De erfenis (7) – Dik is mooi
Wat vooraf ging: Mark, de man van Paulien, is onverwachts overleden. Paulien ruimt zijn spullen op en stuit op de rekening voor een opslagruimte. Ze weet hier helemaal niks van en raakt verzeild in een geheimzinnige wereld waar een vrouw met de naam Suzanne zich vrijwillig laat vetmesten. Haar zwager Erwin helpt haar met het opruimen van de geheime opslagruimte.
Lees eerst het eerste deel van dit vervolgverhaal: Geheime opslagruimte »
Erwin wees Paulien nog een keer naar de stoel. 'Wat ik liet zien, is niet het enige waarmee je als vrouw tot ongekende hoogte kunt komen.' Hij lachte hard en Paulien lachte mee. Toen daarna de hele opslagunit was uitgeruimd, begon de rit met de bus naar het restaurant waar hun auto's geparkeerd stonden. Tijdens de rit was het heel stil. Paulien vertelde Erwin dat Suzanne haar zo bekend was voorgekomen en dat ze Suzanne mogelijk kende van de familiefoto's. Erwin dacht ook dat dit een heel goede verklaring kon zijn. Suzanne kwam immers op familiefoto's voor. Bovendien verontschuldigde hij zich dat Paulien niet eerder iets over deze toestand had gehoord.
'Het is niet makkelijk om dit te accepteren', zei Paulien. 'Maar ik denk dat Mark wel het hart op de goede plek had zitten. Het zou niemand verder geholpen helpen als ik het eerder zou hebben geweten.' Ze keek uit het raam en zag hoe het landschap voorbij schoot. 'En weet je, over dat vetmesten en feeden. Het was geen geheim tussen ons, maar ik denk dat het ook een wig had geslagen in onze relatie. Wie weet wat er dan allemaal gebeurd was.'
'Het spijt me, maar ik kan het niet begrijpen', zei Erwin. Hij keek vluchtig naar haar omdat hij de bus bestuurde en goed op het verkeer moest letten. Paulien wilde wel heel graag met hem hierover praten, maar ze vroeg zich af of het verstandig was dit met Erwin te doen. In elk geval wilde ze het onderwerp niet voor een tweede keer de revue laten passeren, maar ergens voelde Paulien wel dat ze hier iets over moest zeggen. 'Weet je, het is moeilijk om precies onder woorden te brengen hoe het voelt om te dik te zijn. De maatschappij is heel negatief over dikke mensen. Het is ongezond en zo. Ik ben altijd aangesproken op mijn dikte, op een negatieve manier. En dan is er ineens iemand die er heel positief over is. Dat werkt heel verwarrend. Je gelooft hem in eerste instantie ook niet, want je hoort het nooit iemand beweren dat dik mooi is. Je denkt dat hij het maar zegt om je een plezier te doen, terwijl hij er niks van meent.'
Paulien ademde even diep en ging verder. 'Mensen die positief zijn over je overgewicht, dat was ik helemaal niet gewend. Als je dan ook nog eens iemand tegenkomt die je er nog beter uit vindt zien als je dikker wordt, dan is dat helemaal onthutsend. Het was al vreemd genoeg dat iemand je zo al mooi vindt. Als hij je dan nog dikker wilt hebben, word je echt door elkaar geschud.' Paulien haalde diep adem. 'Mark heeft altijd gezegd dat hij me mooi vond zoals ik was. Ik hoefde van hem niet te veranderen. Ik was goed zoals ik was.' Erwin keek haar snel aan terwijl hij verder reed. 'Ik heb altijd geloofd dat Mark de waarheid vertelde en eerlijk was over zijn gevoelens. Dat beeld verandert nu wel een beetje, nu ik ontdek wat hij deed met Suzanne.'
