De cruise 13 – Weegsessie thuis
Jan en zijn vrouw Miranda gaan op een cruise. Ze nemen de dochter van Miranda, Lisa en haar nichtje Jolanda mee. Bijna 5 weken lang krijgen ze de lekkerste maaltijden. Ze nemen het er flink van. Dat blijft niet alleen voor Jan en Miranda zonder gevolgen. Lisa verandert in een dikke studente. Maar aan alles komt een eind, ook aan een dikmakende cruise. Als ze thuis zijn sluiten ze af met een heuse weegsessie en bewonderen ze het eindresultaat.
We kwamen thuis. Moe en nieuwsgierig naar hoe ver de meter van de weegschaal zou uitslaan. Ik had werkelijk geen idee. Toen ik vertrok, 5 weken geleden, had ik 110 kilo gewogen, bij de weegsessie na 2 weken had de teller naar 116 uitgeslagen. Ik woog daarmee hetzelfde als Jolanda, die veel kleiner was dan ik. Ik vroeg mij echt af wat ik zou wegen. De laatste weken waren voorbijgevlogen. De porties waren naar binnen gevlogen in die tijd.
Hetzelfde gold voor mijn vrouw Miranda. Zij woog voor vertrek 85 kilo en woog na 2 weken eten op het schip 96 kilo. Hoeveel zou dat nu kunnen zijn, vroeg ik mij af. Aan haar postuur was wel af te zien dat ze wel meer dan 11 kilo bijgegeten had. Voor haar uit hing een enorme buik waarin veel vet was gaan zitten van al het eten dat ze verorberde aan boord van het schip. Gek was ze geweest op de sate in pindasaus. In overvloedige hoeveelheden was dat naar binnen gegaan. Het had haar goedgedaan. Dat zag ik wel.
Ik verbaasde mijn over de volle massa waarin haar buik veranderd was. Een enorme berg welfde over haar broekband heen. Het was de derde broek in een maand tijd die ze droeg. Ze was in lichaamsformaat zeker 5 kledingmaten gegroeid. We hadden het niet meer bijgehouden. De laatste keer kocht ze een stretchbroek die zeer ruim zat. 'Dan heb ik nog even genoeg ruimte voor als er iets bijkomt', zei ze met een ondeugende glimlach.
Om maar te zwijgen van de resultaten van haar dochter Lisa en hun nicht Jolanda. Wat er met hen gebeurd was, wist ik niet. Ze hadden zich ontpopt als heuse vreetzakken. Nooit kregen ze genoeg te eten. Het leek wel of ze de hele dag aan het eten waren. Sterker nog: ze waren de hele dag aan het eten. Het had hun lijven erg goed gedaan. Jolanda was als stevigste van ons allen aan boord gegaan met 104 kilo. Ze deed er altijd een beetje geheimzinnig over. Zeker ook omdat haar nicht Lisa zo kritisch was op haar volle leven. Alleen in de derde week was ze op de weegschaal gaan staan. Deze verried toen dat ze 12 verse kilo's verworven had. Daarna sprak ze niet meer over haar gewicht.
De aandacht verschoof naar haar nicht. Wat niet helemaal eerlijk was. Ik zag namelijk dat de kilo's ook flink op haar hadden gestapeld. Ze was beduidend breder geworden. Het viel mij op dat als het gewicht niet meer van voren terecht kon, het lichaam vanzelf de breedte zocht. Haar kont en heupen waren – leek het wel – dubbel zo breed geworden. Ook werden haar bovenarmen nog meer vergezeld met grote hoeveelheden vet. Haar armen waren nog voller geworden. Als ze haar armen over elkaar deed, kon ze haar hand nauwelijks op haar elleboog laten rusten. Ook was ze sneller dan ooit buiten adem. Ik schatte haar gewicht nu op een kilo of 130.
Lisa was natuurlijk de grootste zoetekauwer geweest. Het begon met de pudding en eindigde met de hele dag eten. De pudding had haar erg goed gedaan, in 2 weken tijd was ze van 63 kilo naar 79 gegaan. Een week later was ze verder gegroeid tot liefst 94 kilo. Dat was de laatste stand. Ze wilde graag haar nicht gaan inhalen en had de laatste 2 weken aan een stuk door gegeten.
