De cruise 14 – Final grande

Jan en zijn vrouw Miranda gaan op een cruise. Ze nemen de dochter van Miranda, Lisa en haar nichtje Jolanda mee. Bijna 5 weken lang krijgen ze de lekkerste maaltijden. Ze nemen het er flink van. Dat blijft niet alleen voor Jan en Miranda zonder gevolgen. Lisa verandert in een dikke studente. Maar aan alles komt een eind, ook aan een dikmakende cruise. Als ze thuis zijn sluiten ze af met een heuse weegsessie en bewonderen ze het eindresultaat.

Final de grande

Wat een lichamen stonden daar naast elkaar. De bovenarmen van Lisa deden in formaat niet onder voor de armen van haar nicht. Schiep het grote lichaam van Jolanda aan het begin van onze cruise nog onze verbazing. Nu leek het of het hele gezin zich het formaat van Jolanda had aangemeten. Jolanda zelf was allang een fase verder. Ik vergeleek de meiden eens goed met elkaar. De uitpuilende buiken verschilden niet veel van elkaar. Mogelijk zou het verschil niet eens zo groot zijn.

Jolanda mocht eerst van Lisa. 'Ik ben zo benieuwd.' De dikke nicht was niet meer dik voor ons. Dat was niet omdat ze niet meer dik was, maar omdat ons gewicht niet veel meer van haar gewicht afweek. Ze betrad de weegschaal. 'Ik ben voor het eerst van mijn leven blij te weten wat er bij zit.' Het lichtje knipperde. Ze schommelde een beetje op de weegschaal. Het lichtje stopte met knipperen. 'Wil er even iemand kijken', vroeg ze. 'Ik kan niet over mijn buik heen kijken.' We keken allemaal.


'128' flikkerde op het schermpje.

'Wow, dat is echt veel zeg', zei Jolanda. Ik hoorde haar een beetje trots klinken. 'En ik heb niet eens zoveel geschranst als jij.' Ze keek haar dikke nicht aan. Jolanda was zichtbaar blij dat ze niet meer de enige in de familie was die dik was. Ze had er een dikke nicht bij gekregen. Nooit meer zou ze zich moeten verdedigen over haar enorme lichaam. Ik rekende het snel uit, ze was in de laatste 3 weken evenveel aangekomen als in de eerste 2. 24 nieuwe kilo's vergezelden haar.

Onze spanning was nu echt heel groot geworden. Lisa mocht op de weegschaal plaatsnemen. Haar zware lijf nam plaats op het smalle tablaue. Het lichtje knipperde en ze hoefde niet te vragen of iemand wilde kijken. We keken allemaal gespannen naar de uitslag. Het leek wel op de uitslag van een wedstrijd. Iedereen wilde weten of de winnaar echt gewonnen had. Want zoveel was ons wel duidelijk geworden. Lisa had gewonnen en niet zo'n beetje ook. Alleen hoeveel.

Het knipperen hield op en de weegschaal toonde het getal. Ik keek nog eens goed. Kon het niet helemaal geloven. Het was namelijk onmogelijk dat je zoveel aankwam in nog geen 2 weken tijd. Maar ze had daarvoor ook dag en nacht gegeten. Het getal dat op de display verscheen hadden we al gezien. Het was de '128' van haar nicht Jolanda. 'Jeetje, we zijn even zwaar', gilde Lisa. Ze stapte van de weegschaal en omhelsde haar nicht.

De grote lijven drukten tegen elkaar aan. Vet tegen vet, buik tegen buik. Dit was bijna onmogelijk. Beide dames wogen 128 kilo, daar stond eventjes 256 kilo. Wat een prachtig getal. Elke vetliefhebber zijn hart ging hier harder van kloppen. Dat stond hier eventjes zo in mijn badkamer. Miranda was eveneens verbaasd. Wat een enorm gewicht zeg. Ik wist dat mijn lijf 3 kilo meer telde dan dat van mijn vrouws dochter en haar nichtje, maar ik was ook een flink stuk langer. Het verwonderde mij dat iemand liefst 65 kilo kon aankomen in 5 weken tijd.

Het leek of haar lichaam had uitgezien naar dat moment. Alles had ze gegeten om dit te bereiken. Haar lichaam was helemaal geexplodeerd. Als een bloem in knop die elk moment kan openspringen, zo was haar lijf opengegaan. Ze genoot van haar nieuwe aanwinst. De aandacht die iedereen voor haar had. We zagen hoe groot ze eigenlijk geworden was. Het leek of er iemand anders stond. Alles was anders. Zelfs haar gezicht toonde de volle wangen en dikke onderkin. Overal had het vet zich genesteld.

Ik tuurde naar het vette lijf van Lisa. Ze keek naar zichzelf. Haar ogen gleden over de enorme boezem, naar beneden over de glooiing van haar dikke buik. Ze bekeek haar gigantische bovenarmen. Langs haar zij in de richting van de dikke lovehandles die overgingen in de buik. 'Dik ben ik he?' zei ze. We knikten. Ze gaf ons niet veel tijd tot bezinning. 'Waar blijft die beloofde Chinees. Ik heb een razende honger.'

En natuurlijk bestelden we voor 20 mensen en aten onze buiken tonnetjerond. Zoals we gewend waren op het schip. En het smaakte naar meer. Veel meer. We lachten onder het eten om ons vreetgedrag. Daarna bekeken we de foto's waarin we onze gewichtstoename zagen langskomen in de foto's. Wat waren we dik geworden. Maar het meeste van allemaal natuurlijk Lisa.

Ik bekeek de foto's van haar uitvoerig en genoot van haar groeiende lijf. Ergens schaamde ik mij ervoor, het was immers de dochter van mijn vrouw. Tegelijkertijd wist ik dat ik nog veel zou meemaken. Mijn vrouw at dapper mee. Dat zat wel goed. De nichten zouden nog vaak bij ons langskomen. Elk bezoek een beetje voller en elk bezoek lag er iets meer op het bord. Het kon inderdaad niet op. En dan dacht ik terug aan hoe ze veranderd was sinds de cruise. Misschien van binnen nog wel meer dan van buiten.

Tevreden keek ik naar mijn dikke buik. Ook hij is wat voller geworden. Het kan niet op. Leve de weelde en volheid van het bestaan.

EINDE