De erfenis (8) – De video
Wat vooraf ging: Mark, de man van Paulien, is onverwachts overleden. Paulien ruimt zijn spullen op en stuit op de rekening voor een opslagruimte. Ze weet hier helemaal niks van en raakt verzeild in een geheimzinnige wereld waar een vrouw met de naam Suzanne zich vrijwillig laat vetmesten. Haar zwager Erwin helpt haar met het opruimen van de geheime opslagruimte. Ze gaan naar de videobanden kijken, maar dit is niet zonder risico.
Lees eerst het eerste deel van dit vervolgverhaal: Geheime opslagruimte »
Ze lieten de rommel nog even in de laadruimte van het bestelbusje staan. Erwin ging in het kantoortje gelijk op zoek naar de oude videorecorder. Hij haalde eveneens de televisie uit de kantine van het personeel en zette deze in het kantoortje. Ze hadden nog even de tijd want het zou nog wel een paar uur duren voordat het personeel zou komen om te gaan werken. Ondertussen zocht Paulien in de vele dozen naar de videobanden. Met haar brede peervormige lichaam lukte het haar niet om in de bestelbus te komen via één klapdeur. Ze moest ze allebei openen en trok haar zware lichaam in de bus. Ze had ook nog een volle maag van de maaltijd die ze net verstouwd had. Toch wist ze dat ze nog veel meer op kon. Ze opende een paar dozen en grabbelde zoveel videobanden bij elkaar als ze maar kon dragen.
Toen ze met de grote stapel videobanden de trap naar het kantoortje beklom, was Erwin al klaar met het installeren van de videorecorder aan het televisietoestel. Hij kwam net op tijd de trap af om haar te helpen. Ze had namelijk veel te veel banden tegelijk meegenomen en ze dreigden uit haar handen te vallen. Ze werd ook niet echt geholpen door haar brede heupen en dikke kont, die het haar knap lastig maakten om naar boven te klimmen. Erwin keek haar ontdeugend aan terwijl hij de stapel videobanden overnam.
Ze stond echter te popelen om de video's te zien, daarom trok ze haar dikke lijf en zware achterwerk omhoog de trap op. Erwin was achter haar gaan staan. Dat deed hij niet alleen uit hoffelijkheid. Paulien wist voldoende van liefhebbers van dikke vrouwen om te weten dat hij zou geilen op haar dikke achterste en genoot van de 2 enorm ronde billen die bij elke stap zouden sidderen en schudden. Ze droomde hoe de pik van Erwin hard zou worden bij het zien van al dat vet aan haar lichaam. Ze wist ook hoe hij droomde dat ze dikker zou worden en een nog groter achterste zou krijgen. Een droom die sterk overeen kwam met haar eigen droom. Ze was flink buiten adem toen ze boven gearriveerd was in het kantoortje.
Een van Paulien's taken in het restaurant was het verzorgen van de boekhouding. Hierbij werd het haar zo geriefelijk mogelijk gemaakt. In tegenstelling tot thuis, stond hier wel een grote bureaustoel die voor haar maat geschikt was. De brede zitting en de brede armleuningen maakten het haar erg confortabel om achter de computer te werken. Ook stond de stoel stabiel en kon in alle standen worden verzet. Paulien plofte op de stoel en rolde hem in de richting van de tafel waarop Erwin de televisie had neergezet. Daarnaast had hij de videorecorder gezet. Ze hadden nog niet zo lang geleden een nieuwe televisie voor het personeel gekocht. Hij was klein, maar je kon er prima op kijken. Zeker van de afstand waarop Paulien nu zat. Erwin schoof een stoel uit het restaurant erbij om met haar mee te kunnen kijken.