De verandering aan haar lijf was werkelijk met geen pen te beschrijven. Ze was veranderd van een mollig meisje in een dikke vrouw. En dat alles in nog geen maand. Haar billen waren 2 grote bollen geworden die ferm naar achteren wezen. Haar dijen schuurden tegen elkaar. Ze waren groots, vol en vooral vet. Net als haar armen. Als je haar armen zou leggen naast haar benen van een maand geleden, dan zouden ze even dik zijn.
De rest van haar verschijning was eveneens imposant. De borsten waren tot enorm formaat gegroeid. Ze rustten als 2 zware meloenen op de volle buik. Ik was erg verbaasd over de grootsheid waarmee ze zich aan de buitenwereld toonden. Ze waren van de mollig maat veranderd in 2 grote bollen. Ze schudden bij elke beweging die ze maakte. Elke minieme verschuiving zorgde ervoor dat haar lijf trilde.
Het meest van alles was echter haar buik veranderd. Voor de cruise was haar buik een schijnbaar onbeduidend lichaamsdeel dat hoofd en benen bij elkaar hield. Nu viel hij echter boven alles op., Geen groter lichaamsdeel dan haar immense buik. Hij spreidde zich naar voren, achter, boven en onder. Het leek wel of hij elke ruimte die er in zijn omgeving te vinden was opschrokte. Zo immens en groots was hij. Had hij eerder nog iets van een skippiebal gehad, nu was hij nog boller, ronder en voller geworden.
Ik was vooral benieuwd geworden naar haar gewicht. Lisa was dat zelf ook. Ze was gespannen bij thuiskomt en kon eigenlijk niet wachten tot de weegsessie. We namen eerst nog een kop koffie met een flink stuk taart. Onze nieuwe vette lijven vroegen om regelmatig onderhoud. Daarna brak eindelijk het moment aan.
We trokken onze kleren uit tot het ondergoed. Miranda mocht als eerste. Ze zag er goed uit zo in haar ondergoed. Haar broekje kon niet meer over haar buik heen. Ze liet haar buik over de onderbroek heen vallen, waardoor de stof in haar vet sneed. Het achtersteven werd half bedekt door de stof. De andere helft van haar billen welfde royaal over de stof heen. Ik merkte dat mijn pik stijf werd van dit beeld.
Ze ging op de weegschaal staan. Ik was razendnieuwsgierig naar de stand van de meter. Het lichtje knipperde even om aan te geven dat hij nadacht. Wat was ik blij dat ik net voor de vakantie een weegschaal had gekocht die tot 180 kilo ging, De oude haalde slechts 120 kilo. Al was de rode wijzer wel erg leuk. Nu knipperde het lampje en verscheen het getal in beeld. Miranda hing half naar voren om het te kunnen zien. 'Ik kan het niet zien', giechelde ze. Ik keek en slaakte een kreet van verbazing: '115 kilo'. Ze gilde zachtjes. 'Jeetje, dat is 30 kilo in 5 weken tijd. Dat is echt veel zeg.'
Ze pakte de onderste vetrol van haar buikje en grinnikte. 'Maar het is ook niet niks wat hier zit.' Nee, het was inderdaad niet niks. Het voelde zacht en warm en schudde bij elke beweging die ze maakte. Ik liet het nog even door mijn gedachten glijden, terwijl ik op de weegschaal ging staan. Een enorme buik hing voor mij uit. Mijn onderbroek droeg ik altijd al onder mijn buik, dus dat was vertrouwd. Wat minder vertrouwd was, was het formaat van mijn immense buik. Jeetje, wat was daar veel bijgekomen. Mijn trend had zich na die 116 kilo zeker doorgezet. Dan zou ik nu wel richting 130 kilo gaan, besefte ik.
Het lichtje stopte met knipperen en het getal verscheen in beeld: 131! Ik voelde een soort trots over mij heenkomen. Wat een gewicht. Het betekende dat ik in de laatste 3 weken liefst 15 kilo was aangekomen. Wat een prestatie. Ik was erg verbaasd over mijn prestatie. Mijn buik voelde ik zachtjes tintelen, alsof er vlinders van verliefdheid in fladderden. Ik had mijzelf liefst 21 kilo aangemeten gedurende de cruise.
Het meest verbazende moest natuurlijk nog komen. De dochter van Miranda trad de badkamer binnen. Ze had voor de gelegenheid haar bikini aangetrokken. 'En?' vroeg Lisa aan haar moeder. Ze noemden onze getallen. 'Jeetje, mam, wat veel.' Ze complimenteerde mij ook met mijn nieuwe gewicht. 'Ik ben heel benieuwd wat er met ons is gebeurd. 'Aardig wat', merkte ik cynisch op. Ze grinnikte. 'Dat denk ik ook.' Ze riep haar nicht Jolanda ook naar binnen.
