ik rij naar huis helemaal blij. De muziek extra hard aan. Er zijn nog een paar knoopjes losgeschoten. Ik heb het niet eens meer in de gaten. We hebben na afloop met een paar collega's nog een paar borrels op en heel veel, ja, echt heel veel borrelhapjes. Jeetje er kwam geen einde aan de levering van het bruine fruit.

De borrel en het bittergarnituurtje zijn razendsnel geregeld. Ik heb sterk het idee dat mijn leidinggevende Ank er helemaal rekening mee zou houden dat ik van de vertrekregeling gebruikmaak. Misschien heeft ze er wel weddenschappen op losgelaten met onze collega's.

Ik heb alles ingepakt. Mijn bloesje staat voor een groot deel open. Het ene knoopje na het andere schoot los. Ik maak de rits van mijn rokje open. Eindelijk een beetje ruimte. Anders haal ik de auto helemaal niet meer. Zo strak zitten mijn kleren om mijn vette lijf gedrapeerd. Het hoeft allemaal niet meer. Kan mij het allemaal verrotten, denk ik. Vanaf vandaag heb ik geen werk meer. Als ik over 3 maanden wordt ontslagen, krijg ik nog een heel jaarsalaris mee. Geen verkeerde deal, vind ik zelf.

Als ik thuiskom, is het huis leeg. Waar is Bert? Ik heb geen idee. Is er wel iets te eten. Ik mag wel dat bittergarnituurtje op hebben, meer dan een hele maaltijd op zich, maar ik heb nu wel razende trek. Het huis is donker, koud en leeg. Ik vraag me echt af waar Bert uithangt. Hij heeft ook niks te eten klaargezet. Dat heeft hij mij wel beloofd, denk ik boos. Schiet op Bert, ik heb honger. Ik wrijf nog eens extra over mijn maag. Schiet mijn ongemakkelijke schoenen uit. Ze vliegen een eindje door de kamer in de lucht.

Eerst maar een appje sturen, waar hij uithangt. Het lijkt er niet op dat er snel iets komt. Daarom maar eens kijken voor een bestelling. Pizza, Chinees of de Mac. Ik denk een halve seconde na. Chinees natuurlijk. Jezus, wat heb ik daar een zin in. Als ik op de website kijk en zie dat het zeker een uur duurt voordat er iets bezorgd wordt, heb ik er wel even flink de pee in. Ik open een wijntje, pak een zak borrelnootjes en laat wijn en nootjes zo mijn keel binnen glijden. Een bodempje. Dat kan geen kwaad.

Het duurt lang voordat de bestelling komt. Ik drink de wijn en eet de nootjes. Heerlijk. Nog een zak, nog een fles. Jeetje, het duurt wel heel erg lang, lijkt het. Waar blijft Bert? Ik wil hem zo graag het heugelijke nieuws vertellen. De grote zakken borrelnootjes gaan er best wel snel in. Ik sta er zelf ook van te kijken. Waarom zou je de wijn nog in een glas gieten als de fles meteen aan mijn mond kan.

Ik schrik. De bel. Heb ik nou liggen slapen? Ik sta op. Hemel, wat ben ik draaierig. Toch die wijn. De 2e fles was er eentje teveel. Ik zwalk naar de deur en als ik dan eindelijk bij de voordeur sta. Deur op slot. 'Momentje', roep ik en moet op zoek naar de sleutel.

Dan eindelijk open ik de deur. De bezorger. 'Sorry, dat je zo lang moest wachten', zeg ik en neem de 2 grote tassen van hem aan. Als ik de deur dichtdoe, bedenk ik mij dat niet ik maar hij sorry had moeten zeggen. Maar als ik eindelijk de deur weer open heb, rijdt hij al weg op zijn scooter.

Dan merk ik dat ik hier voor hem stond in mijn bloesje met opengeknalde knopen, de rits van het rokje open. Hij zal wel een flinke kegel hebben geroken. Mag ik ook een keer een feestje vieren, denk ik. Waar blijft Bert toch. Maar ik heb honger, dus het eten gaat voor. Ik loop naar de kamer met de 2 zware tassen vol Chinees.

Ik installeer mij op de bank, een bord en bestek uit de keuken gehaald. Maar eigenlijk kan ik het ook gewoon meteen uit de plastic bakjes eten. En ik heb eigenlijk best wel honger. Een blikje bier moet er ook wel bij, vind ik. Als ik eindelijk zit en eet. Jezus, wat is dit lekker. Ik eet, eet en eet. Het 3e blikje bier gaat er door. Kan ik dit allemaal alleen op? Bami, nasi, foeyonghai en de befaamde balletjes. Ze verdwijnen allemaal via mijn keel in de richting van mijn maag.

Een harde boer. Jeetje. Die floept er wel heel hard uit. Ik ga onverstoord verder. De saté gaat echt heel snel op. Dit is lekker. Het is best wel een tijdje terug dat we de laatste keer Chinees hebben gehad. Weer een boer. De vorige keer was het niet zo lekker als nu. Ik eet, eet en eet. Wat is dit geweldig.

Mijn buik bolt heel ver naar voren. Als ik probeer op de staan, merk ik dat mijn shirt mijn buik niet meer kan bedekken. Zo groot en rond is ze geworden. Een harde boer is het bewijs dat het smaakt. Dat doen de Chinezen toch altijd als ze goed hebben gegeten. Ik moet heel hard lachen en plof weer terug op de bank.

Lees deel 10: Vet zooitje »

Dit is het 9e deel van het vervolgverhaal Dik en gelukkig. Het is een zeer vrije vertaling van een verhaal van WeightGainLit Fat Wife, Happy Life. Elke vrijdag verschijnt een volgend deel.

Afbeelding is gemaakt met hulp van AI.