De erfenis (3) – De feederstoel (1)
Wat vooraf ging: Mark, de man van Paulien, is onverwachts overleden. Paulien ruimt zijn spullen op en stuit op de rekening voor een opslagruimte. Ze weet hier helemaal niks van en raakt verzeild in een geheimzinnige wereld waar een vrouw met de naam Suzanne zich vrijwillig laat vetmesten.
Lees eerst het eerste deel van dit vervolgverhaal: Geheime opslagruimte »
Paulien las verder in het schriftje: 'Na de 2 borden spaghetti ontspanden we allebei even, maar niet te lang want het was tijd voor de feederstoel. Als het mogelijk is om ergens aan verslaafd te zijn, dan is het mestzwijntje Suzanne verslaafd aan de feederstoel. Ze is echt helemaal gek van het ding. Ze heeft een uur op de stoel gelegen, de chocoladesiroop moest ik in dat uur zelfs nog een keer bijvullen. Ik ben de tel kwijtgeraakt hoeveel orgasmes ze had. Ik vermoed dat ze alleen een paar seconden ontspande om verder te zuigen aan de buis met siroop. Er leek geen eind aan te komen en ze ging maar door, onverzadigbaar als ze is.'
'Het liefste zou ik natuurlijk hebben dat ze aan mijn pik zoog in plaats van aan de buis, maar ik ben tevreden zoals het gaat. Als ze in de stoel ligt, kan ik bij al die vetplooien en vetrollen. Dat is meer dan genoeg. Bovendien weet ik dat de siroop haar helpt nog dikker te worden en dat is genoeg om daar voortdurend met een stijve pik rond te lopen. Ze heeft zoveel vet gekregen. Ik hoef eigenlijk mijn pik alleen maar te pakken en tussen haar vetmassa te wringen. Dat voelt zo ongelooflijk geil. Ik hield het natuurlijk ook niet uit bij het horen van al die orgasmes. Ik ben wel drie keer klaargekomen in haar vetkwabben.'
Daar eindigde het verslag helaas. Paulien hield bij het lezen haar hand onder de stretchbroek en probeerde haar hand onder haar buik te krijgen. Ze gleed met haar vingers langs haar kloppende klitje. Bij het bewegen van haar vingers schudde het vet op haar buik en hijgde ze lichtjes. Jammer dat er niet was om te lezen. Ze hoorde in de hal bij de opslagruimte voetstappen klinken. Ze trok haastig haar hand uit haar broek en gooide het plastic weer over de feederstoel. Toen ze het laatste fotoalbum had dichtgedaan, verscheen een onbekend gezicht in de deuropening.
'Goedemorgen mevrouw. Sorry dat ik u stoor, maar ik had de huurder van deze box nooit ontmoet', zei een vriendelijke man met grijs haar en een kalend hoofd. 'Ik had zelfs het idee om er binnenkort maar eens mee te stoppen omdat hier al jaren niemand meer komt.' Hij zweeg even, alsof hij haar de kans gaf iets tegen hem te zeggen. 'Ik ben de eigenaar en beheerder van deze opslag', zei hij tegen Paulien. 'Leuk om u te ontmoeten', zei Paulien.
Ze was weer terug in de werkelijkheid na het lezen van al deze opwindende teksten. 'Deze opslagruimte huurde mijn overleden echtgenoot. Ik ben het aan het opruimen en schoonmaken.' 'O het spijt me om dat te horen. Wat een vervelend bericht.' Hij vroeg verder niet specifiek naar haar overleden echtgenoot en hoe het nu verder ging. 'Nou, ik laat je dan verder met rust. Ik heb deze opslagruimten meer dan vijf jaar in mijn bezit en heb met alle huurders van opslagruimtes kennisgemaakt, maar met de huurder van deze opslag nummer 626 heb ik nooit kennisgemaakt. Het heeft zo moeten zijn. Jammer.' De grijze man verdween weer uit het zicht.
'Dag', zei Paulien, maar ze wist niet of hij het nog kon horen. Vijf jaar, dacht ze. Dat was de tijd waarin ze Mark leerde kennen. Dat was al weer een tijdje geleden. Het bewijst niet alles, maar ze vermoedde echt dat Mark echt het feeden had afgezworen, zoals hij haar verteld had destijds. Wat ze wel wist, was dat het lezen van de aantekeningen in de schriftjes, haar flink had opgewonden. Was het wel een goed idee geweest om dat allemaal te lezen? Ze twijfelde even aan dit alles. Natuurlijk was het een goed idee geweest kennis te maken met een andere kant van haar man.
Maar nu moest ze een beslissing nemen wat ze zou gaan doen met de spullen die hier in de opslag lagen. Ze wilde het niet bewaren en proberen de vrouw van de foto's te achterhalen, leek haar helemaal onverstandig. Natuurlijk, ze kon een poging wagen de onbekende vrouw van de foto's te zoeken en haar de foto's en verslagen te geven. Maar ze kon zich goed voorstellen dat deze Suzanne helemaal niet met dit deel van haar verleden wilde worden geconfronteerd.