Lees het veertiende en laatste deel van De cruise: Final Grande »
Weegsessie thuis
We kwamen thuis. Moe en nieuwsgierig naar hoe ver de meter van de weegschaal zou uitslaan. Ik had werkelijk geen idee. Toen ik vertrok, 5 weken geleden, had ik 110 kilo gewogen, bij de weegsessie na 2 weken had de teller naar 116 uitgeslagen. Ik woog daarmee hetzelfde als Jolanda, die veel kleiner was dan ik. Ik vroeg mij echt af wat ik zou wegen. De laatste weken waren voorbijgevlogen. De porties waren naar binnen gevlogen in die tijd.
Hetzelfde gold voor mijn vrouw Miranda. Zij woog voor vertrek 85 kilo en woog na 2 weken eten op het schip 96 kilo. Hoeveel zou dat nu kunnen zijn, vroeg ik mij af. Aan haar postuur was wel af te zien dat ze wel meer dan 11 kilo bijgegeten had. Voor haar uit hing een enorme buik waarin veel vet was gaan zitten van al het eten dat ze verorberde aan boord van het schip. Gek was ze geweest op de sate in pindasaus. In overvloedige hoeveelheden was dat naar binnen gegaan. Het had haar goedgedaan. Dat zag ik wel.
Ik verbaasde mijn over de volle massa waarin haar buik veranderd was. Een enorme berg welfde over haar broekband heen. Het was de derde broek in een maand tijd die ze droeg. Ze was in lichaamsformaat zeker 5 kledingmaten gegroeid. We hadden het niet meer bijgehouden. De laatste keer kocht ze een stretchbroek die zeer ruim zat. 'Dan heb ik nog even genoeg ruimte voor als er iets bijkomt', zei ze met een ondeugende glimlach.
Om maar te zwijgen van de resultaten van haar dochter Lisa en hun nicht Jolanda. Wat er met hen gebeurd was, wist ik niet. Ze hadden zich ontpopt als heuse vreetzakken. Nooit kregen ze genoeg te eten. Het leek wel of ze de hele dag aan het eten waren. Sterker nog: ze waren de hele dag aan het eten. Het had hun lijven erg goed gedaan. Jolanda was als stevigste van ons allen aan boord gegaan met 104 kilo. Ze deed er altijd een beetje geheimzinnig over. Zeker ook omdat haar nicht Lisa zo kritisch was op haar volle leven. Alleen in de derde week was ze op de weegschaal gaan staan. Deze verried toen dat ze 12 verse kilo's verworven had. Daarna sprak ze niet meer over haar gewicht.
De aandacht verschoof naar haar nicht. Wat niet helemaal eerlijk was. Ik zag namelijk dat de kilo's ook flink op haar hadden gestapeld. Ze was beduidend breder geworden. Het viel mij op dat als het gewicht niet meer van voren terecht kon, het lichaam vanzelf de breedte zocht. Haar kont en heupen waren – leek het wel – dubbel zo breed geworden. Ook werden haar bovenarmen nog meer vergezeld met grote hoeveelheden vet. Haar armen waren nog voller geworden. Als ze haar armen over elkaar deed, kon ze haar hand nauwelijks op haar elleboog laten rusten. Ook was ze sneller dan ooit buiten adem. Ik schatte haar gewicht nu op een kilo of 130.
Lisa was natuurlijk de grootste zoetekauwer geweest. Het begon met de pudding en eindigde met de hele dag eten. De pudding had haar erg goed gedaan, in 2 weken tijd was ze van 63 kilo naar 79 gegaan. Een week later was ze verder gegroeid tot liefst 94 kilo. Dat was de laatste stand. Ze wilde graag haar nicht gaan inhalen en had de laatste 2 weken aan een stuk door gegeten.
De verandering aan haar lijf was werkelijk met geen pen te beschrijven. Ze was veranderd van een mollig meisje in een dikke vrouw. En dat alles in nog geen maand. Haar billen waren 2 grote bollen geworden die ferm naar achteren wezen. Haar dijen schuurden tegen elkaar. Ze waren groots, vol en vooral vet. Net als haar armen. Als je haar armen zou leggen naast haar benen van een maand geleden, dan zouden ze even dik zijn.
