De cruise 8 – Vol overgave
Jan en zijn vrouw Miranda gaan op een cruise. Ze nemen de dochter van Miranda, Lisa en haar nichtje Jolanda mee. Bijna 5 weken lang krijgen ze de lekkerste maaltijden. Ze nemen het er flink van. Dat blijft niet alleen voor Jan en Miranda zonder gevolgen. Lisa verandert in een dikke studente. En Jan en Miranda ontdekken dat haar nicht Jolanda haar daar een beetje bij helpt.
Op het dienblad lag een hoeveelheid eten waar een normaal gezin een goede maaltijd van at. 'Kom op', zei Jolanda. Ze had het dienblad helemaal volgestouwd met worstjes, vette lasagne, gehaktballen en patat. Het zag er heerlijk uit. Zelfs ik keek verlekkerd naar het verse eten dat Jolanda aan haar nicht presenteerde. Ik was nog bezig met het reuzenportie dat ik bij de eerste ronde had opgeschept.
'Je moet er wat voor over hebben als je dikker wilt worden dan ik', zei Jolanda. 'Ja, maar dit is wel heel veel en ik ben echt al heel dik', stamelde Lisa. Ze zuchtte. 'Ik help je wel', zei haar nicht geruststellend. Wij keken met open ogen hoe Lisa traag een hapje nam van de voedselberg. Ze kreunde zachtjes. Haar nicht sneed een worstje in stukjes en voerde haar hapje voor hapje. We glimlachten beschaamd omdat wij deelgenoot waren van dit intieme tafereel.
Miranda vroeg haar dochter voorzichtig waarom ze dikker wilde worden dan Lisa. 'Ik vind Lisa heel mooi', zei ze zachtjes. 'Die volle buik, brede heupen, grote borsten en enorme billen. Het is ontzettend mooi. En het is niet alleen heel erg mooi. Hier op het schip heb ik ontdekt hoe lekker het voelt om dikker te zijn. Mijn hele lichaam voelt intenser, grootser en voller. Het voelt zo heerlijk. Ze wreef verlekkerd over haar dikke buik, die nu nog boller stond door al het eten dat erin zat. 'Toen heb ik Jolanda gevraagd mij te helpen. Ze kan zo met overgave eten. Dat wil ik ook.'
Jolanda knikte. Ze voerde haar nicht van de grote hoeveelheid voedsel dat op het dienblad lag. Tot mijn grote verbazing verdween het ene na het andere worstje in de hongerige mond van Lisa. De volvette lasagne verdween hap voor hap in het groeiende lichaam van de studente. Ik zag het met verwondering aan. Wat een eetgrage meid was het. Ondertussen zag ik hoe Miranda verlekkerd keek naar de verrichtingen van haar dochter. 'Schat, wil je nog wat voor mij halen?' vroeg ze mij. Ze legde haar hand op haar dikke buik. 'Doe maar hetzelfde als zij.' Het bomvolle dienblad van Lisa was intussen helemaal verorberd.
Samen met Jolanda liep ik naar de buffettafels, waar net vanalles werd aangevuld. 'Die zijn ook lekker', zei ze. Jolanda wees naar de gehaktballen die net in een grote warmhoudbak werden geplaatst. 'Of deze', haar vinger ging in de richting van de grote schaal met romige en kaasrijke pasta. 'Ik krijg er honger van', grapte ze. 'Ik geloof dat ik zelf ook wat neem. Ik kan niet achterblijven.'
We lachten. Natuurlijk nam ik zelf ook. Ik voelde hoe mijn grote buik voor mij uitschoof. Hij sidderde als ik liep. Hij was zeker immens geworden. Mijn dikke buik benam mij het zicht op mijn bovenbenen. Wat voelde dit geweldig. Ik begreep de fascinatie van Lisa wel. Haar angstige lijnen en letten op haar gewicht had alles te maken met die fascinatie. Ze liet zich leiden door de blikken van anderen. De maatschappij had nu eenmaal een duidelijke mening over dikke mensen.