Ze waren allebei nieuwsgierig en bang tegelijk. Erwin trok een band uit de hoes, duwde de band in de gleuf van de recorder en draaide zich naar Paulien om. 'We kunnen nog stoppen met al deze gekkigheid', zei hij. 'Weet je zeker dat je wilt kijken?' Paulien knikte. 'Ik weet het zeker, maar weet wel dat dit zware kost is. Het zal niet makkelijk zijn hier naar te kijken.' Ze glimlachte en keek ook een beetje opgewonden in de richting van Erwin. 'Mark wist van wanten, dus onderschat deze video's niet. Het is zware kost. Letterlijk en figuurlijk.' 'Ik weet dat', antwoordde Erwin. 'Het is voor mij ook niet makkelijk om mijn ex met mijn overleden broer te zien.' Hij draaide zich daarna naar de televisie en drukte een knopje in op de afstandsbediening van de videorecorder. Er begon iets te rommelen in het apparaat. Suzanne verscheen in beeld. Het was ergens aan het begin van het proces. Suzanne is niet veel dikker dan ik nu ben, dacht ze. Dus ergens rond de 150 kilo,
Suzanne stond mooi in beeld. Ze zou worden gewogen. Ze stond klaar om op de weegschaal te gaan staan. Het beeld bibberde en zag er daardoor onprofessioneel uit. De filmer was duidelijk opgewonden. De beelden waren dan misschien bibberig, ze waren niet minder indrukwekkend. Ze kregen wel een indrukwekkende glimp van het imposante lichaam van Suzanne te zien. Vanuit verschillende gezichtspunten konden ze het vette lijf van Suzanne zien. Ze waggelde met haar zware lijf in de richting van de weegschaal, waarvan de display duidelijk zichtbaar was op de vloer.
Suzannes imposante lichaam werd nu van achteren gefilmd. Paulien zag duidelijk de dikke kont van Suzanne. De kont nam het formaat aan van dikke, volle olifantenbillen. Met elke stap die Suzanne zette, bewoog de kont mee. Tenslotte was ze eindelijk bij de weegschaal. De camera filmde hoe ze de eerste voet op de weegschaal zette. Daarna volgde de andere. De display schoot omhoog, voorbij de 100, 120 en 130. Hij stopte pas bij 139 kilo. De camera zoemde in op het getal dat in de display stond en ging daarna omhoog naar het gezicht van Suzanne.
Het verbaasde Paulien dat ze de grip op haar eigen gewicht was kwijtgeraakt. Zij was reeds de 139 kilo gepasseerd. Sterker nog haar gewicht kwam over de 140 kilo. Hoeveel het precies zou zijn na gisteren en vandaag durfde ze niet te bedenken. Maar ongetwijfeld zou het getal meer en meer in de richting van de 150 gaan. Gegrepen door de beelden van de dikke Suzanne die op de weegschaal stond, slaakte Paulien zelf een kreet. 'Ik vraag me af of ze hier nu dikker is dan ik ben.' Erwin hield zich heel stil. Ze kon niet zeggen of hij nu net zo gegrepen was door de beelden als zij, of dat de herinnering zich nu meester van hem maakte. Misschien waren de beelden te schokkend voor hem. Hier verscheen immers de vrouw van wie hij zo gehouden had vrijwel naakt voor de camera van zijn broer. 'Is het hard voor je dit te zien?' vroeg ze aan Erwin.
Hij knikte en grinnikte erbij. Het was niet de reactie die ze had verwacht. Vervolgens ging hij zich zenuwachtig op zijn stoel verzitten. Hij keek haar aan en glimlachte. Blijkbaar werkte de vraag die ze hem stelde op zijn lachspieren. Het was inderdaad heel 'hard' voor hem. Hij wees naar de harde bobbel die in zijn broek stond. De bobbel bevestigde inderdaad dat de broers eenzelfde voorliefde en gevoel van opwinding hadden.
Ze vond het wel een beetje een cynische gedachte die in haar opkwam. Aan de andere kant begon het bij Paulien ook te dagen dat er iets aan het opbloeien was tussen haar en Erwin. Alleen al het samen kijken naar deze porno was natuurlijk reden genoeg te denken dat er iets tussen hen was dat eerder niet was geweest. Paulien wilde nog niet denken aan de mogelijke gevolgen die het kijken naar deze video's met zich meebracht.
De weegscene van Paulien beëindigde abrupt. Erwin duwde op de eject-knop van de videorecorder. Hij had de stapel met videobanden naast zijn stoel gezet, keek aandachtig naar het handschrift van zijn broer op de zijkant van de banden. 'Zoek je een andere?' vroeg Paulien. 'Ja, ik zoek een dikkere', zei hij haastig. Zijn reactie liet haar een andere kant van hem zien. Een kant waar ze tot voor kort niet van af wist. Hij was hoe dan ook een feeder en een feeder wilde zijn geliefde dikker zien worden. Het leek of een dierlijke drift zich van Erwin meester maakte. Hij speurde de stapel videobanden af naar de video waarmee hij tevreden zou zijn. De weegscene had Paulien al nieuwsgierig genoeg gemaakt.
