De cruise 12 – Aankomst
Jan en zijn vrouw Miranda gaan op een cruise. Ze nemen de dochter van Miranda, Lisa en haar nichtje Jolanda mee. Bijna 5 weken lang krijgen ze de lekkerste maaltijden. Ze nemen het er flink van. Dat blijft niet alleen voor Jan en Miranda zonder gevolgen. Lisa verandert in een dikke studente. Maar aan alles komt een eind, ook aan een dikmakende cruise. Ze landen weer in Nederland en merken dat hun omvang veel veranderd.
Het vliegtuig landde. Onze vette lijven schudden mee. Ik verbaasde mij over het zachte sidderen van het nieuwe vet. Wat kon een mens snel veranderen. Kon ik een maand geleden mijn buik nog een beetje verstoppen door hem in te houden, nu was er geen ontkomen meer aan. Ik was dik geworden en niet zo'n beetje ook. Mijn buik kwam een eind naar voren en lag tevreden op mijn schoot. En ik was niet de enige.
Miranda zat naast mij. De vliegtuigstoel was een stuk krapper voor haar geworden. Haar heupen waren beduidend breder geworden. Net als de rest. Wat een lichaam had ze gekregen. Gisteravond in bed had ik haar vette lijf uitvoerig gestreeld en bemind. Het voelde zacht en warm. Haar buik was tot ongekend formaat gegroeid. Haar borsten lagen er vol en dik op. Het voelde erg lekker. Ook merkte ik dat ze sneller opgewonden raakte dan voorheen. Op haar buik en langs haar zij zaten de striemen van de snelle groei. Maar onze lichamen stelden weinig voor invergelijking met Jolanda en Lisa.
Wat waren zij groot geworden. Was Jolanda altijd al een stevige dame geweest, ze was nu echt tot een vrouw met obesitas uitgegroeid. Wat een lijf en wat een formaat had ze gekregen. Overal welfde het vet royaal over, onder en op. Ze ging zitten in het vliegtuigstoeltje en haar dikke lijf kwam helemaal vast te zitten tussen de leuningen. Het voelde allemaal erg krap en benauwd aan. Het was onmogelijk om je goed te bewegen, ook al zat er een gangpad tussen ons in.
'Ik wist niet dat die stoeltjes zo krap zaten', zei Lisa. Ze had zich weten te installeren in een stoel, maar daar was ook alles mee gezegd. Ik verbaasde mij erover dat iemand in 1 maand tijd zo hard kon groeien. Overal zat het vet. Overal had het eten dat ze in gigantische hoeveelheden had verorberd zich genesteld. Het meest in het oog sprong wel haar buik. Deze was zo ontzettend groot geworden dat je haar niet eens meer voor zwanger aanzag.
De armen waren fors en dik. Met name haar bovenarmen hadden het formaat gekregen als dat vroeger haar bovenbenen waren geweest. Zo fors en zacht. De stof van het shirt stond daar strakgespannnen. Net als over haar enorme boezem. Ze had altijd al een forse boezem gehad, maar dit keer waren de sinaasappelformaat borsten veranderd in enorme watermeloenen. Ze steunden op de immense buik en schudden zachtjes heen en weer als ze liep. Zelfs nu ze zo in de stoel zat, schudden ze heen en weer.
We liepen even later achter onze bagage aan de grote aankomsthal in. We waren veranderd in een heuse Amerikaanse familie. Zo zwaarlijvig, gebruind door de zon, met baseballpetjes op ons hoofd en in korte broek en shirt. De buik van Miranda kroop telkens onder haar te krappe shirt uit. Lisa wist haar lovehandles ook niet binnen boord te houden. Het shirt kwam steeds omhoog bij elke beweging die ze maakte. Haar lijf deinde bij elke stap die ze maakte. Ze waggelde echt.
'Ik heb honger', zei ze. We liepen net voorbij de Burgerking. Ook ik moest toegeven dat ik wel zin had gekregen in iets. Zodoende zaten we even later op de veel te kleine stoeltjes. Het metaal van de zittingen sneed in onze vetmassa. Het voelde zo anders. Ik had het gevoel gekregen dat we in een ander land waren terechtgekomen.
De grote porties waren in no time op en we haalden nog maar een portie. 'Voordat we van honger omkomen', grapte Miranda. Ze liet een boertje en waggelde in de richting van de bestelbalie. Wat waren wij veranderd, besefte ik. Ik wilde nog even niet denken aan de reacties dadelijk thuis. Als ik maandag op het werk zou verschijnen, zouden ze me helemaal niet kennen. 'Wat zouden we aangekomen zijn?' vroeg ik. 'Laten we als we thuiskomen, ons gaan wegen en na afloop lekker Chinees bestellen', stelde Miranda voor. Dat vonden we allemaal een goed idee.