Hier aan boord leek die mening er wat minder toe te doen. Zeker je moest hier in de eetruimtes een shirtje dragen, dus je kreeg geen vol uitzicht op de groeiende lijven. Ik had hier in de weken dat ik hier rondliep flink wat mensen zien uitdijen. Mannen en vrouwen namen het er goed van. De koks moesten op dit schip overuren draaien. Het had hier aan boord het meeste van een vetmesterij. De mensen kwamen hier als slanke mestvarkentjes binnen en verlieten het schip een maandje later kogelrond.
Het gezin dat naast onze stuurhut sliep, had ik flink zien groeien. Niet alleen vader en moeder, waarbij vooral moeder een mooie voorgevel had ontwikkeld. Het leek alsof al het eten zich in haar boezem nestelde. Daarnaast merkte ik dat het gedrag van moeder stimulerend op de groei op de 2 puberdochters werkte. Er groeide een flinke vetaanwinst van voren bij de ene en van achteren bij de andere. Vader bleef evenmin achter. Hij ontwikkelde een heuse pens. De buik deed weinig onder voor de mijne. Het viel mij op dat hij steeds vaker met zijn hand over die vetmassa wreef.
We schepten op. De enorme berg voedsel die op het dienblad van Jolanda stond, deed mij verbazen. 'Ik ga nog even voor mijzelf halen', zei ze terwijl ze terugliep met een hoeveelheid eten vergelijkbaar met de eerste keren. 'Ik begin honger te krijgen van al dit lekkers.' 'Maar ben je dan niet vol?' vroeg ik haar. 'Ja, ik zit hartstikke vol. Maar dit is veel te lekker om allemaal te laten staan', lachte ze. 'Ik vind het zonde om al dit lekkers niet meer op te eten omdat ik vol ben. Er kan altijd wel wat bij leert mijn ervaring.'
Even later kwam ze bij ons zitten met net zo'n vol dienblad als ze net voor haar nicht had aangeleverd. Aan de toevoer van voedsel schortte het niet. 'Het is tijd voor de eindsprint', zuchtte Jolanda nadat ze de enorme berg eten naar binnen had gewerkt. 'Kom op Lisa', zei ze. 'Je kunt echt wel je bord leegeten.' Lisa steunde. Haar hoofd zag er rood uit. Ze had er moeite mee. Haar maag stond strakgespannen. Dat zag ik wel van een afstand. 'Nog 1 keer en dan mag je lekker naar bed.'
Lees het negende deel van De cruise: De eindsprint »
Vol overgave
Op het dienblad lag een hoeveelheid eten waar een normaal gezin een goede maaltijd van at. 'Kom op', zei Jolanda. Ze had het dienblad helemaal volgestouwd met worstjes, vette lasagne, gehaktballen en patat. Het zag er heerlijk uit. Zelfs ik keek verlekkerd naar het verse eten dat Jolanda aan haar nicht presenteerde. Ik was nog bezig met het reuzenportie dat ik bij de eerste ronde had opgeschept.
'Je moet er wat voor over hebben als je dikker wilt worden dan ik', zei Jolanda. 'Ja, maar dit is wel heel veel en ik ben echt al heel dik', stamelde Lisa. Ze zuchtte. 'Ik help je wel', zei haar nicht geruststellend. Wij keken met open ogen hoe Lisa traag een hapje nam van de voedselberg. Ze kreunde zachtjes. Haar nicht sneed een worstje in stukjes en voerde haar hapje voor hapje. We glimlachten beschaamd omdat wij deelgenoot waren van dit intieme tafereel.
Miranda vroeg haar dochter voorzichtig waarom ze dikker wilde worden dan Lisa. 'Ik vind Lisa heel mooi', zei ze zachtjes. 'Die volle buik, brede heupen, grote borsten en enorme billen. Het is ontzettend mooi. En het is niet alleen heel erg mooi. Hier op het schip heb ik ontdekt hoe lekker het voelt om dikker te zijn. Mijn hele lichaam voelt intenser, grootser en voller. Het voelt zo heerlijk. Ze wreef verlekkerd over haar dikke buik, die nu nog boller stond door al het eten dat erin zat. 'Toen heb ik Jolanda gevraagd mij te helpen. Ze kan zo met overgave eten. Dat wil ik ook.'