Lees deel 9 van De erfenis: Zien eten doet eten »
Lees eerst het eerste deel van dit vervolgverhaal: Geheime opslagruimte »
De video
Ze lieten de rommel nog even in de laadruimte van het bestelbusje staan. Erwin ging in het kantoortje gelijk op zoek naar de oude videorecorder. Hij haalde eveneens de televisie uit de kantine van het personeel en zette deze in het kantoortje. Ze hadden nog even de tijd want het zou nog wel een paar uur duren voordat het personeel zou komen om te gaan werken. Ondertussen zocht Paulien in de vele dozen naar de videobanden. Met haar brede peervormige lichaam lukte het haar niet om in de bestelbus te komen via één klapdeur. Ze moest ze allebei openen en trok haar zware lichaam in de bus. Ze had ook nog een volle maag van de maaltijd die ze net verstouwd had. Toch wist ze dat ze nog veel meer op kon. Ze opende een paar dozen en grabbelde zoveel videobanden bij elkaar als ze maar kon dragen.
Toen ze met de grote stapel videobanden de trap naar het kantoortje beklom, was Erwin al klaar met het installeren van de videorecorder aan het televisietoestel. Hij kwam net op tijd de trap af om haar te helpen. Ze had namelijk veel te veel banden tegelijk meegenomen en ze dreigden uit haar handen te vallen. Ze werd ook niet echt geholpen door haar brede heupen en dikke kont, die het haar knap lastig maakten om naar boven te klimmen. Erwin keek haar ontdeugend aan terwijl hij de stapel videobanden overnam.
Ze stond echter te popelen om de video's te zien, daarom trok ze haar dikke lijf en zware achterwerk omhoog de trap op. Erwin was achter haar gaan staan. Dat deed hij niet alleen uit hoffelijkheid. Paulien wist voldoende van liefhebbers van dikke vrouwen om te weten dat hij zou geilen op haar dikke achterste en genoot van de 2 enorm ronde billen die bij elke stap zouden sidderen en schudden. Ze droomde hoe de pik van Erwin hard zou worden bij het zien van al dat vet aan haar lichaam. Ze wist ook hoe hij droomde dat ze dikker zou worden en een nog groter achterste zou krijgen. Een droom die sterk overeen kwam met haar eigen droom. Ze was flink buiten adem toen ze boven gearriveerd was in het kantoortje.
Een van Paulien's taken in het restaurant was het verzorgen van de boekhouding. Hierbij werd het haar zo geriefelijk mogelijk gemaakt. In tegenstelling tot thuis, stond hier wel een grote bureaustoel die voor haar maat geschikt was. De brede zitting en de brede armleuningen maakten het haar erg confortabel om achter de computer te werken. Ook stond de stoel stabiel en kon in alle standen worden verzet. Paulien plofte op de stoel en rolde hem in de richting van de tafel waarop Erwin de televisie had neergezet. Daarnaast had hij de videorecorder gezet. Ze hadden nog niet zo lang geleden een nieuwe televisie voor het personeel gekocht. Hij was klein, maar je kon er prima op kijken. Zeker van de afstand waarop Paulien nu zat. Erwin schoof een stoel uit het restaurant erbij om met haar mee te kunnen kijken.
Ze waren allebei nieuwsgierig en bang tegelijk. Erwin trok een band uit de hoes, duwde de band in de gleuf van de recorder en draaide zich naar Paulien om. 'We kunnen nog stoppen met al deze gekkigheid', zei hij. 'Weet je zeker dat je wilt kijken?' Paulien knikte. 'Ik weet het zeker, maar weet wel dat dit zware kost is. Het zal niet makkelijk zijn hier naar te kijken.' Ze glimlachte en keek ook een beetje opgewonden in de richting van Erwin. 'Mark wist van wanten, dus onderschat deze video's niet. Het is zware kost. Letterlijk en figuurlijk.' 'Ik weet dat', antwoordde Erwin. 'Het is voor mij ook niet makkelijk om mijn ex met mijn overleden broer te zien.' Hij draaide zich daarna naar de televisie en drukte een knopje in op de afstandsbediening van de videorecorder. Er begon iets te rommelen in het apparaat. Suzanne verscheen in beeld. Het was ergens aan het begin van het proces. Suzanne is niet veel dikker dan ik nu ben, dacht ze. Dus ergens rond de 150 kilo,
Suzanne stond mooi in beeld. Ze zou worden gewogen. Ze stond klaar om op de weegschaal te gaan staan. Het beeld bibberde en zag er daardoor onprofessioneel uit. De filmer was duidelijk opgewonden. De beelden waren dan misschien bibberig, ze waren niet minder indrukwekkend. Ze kregen wel een indrukwekkende glimp van het imposante lichaam van Suzanne te zien. Vanuit verschillende gezichtspunten konden ze het vette lijf van Suzanne zien. Ze waggelde met haar zware lijf in de richting van de weegschaal, waarvan de display duidelijk zichtbaar was op de vloer.