Lees het dertiende deel van De cruise: Weegsessie thuis »
Aankomst
Het vliegtuig landde. Onze vette lijven schudden mee. Ik verbaasde mij over het zachte sidderen van het nieuwe vet. Wat kon een mens snel veranderen. Kon ik een maand geleden mijn buik nog een beetje verstoppen door hem in te houden, nu was er geen ontkomen meer aan. Ik was dik geworden en niet zo'n beetje ook. Mijn buik kwam een eind naar voren en lag tevreden op mijn schoot. En ik was niet de enige.
Miranda zat naast mij. De vliegtuigstoel was een stuk krapper voor haar geworden. Haar heupen waren beduidend breder geworden. Net als de rest. Wat een lichaam had ze gekregen. Gisteravond in bed had ik haar vette lijf uitvoerig gestreeld en bemind. Het voelde zacht en warm. Haar buik was tot ongekend formaat gegroeid. Haar borsten lagen er vol en dik op. Het voelde erg lekker. Ook merkte ik dat ze sneller opgewonden raakte dan voorheen. Op haar buik en langs haar zij zaten de striemen van de snelle groei. Maar onze lichamen stelden weinig voor invergelijking met Jolanda en Lisa.
Wat waren zij groot geworden. Was Jolanda altijd al een stevige dame geweest, ze was nu echt tot een vrouw met obesitas uitgegroeid. Wat een lijf en wat een formaat had ze gekregen. Overal welfde het vet royaal over, onder en op. Ze ging zitten in het vliegtuigstoeltje en haar dikke lijf kwam helemaal vast te zitten tussen de leuningen. Het voelde allemaal erg krap en benauwd aan. Het was onmogelijk om je goed te bewegen, ook al zat er een gangpad tussen ons in.
'Ik wist niet dat die stoeltjes zo krap zaten', zei Lisa. Ze had zich weten te installeren in een stoel, maar daar was ook alles mee gezegd. Ik verbaasde mij erover dat iemand in 1 maand tijd zo hard kon groeien. Overal zat het vet. Overal had het eten dat ze in gigantische hoeveelheden had verorberd zich genesteld. Het meest in het oog sprong wel haar buik. Deze was zo ontzettend groot geworden dat je haar niet eens meer voor zwanger aanzag.
De armen waren fors en dik. Met name haar bovenarmen hadden het formaat gekregen als dat vroeger haar bovenbenen waren geweest. Zo fors en zacht. De stof van het shirt stond daar strakgespannnen. Net als over haar enorme boezem. Ze had altijd al een forse boezem gehad, maar dit keer waren de sinaasappelformaat borsten veranderd in enorme watermeloenen. Ze steunden op de immense buik en schudden zachtjes heen en weer als ze liep. Zelfs nu ze zo in de stoel zat, schudden ze heen en weer.
We liepen even later achter onze bagage aan de grote aankomsthal in. We waren veranderd in een heuse Amerikaanse familie. Zo zwaarlijvig, gebruind door de zon, met baseballpetjes op ons hoofd en in korte broek en shirt. De buik van Miranda kroop telkens onder haar te krappe shirt uit. Lisa wist haar lovehandles ook niet binnen boord te houden. Het shirt kwam steeds omhoog bij elke beweging die ze maakte. Haar lijf deinde bij elke stap die ze maakte. Ze waggelde echt.
'Ik heb honger', zei ze. We liepen net voorbij de Burgerking. Ook ik moest toegeven dat ik wel zin had gekregen in iets. Zodoende zaten we even later op de veel te kleine stoeltjes. Het metaal van de zittingen sneed in onze vetmassa. Het voelde zo anders. Ik had het gevoel gekregen dat we in een ander land waren terechtgekomen.
De grote porties waren in no time op en we haalden nog maar een portie. 'Voordat we van honger omkomen', grapte Miranda. Ze liet een boertje en waggelde in de richting van de bestelbalie. Wat waren wij veranderd, besefte ik. Ik wilde nog even niet denken aan de reacties dadelijk thuis. Als ik maandag op het werk zou verschijnen, zouden ze me helemaal niet kennen. 'Wat zouden we aangekomen zijn?' vroeg ik. 'Laten we als we thuiskomen, ons gaan wegen en na afloop lekker Chinees bestellen', stelde Miranda voor. Dat vonden we allemaal een goed idee.
Lees het dertiende deel van De cruise: Weegsessie thuis »
Reacties
Een reactie posten