Jolanda knikte. Ze voerde haar nicht van de grote hoeveelheid voedsel dat op het dienblad lag. Tot mijn grote verbazing verdween het ene na het andere worstje in de hongerige mond van Lisa. De volvette lasagne verdween hap voor hap in het groeiende lichaam van de studente. Ik zag het met verwondering aan. Wat een eetgrage meid was het. Ondertussen zag ik hoe Miranda verlekkerd keek naar de verrichtingen van haar dochter. 'Schat, wil je nog wat voor mij halen?' vroeg ze mij. Ze legde haar hand op haar dikke buik. 'Doe maar hetzelfde als zij.' Het bomvolle dienblad van Lisa was intussen helemaal verorberd.
Samen met Jolanda liep ik naar de buffettafels, waar net vanalles werd aangevuld. 'Die zijn ook lekker', zei ze. Jolanda wees naar de gehaktballen die net in een grote warmhoudbak werden geplaatst. 'Of deze', haar vinger ging in de richting van de grote schaal met romige en kaasrijke pasta. 'Ik krijg er honger van', grapte ze. 'Ik geloof dat ik zelf ook wat neem. Ik kan niet achterblijven.'
We lachten. Natuurlijk nam ik zelf ook. Ik voelde hoe mijn grote buik voor mij uitschoof. Hij sidderde als ik liep. Hij was zeker immens geworden. Mijn dikke buik benam mij het zicht op mijn bovenbenen. Wat voelde dit geweldig. Ik begreep de fascinatie van Lisa wel. Haar angstige lijnen en letten op haar gewicht had alles te maken met die fascinatie. Ze liet zich leiden door de blikken van anderen. De maatschappij had nu eenmaal een duidelijke mening over dikke mensen.
Hier aan boord leek die mening er wat minder toe te doen. Zeker je moest hier in de eetruimtes een shirtje dragen, dus je kreeg geen vol uitzicht op de groeiende lijven. Ik had hier in de weken dat ik hier rondliep flink wat mensen zien uitdijen. Mannen en vrouwen namen het er goed van. De koks moesten op dit schip overuren draaien. Het had hier aan boord het meeste van een vetmesterij. De mensen kwamen hier als slanke mestvarkentjes binnen en verlieten het schip een maandje later kogelrond.
Het gezin dat naast onze stuurhut sliep, had ik flink zien groeien. Niet alleen vader en moeder, waarbij vooral moeder een mooie voorgevel had ontwikkeld. Het leek alsof al het eten zich in haar boezem nestelde. Daarnaast merkte ik dat het gedrag van moeder stimulerend op de groei op de 2 puberdochters werkte. Er groeide een flinke vetaanwinst van voren bij de ene en van achteren bij de andere. Vader bleef evenmin achter. Hij ontwikkelde een heuse pens. De buik deed weinig onder voor de mijne. Het viel mij op dat hij steeds vaker met zijn hand over die vetmassa wreef.
We schepten op. De enorme berg voedsel die op het dienblad van Jolanda stond, deed mij verbazen. 'Ik ga nog even voor mijzelf halen', zei ze terwijl ze terugliep met een hoeveelheid eten vergelijkbaar met de eerste keren. 'Ik begin honger te krijgen van al dit lekkers.' 'Maar ben je dan niet vol?' vroeg ik haar. 'Ja, ik zit hartstikke vol. Maar dit is veel te lekker om allemaal te laten staan', lachte ze. 'Ik vind het zonde om al dit lekkers niet meer op te eten omdat ik vol ben. Er kan altijd wel wat bij leert mijn ervaring.'
Even later kwam ze bij ons zitten met net zo'n vol dienblad als ze net voor haar nicht had aangeleverd. Aan de toevoer van voedsel schortte het niet. 'Het is tijd voor de eindsprint', zuchtte Jolanda nadat ze de enorme berg eten naar binnen had gewerkt. 'Kom op Lisa', zei ze. 'Je kunt echt wel je bord leegeten.' Lisa steunde. Haar hoofd zag er rood uit. Ze had er moeite mee. Haar maag stond strakgespannen. Dat zag ik wel van een afstand. 'Nog 1 keer en dan mag je lekker naar bed.'
Lees het negende deel van De cruise: De eindsprint »
Reacties
Een reactie posten