Suzannes imposante lichaam werd nu van achteren gefilmd. Paulien zag duidelijk de dikke kont van Suzanne. De kont nam het formaat aan van dikke, volle olifantenbillen. Met elke stap die Suzanne zette, bewoog de kont mee. Tenslotte was ze eindelijk bij de weegschaal. De camera filmde hoe ze de eerste voet op de weegschaal zette. Daarna volgde de andere. De display schoot omhoog, voorbij de 100, 120 en 130. Hij stopte pas bij 139 kilo. De camera zoemde in op het getal dat in de display stond en ging daarna omhoog naar het gezicht van Suzanne.
Het verbaasde Paulien dat ze de grip op haar eigen gewicht was kwijtgeraakt. Zij was reeds de 139 kilo gepasseerd. Sterker nog haar gewicht kwam over de 140 kilo. Hoeveel het precies zou zijn na gisteren en vandaag durfde ze niet te bedenken. Maar ongetwijfeld zou het getal meer en meer in de richting van de 150 gaan. Gegrepen door de beelden van de dikke Suzanne die op de weegschaal stond, slaakte Paulien zelf een kreet. 'Ik vraag me af of ze hier nu dikker is dan ik ben.' Erwin hield zich heel stil. Ze kon niet zeggen of hij nu net zo gegrepen was door de beelden als zij, of dat de herinnering zich nu meester van hem maakte. Misschien waren de beelden te schokkend voor hem. Hier verscheen immers de vrouw van wie hij zo gehouden had vrijwel naakt voor de camera van zijn broer. 'Is het hard voor je dit te zien?' vroeg ze aan Erwin.
Hij knikte en grinnikte erbij. Het was niet de reactie die ze had verwacht. Vervolgens ging hij zich zenuwachtig op zijn stoel verzitten. Hij keek haar aan en glimlachte. Blijkbaar werkte de vraag die ze hem stelde op zijn lachspieren. Het was inderdaad heel 'hard' voor hem. Hij wees naar de harde bobbel die in zijn broek stond. De bobbel bevestigde inderdaad dat de broers eenzelfde voorliefde en gevoel van opwinding hadden.
Ze vond het wel een beetje een cynische gedachte die in haar opkwam. Aan de andere kant begon het bij Paulien ook te dagen dat er iets aan het opbloeien was tussen haar en Erwin. Alleen al het samen kijken naar deze porno was natuurlijk reden genoeg te denken dat er iets tussen hen was dat eerder niet was geweest. Paulien wilde nog niet denken aan de mogelijke gevolgen die het kijken naar deze video's met zich meebracht.
De weegscene van Paulien beëindigde abrupt. Erwin duwde op de eject-knop van de videorecorder. Hij had de stapel met videobanden naast zijn stoel gezet, keek aandachtig naar het handschrift van zijn broer op de zijkant van de banden. 'Zoek je een andere?' vroeg Paulien. 'Ja, ik zoek een dikkere', zei hij haastig. Zijn reactie liet haar een andere kant van hem zien. Een kant waar ze tot voor kort niet van af wist. Hij was hoe dan ook een feeder en een feeder wilde zijn geliefde dikker zien worden. Het leek of een dierlijke drift zich van Erwin meester maakte. Hij speurde de stapel videobanden af naar de video waarmee hij tevreden zou zijn. De weegscene had Paulien al nieuwsgierig genoeg gemaakt.
Lees deel 9 van De erfenis: Zien eten doet eten »
Reacties
Een reactie posten