'Ik denk dat je jezelf niet moet laten afleiden door dit verhaal. Probeer te kijken hoe jullie samen waren', reageerde Erwin. De auto reed flink door op de snelweg. De weilanden schoten voorbij en Suzanne probeerde mee te gaan met het verhaal van Erwin. 'Jullie hielden van elkaar zoals ik en Suzanne nooit van elkaar hielden. Echt, ik heb vaak met enige jaloerzie naar jullie gekeken.' Erwin nam even een pauze. 'Ik weet niet wat ik moet vinden van wat je net vertelde over feeding, vetmesten en dikker worden. Kijk, ik kan het zelf niet begrijpen dat de maatschappij zo negatief is over dikke mensen. Voor mij gaat er niks boven een mooie, dikke vrouw. Voor mij hield het ook daar op.'
Hij ging verder. 'Ik koos dikke meisjes en accepteerde zoals ze waren. Ik wilde ze niet veranderen. Maar sinds Mark mij confronteerde met feeding en hij het zo actief uitvoerde bij Suzanne, laat het idee mij niet meer los. Het lijkt zo normaal. Kijk, je bent dik, je houdt van eten en je wordt dikker. Nogmaals, ik heb een heel negatieve ervaring met Suzanne en ook gemerkt dat het je relatie kapot kan maken. Ik ben dus doodsbenauwd dat ik het verknal.'
'Ik denk het niet', antwoordde Paulien. 'Fijn dat je dat zegt', antwoordde Erwin. 'Ik heb zo'n vervelende ervaring met Mark en Suzanne. Ik durfde het eigenlijk niet meer eerlijk op te biechten, maar het idee laat me niet los. Ik vind het vervelend, want ik geloof niet dat ik zoiets moet vertellen. Het spijt me, maar ik geloof echt dat ik veranderd ben in een feeder. Ik denk dat het in de genen zit. Het is een aangeboren afwijking. Het idee laat me niet los. Zoals jij de afgelopen periode hebt gegeten en dikker bent geworden', Erwin zuchtte zwaar terwijl de auto op volle snelheid reed.
Paulien dacht goed na. Wat moest ze hier nu allemaal van denken. Ze merkte dat het misschien wel verstandig was om open te zijn en geen geheimen meer voor ekaar te hebben. Ze moest zich grote zorgen maken over de risico's die er waren. Zeker, ze kon dikker worden, maar dat wilde ze toch ook? En er zaten naast gezondheidsrisico's ook gevaren aan in haar relatie met Erwin. Maar ze vond ook dat dit de moeite waard was.
Het was gewoon veel te spannend om te negeren. Ze wilde het experiment aangaan. En hier lag de mogelijkheid gewoon op een presenteerblaadje. 'Bedoelde je te zeggen dat je verandert bent in een feeder en probeert vrouwen dikker te krijgen dan ze zijn?' vroeg ze aan Erwin. 'Ja, in zekere zin wel. Heeft dat denk je gevolgen?' Mark keek haar vluchtig aan terwijl hij verder reed.
'Nou', zei Paulien met een glimlach op haar gezicht. 'Ik durf het bijna niet te zeggen, maar ik vrees dat dit gevolgen voor mij heeft in de toekomst.' 'Hoe bedoel je?' vroeg Erwin. 'Sinds ik de foto's van Suzanne heb gezien en de verslagen van Mark heb gelezen, laat het idee mij niet meer los', zei ze. 'Ik ben erdoor bevangen en merk dat ik de hele dag denk aan eten en dikker worden.' 'Dat is dan iets extra's waaraan je kunt denken bij het masturberen', grapte Erwin. Er viel een stilte.
Hij keek naar haar. Ze glimlachte terug. 'En ik heb al zo goed voor je gezorgd sinds Mark dood is.' Ze keek hem weer aan en hij werd rood. 'Bedoel je dat ik die 25 kilo aan jouw te danken heb.' Ze pakte haar buikje tussen haar handen en voelde het nieuwe vet. Ze dacht aan de maaltijden die ze van hem meekreeg en de grote hoeveelheden zoetigheden die hij haar toestopte. Jeetje, hij was er al aan begonnen, nog voordat ze er erg in had.
Ze passeerden de McDonald's. 'Ik geloof dat ik honger krijg.' Erwin reed de auto in de McDrive en vroeg wat ze wilde hebben. 'Doe maar wat. Ik heb een reuzenhonger.' Hij bestelde een maaltijd waar een gezin zich aan zou voleten. Even later verorberde ze de grote hamburgers, de familiezak friet en maarliefst 2 milkshakes. Ze liet zachte boertjes en moest de knoop van haar broek losmaken. 'Wat heb jij me verwend', zei ze.