De rest van haar verschijning was eveneens imposant. De borsten waren tot enorm formaat gegroeid. Ze rustten als 2 zware meloenen op de volle buik. Ik was erg verbaasd over de grootsheid waarmee ze zich aan de buitenwereld toonden. Ze waren van de mollig maat veranderd in 2 grote bollen. Ze schudden bij elke beweging die ze maakte. Elke minieme verschuiving zorgde ervoor dat haar lijf trilde.
Het meest van alles was echter haar buik veranderd. Voor de cruise was haar buik een schijnbaar onbeduidend lichaamsdeel dat hoofd en benen bij elkaar hield. Nu viel hij echter boven alles op., Geen groter lichaamsdeel dan haar immense buik. Hij spreidde zich naar voren, achter, boven en onder. Het leek wel of hij elke ruimte die er in zijn omgeving te vinden was opschrokte. Zo immens en groots was hij. Had hij eerder nog iets van een skippiebal gehad, nu was hij nog boller, ronder en voller geworden.
Ik was vooral benieuwd geworden naar haar gewicht. Lisa was dat zelf ook. Ze was gespannen bij thuiskomt en kon eigenlijk niet wachten tot de weegsessie. We namen eerst nog een kop koffie met een flink stuk taart. Onze nieuwe vette lijven vroegen om regelmatig onderhoud. Daarna brak eindelijk het moment aan.
We trokken onze kleren uit tot het ondergoed. Miranda mocht als eerste. Ze zag er goed uit zo in haar ondergoed. Haar broekje kon niet meer over haar buik heen. Ze liet haar buik over de onderbroek heen vallen, waardoor de stof in haar vet sneed. Het achtersteven werd half bedekt door de stof. De andere helft van haar billen welfde royaal over de stof heen. Ik merkte dat mijn pik stijf werd van dit beeld.
Ze ging op de weegschaal staan. Ik was razendnieuwsgierig naar de stand van de meter. Het lichtje knipperde even om aan te geven dat hij nadacht. Wat was ik blij dat ik net voor de vakantie een weegschaal had gekocht die tot 180 kilo ging, De oude haalde slechts 120 kilo. Al was de rode wijzer wel erg leuk. Nu knipperde het lampje en verscheen het getal in beeld. Miranda hing half naar voren om het te kunnen zien. 'Ik kan het niet zien', giechelde ze. Ik keek en slaakte een kreet van verbazing: '115 kilo'. Ze gilde zachtjes. 'Jeetje, dat is 30 kilo in 5 weken tijd. Dat is echt veel zeg.'
Ze pakte de onderste vetrol van haar buikje en grinnikte. 'Maar het is ook niet niks wat hier zit.' Nee, het was inderdaad niet niks. Het voelde zacht en warm en schudde bij elke beweging die ze maakte. Ik liet het nog even door mijn gedachten glijden, terwijl ik op de weegschaal ging staan. Een enorme buik hing voor mij uit. Mijn onderbroek droeg ik altijd al onder mijn buik, dus dat was vertrouwd. Wat minder vertrouwd was, was het formaat van mijn immense buik. Jeetje, wat was daar veel bijgekomen. Mijn trend had zich na die 116 kilo zeker doorgezet. Dan zou ik nu wel richting 130 kilo gaan, besefte ik.
Het lichtje stopte met knipperen en het getal verscheen in beeld: 131! Ik voelde een soort trots over mij heenkomen. Wat een gewicht. Het betekende dat ik in de laatste 3 weken liefst 15 kilo was aangekomen. Wat een prestatie. Ik was erg verbaasd over mijn prestatie. Mijn buik voelde ik zachtjes tintelen, alsof er vlinders van verliefdheid in fladderden. Ik had mijzelf liefst 21 kilo aangemeten gedurende de cruise.
Het meest verbazende moest natuurlijk nog komen. De dochter van Miranda trad de badkamer binnen. Ze had voor de gelegenheid haar bikini aangetrokken. 'En?' vroeg Lisa aan haar moeder. Ze noemden onze getallen. 'Jeetje, mam, wat veel.' Ze complimenteerde mij ook met mijn nieuwe gewicht. 'Ik ben heel benieuwd wat er met ons is gebeurd. 'Aardig wat', merkte ik cynisch op. Ze grinnikte. 'Dat denk ik ook.' Ze riep haar nicht Jolanda ook naar binnen.
Lees het veertiende en laatste deel van De cruise: Final Grande »
Reacties
Een reactie posten