Paulien voelde hoe zijn vinger haar kut binnendrong en langzaam haar klitje opwond. Zijn andere hand gleed onder het shirt door over haar enorme buik en speelde met het nieuwe vet. 'Wil je nog dikker worden?' vroeg hij. 'Echt, ik wil dikker worden, voor jou.' Ze ademde zwaar en hij voelde zijn pik stijgen. Ze merkte hoe ze hem langzaam, vanuit de diepte, voelde komen. Met kleine kreetjes volgde de ontmaskering. Terwijl Erwin haar nog een marsje voerde. Inderdaad, eten en masturberen hoorde bij elkaar.
Toen ze weer reden, hing ze loom in de stoel die ze in de ligstand had verschoven en merkte ze hoe vol haar mag was. Hij had haar verwend. 'Begrijp je nu waarom ik vertelde dat ik de video's wel een keer wilde bekijken?' vroeg hij haar. 'Ik dacht op het moment zelf dat het domste opmerking was die ik ooit gemaakt heb.' 'Ik denk inderdaad dat het niet zo'n goed idee is', antwoordde ze. Ze wreef met haar hand over haar buik. 'Maar ik denk dat het zo langzamerhand onvermijdelijk begint te worden.' Ze grijsnde en streelde met haar vlakke hand over de enorme bult die in zijn broek groeide.
Hij weifelde nog even, nam de bocht van de straat waarin het resaurant stond en stopte voor het stoplicht. 'Heb je een videorecorder?' 'Nee', lachte ze. 'Maar Mark had er eentje op zijn kantoor, maar die heb ik een paar maanden terug weggedaan.' 'We hebben er ook eentje in het kantoor van het restaurant. Hij was heel lang aangesloten op de camera die we hebben staan op de parkeerplaats. We hebben hem nog niet weggedaan.' 'Is een goed idee', antwoordde ze. 'Laten we daar nu net aankomen', glimlachte hij terwijl ze de parkeerplaats van het restaurant opreden.
Lees deel 8 van De erfenis: De video »
Lees eerst het eerste deel van dit vervolgverhaal: Geheime opslagruimte »
Dik is mooi
Erwin wees Paulien nog een keer naar de stoel. 'Wat ik liet zien, is niet het enige waarmee je als vrouw tot ongekende hoogte kunt komen.' Hij lachte hard en Paulien lachte mee. Toen daarna de hele opslagunit was uitgeruimd, begon de rit met de bus naar het restaurant waar hun auto's geparkeerd stonden. Tijdens de rit was het heel stil. Paulien vertelde Erwin dat Suzanne haar zo bekend was voorgekomen en dat ze Suzanne mogelijk kende van de familiefoto's. Erwin dacht ook dat dit een heel goede verklaring kon zijn. Suzanne kwam immers op familiefoto's voor. Bovendien verontschuldigde hij zich dat Paulien niet eerder iets over deze toestand had gehoord.
'Het is niet makkelijk om dit te accepteren', zei Paulien. 'Maar ik denk dat Mark wel het hart op de goede plek had zitten. Het zou niemand verder geholpen helpen als ik het eerder zou hebben geweten.' Ze keek uit het raam en zag hoe het landschap voorbij schoot. 'En weet je, over dat vetmesten en feeden. Het was geen geheim tussen ons, maar ik denk dat het ook een wig had geslagen in onze relatie. Wie weet wat er dan allemaal gebeurd was.'
'Het spijt me, maar ik kan het niet begrijpen', zei Erwin. Hij keek vluchtig naar haar omdat hij de bus bestuurde en goed op het verkeer moest letten. Paulien wilde wel heel graag met hem hierover praten, maar ze vroeg zich af of het verstandig was dit met Erwin te doen. In elk geval wilde ze het onderwerp niet voor een tweede keer de revue laten passeren, maar ergens voelde Paulien wel dat ze hier iets over moest zeggen. 'Weet je, het is moeilijk om precies onder woorden te brengen hoe het voelt om te dik te zijn. De maatschappij is heel negatief over dikke mensen. Het is ongezond en zo. Ik ben altijd aangesproken op mijn dikte, op een negatieve manier. En dan is er ineens iemand die er heel positief over is. Dat werkt heel verwarrend. Je gelooft hem in eerste instantie ook niet, want je hoort het nooit iemand beweren dat dik mooi is. Je denkt dat hij het maar zegt om je een plezier te doen, terwijl hij er niks van meent.'
Paulien ademde even diep en ging verder. 'Mensen die positief zijn over je overgewicht, dat was ik helemaal niet gewend. Als je dan ook nog eens iemand tegenkomt die je er nog beter uit vindt zien als je dikker wordt, dan is dat helemaal onthutsend. Het was al vreemd genoeg dat iemand je zo al mooi vindt. Als hij je dan nog dikker wilt hebben, word je echt door elkaar geschud.' Paulien haalde diep adem. 'Mark heeft altijd gezegd dat hij me mooi vond zoals ik was. Ik hoefde van hem niet te veranderen. Ik was goed zoals ik was.' Erwin keek haar snel aan terwijl hij verder reed. 'Ik heb altijd geloofd dat Mark de waarheid vertelde en eerlijk was over zijn gevoelens. Dat beeld verandert nu wel een beetje, nu ik ontdek wat hij deed met Suzanne.'
'Ik denk dat je jezelf niet moet laten afleiden door dit verhaal. Probeer te kijken hoe jullie samen waren', reageerde Erwin. De auto reed flink door op de snelweg. De weilanden schoten voorbij en Suzanne probeerde mee te gaan met het verhaal van Erwin. 'Jullie hielden van elkaar zoals ik en Suzanne nooit van elkaar hielden. Echt, ik heb vaak met enige jaloerzie naar jullie gekeken.' Erwin nam even een pauze. 'Ik weet niet wat ik moet vinden van wat je net vertelde over feeding, vetmesten en dikker worden. Kijk, ik kan het zelf niet begrijpen dat de maatschappij zo negatief is over dikke mensen. Voor mij gaat er niks boven een mooie, dikke vrouw. Voor mij hield het ook daar op.'
Hij ging verder. 'Ik koos dikke meisjes en accepteerde zoals ze waren. Ik wilde ze niet veranderen. Maar sinds Mark mij confronteerde met feeding en hij het zo actief uitvoerde bij Suzanne, laat het idee mij niet meer los. Het lijkt zo normaal. Kijk, je bent dik, je houdt van eten en je wordt dikker. Nogmaals, ik heb een heel negatieve ervaring met Suzanne en ook gemerkt dat het je relatie kapot kan maken. Ik ben dus doodsbenauwd dat ik het verknal.'
'Ik denk het niet', antwoordde Paulien. 'Fijn dat je dat zegt', antwoordde Erwin. 'Ik heb zo'n vervelende ervaring met Mark en Suzanne. Ik durfde het eigenlijk niet meer eerlijk op te biechten, maar het idee laat me niet los. Ik vind het vervelend, want ik geloof niet dat ik zoiets moet vertellen. Het spijt me, maar ik geloof echt dat ik veranderd ben in een feeder. Ik denk dat het in de genen zit. Het is een aangeboren afwijking. Het idee laat me niet los. Zoals jij de afgelopen periode hebt gegeten en dikker bent geworden', Erwin zuchtte zwaar terwijl de auto op volle snelheid reed.
Paulien dacht goed na. Wat moest ze hier nu allemaal van denken. Ze merkte dat het misschien wel verstandig was om open te zijn en geen geheimen meer voor ekaar te hebben. Ze moest zich grote zorgen maken over de risico's die er waren. Zeker, ze kon dikker worden, maar dat wilde ze toch ook? En er zaten naast gezondheidsrisico's ook gevaren aan in haar relatie met Erwin. Maar ze vond ook dat dit de moeite waard was.
Het was gewoon veel te spannend om te negeren. Ze wilde het experiment aangaan. En hier lag de mogelijkheid gewoon op een presenteerblaadje. 'Bedoelde je te zeggen dat je verandert bent in een feeder en probeert vrouwen dikker te krijgen dan ze zijn?' vroeg ze aan Erwin. 'Ja, in zekere zin wel. Heeft dat denk je gevolgen?' Mark keek haar vluchtig aan terwijl hij verder reed.
'Nou', zei Paulien met een glimlach op haar gezicht. 'Ik durf het bijna niet te zeggen, maar ik vrees dat dit gevolgen voor mij heeft in de toekomst.' 'Hoe bedoel je?' vroeg Erwin. 'Sinds ik de foto's van Suzanne heb gezien en de verslagen van Mark heb gelezen, laat het idee mij niet meer los', zei ze. 'Ik ben erdoor bevangen en merk dat ik de hele dag denk aan eten en dikker worden.' 'Dat is dan iets extra's waaraan je kunt denken bij het masturberen', grapte Erwin. Er viel een stilte.
Hij keek naar haar. Ze glimlachte terug. 'En ik heb al zo goed voor je gezorgd sinds Mark dood is.' Ze keek hem weer aan en hij werd rood. 'Bedoel je dat ik die 25 kilo aan jouw te danken heb.' Ze pakte haar buikje tussen haar handen en voelde het nieuwe vet. Ze dacht aan de maaltijden die ze van hem meekreeg en de grote hoeveelheden zoetigheden die hij haar toestopte. Jeetje, hij was er al aan begonnen, nog voordat ze er erg in had.
Ze passeerden de McDonald's. 'Ik geloof dat ik honger krijg.' Erwin reed de auto in de McDrive en vroeg wat ze wilde hebben. 'Doe maar wat. Ik heb een reuzenhonger.' Hij bestelde een maaltijd waar een gezin zich aan zou voleten. Even later verorberde ze de grote hamburgers, de familiezak friet en maarliefst 2 milkshakes. Ze liet zachte boertjes en moest de knoop van haar broek losmaken. 'Wat heb jij me verwend', zei ze.
Paulien voelde hoe zijn vinger haar kut binnendrong en langzaam haar klitje opwond. Zijn andere hand gleed onder het shirt door over haar enorme buik en speelde met het nieuwe vet. 'Wil je nog dikker worden?' vroeg hij. 'Echt, ik wil dikker worden, voor jou.' Ze ademde zwaar en hij voelde zijn pik stijgen. Ze merkte hoe ze hem langzaam, vanuit de diepte, voelde komen. Met kleine kreetjes volgde de ontmaskering. Terwijl Erwin haar nog een marsje voerde. Inderdaad, eten en masturberen hoorde bij elkaar.
Toen ze weer reden, hing ze loom in de stoel die ze in de ligstand had verschoven en merkte ze hoe vol haar mag was. Hij had haar verwend. 'Begrijp je nu waarom ik vertelde dat ik de video's wel een keer wilde bekijken?' vroeg hij haar. 'Ik dacht op het moment zelf dat het domste opmerking was die ik ooit gemaakt heb.' 'Ik denk inderdaad dat het niet zo'n goed idee is', antwoordde ze. Ze wreef met haar hand over haar buik. 'Maar ik denk dat het zo langzamerhand onvermijdelijk begint te worden.' Ze grijsnde en streelde met haar vlakke hand over de enorme bult die in zijn broek groeide.
Hij weifelde nog even, nam de bocht van de straat waarin het resaurant stond en stopte voor het stoplicht. 'Heb je een videorecorder?' 'Nee', lachte ze. 'Maar Mark had er eentje op zijn kantoor, maar die heb ik een paar maanden terug weggedaan.' 'We hebben er ook eentje in het kantoor van het restaurant. Hij was heel lang aangesloten op de camera die we hebben staan op de parkeerplaats. We hebben hem nog niet weggedaan.' 'Is een goed idee', antwoordde ze. 'Laten we daar nu net aankomen', glimlachte hij terwijl ze de parkeerplaats van het restaurant opreden.
Lees deel 8 van De erfenis: De video »
Reacties
Een reactie posten