Ergens was Paulien best nieuwsgierig of deze vrouw nog steeds zo dik was. Misschien was ze nog dikker geworden sindsdien. Maar daar zou ze nooit achter komen, dacht ze. Vaststond dat ze deze spullen van Mark zou vernietigen. Niemand had er iets aan. Ze zou haar zwager vragen om haar te helpen bij het leeghalen en weggooien van de spullen. Dat moest wel, hij beschikte over het busje van het restaurant om de spullen af te kunnen voeren.
Ze stopte de schriften en fotoalbums terug in de doos. Ze stak net de sleutel in het slot van de deur van de opslagunit, toen ze zich bedacht. Een vreemde dwang lokte haar weer naar binnen. Ze opende de doos weer en pakte er een paar schriften en fotoalbums uit. Je weet nooit waar het goed voor is, dacht ze. Haar nieuwsgierigheid voor deze bijzondere kant van haar overleden echtgenoot won het van de morele bezwaren. Bovendien, kon ze de schriften en fotoalbums nog altijd in de openhaard gooien als ze ze zat was.
In de namiddag en avond was ze aan het werk in het restaurant. Tegen haar zwager vertelde ze niet over de opslagruimte van haar overleden man. Ook al had ze er ruimschoots de gelegenheid toe. Aan het einde van de avond hadden namelijk lange tijd met elkaar gesproken in de keuken van het restaurant. Ze waren de resten van maaltijden aan het inpakken. Sinds haar man overleden was, kookte Paulien nooit meer thuis. Ze nam eten mee van het restaurant.
Het eten dat ze meenam waren meestal de resten en kliekjes die overgebleven waren in de keuken. Daarnaast nam ze ook de verkeerde bestellingen mee. Als een pizza bijvoorbeeld per ongeluk het verkeerde beleg had gekregen. Ze at de grote hoeveelheden restjes thuis op. Zelfs op de dagen dat ze niet werkte, ging ze altijd even langs om wat af te halen. Soms kreeg ze ook nog wat extra's mee zoals ijs dat tegen de houdbaarheidsdatum liep. Vaak verorberde Paulien alles wat ze had meegenomen. Zodoende had deze nieuwe gewoonte geresulteerd in de 25 kilo die ze was gegroeid sinds Marks dood.
In elk geval sprak ze met Erwin uitvoerig in de keuken hoe het nu met haar ging. Of ze zich een beetje redde zo alleen. Onderwijl pakten ze lasagne, pizza's, desserts, taart en ook wat spaghetti in de dozen. Erwin hield haar een beetje in de gaten sinds zijn broer was overleden. Hij was heel zorgzaam voor haar. Zo had hij haar al aangeboden om bij haar in te trekken, zodat ze niet zo alleen zou zijn. Erwin was al langere tijd gescheiden. Ze vond het te pijnlijk om met hem in het huis te gaan wonen waar ze samen met Mark had geleefd. Ook het aanbod dat hij een huisje zou gaan zoeken voor hen samen, had ze geweigerd.
Bij het inpakken van al dat eten vroeg ze zich af waarom ze Erwin niet op de hoogte kon stellen van haar ontdekking die middag. Maar ze was zelf nog niet klaar met zichzelf om haar zwager daarvan in kennis te stellen. Maar tegen de tijd dat ze thuis was en aan de pizza zat, nadat ze de spaghetti had opgegeten, vond ze dat ze het morgen wel aan Erwin kon vertellen. Zo kon ze snel de boel opruimen en ook dit bijzondere stuk van Marks historie afsluiten.
Die nacht kon ze de slaap niet vatten. Het verhaal van Mark en Suzanne spookte door haar hoofd. Ze probeerde te bedenken over hoe deze vrouw zoveel gewicht had kunnen winnen. Wat had ze daarvoor allemaal gedaan? En hoe waren die sessies geweest waarover haar man schreef in de schriftjes? Hoe zou hij haar aangemoedigd en gemotiveerd hebben om nog meer te eten? Zou hij er echt plezier van hebben gehad? Wond het hem echt op dat die vrouw dikker en dikker werd? Eigenlijk wilde ze meer over hem weten over wat Mark had gedaan met deze Suzanne en hoe hij haar zo dik gekregen had.
Lees deel 4 van De erfenis: Volproppen »
Lees eerst het eerste deel van dit vervolgverhaal: Geheime opslagruimte »
De feederstoel (1)
Paulien las verder in het schriftje: 'Na de 2 borden spaghetti ontspanden we allebei even, maar niet te lang want het was tijd voor de feederstoel. Als het mogelijk is om ergens aan verslaafd te zijn, dan is het mestzwijntje Suzanne verslaafd aan de feederstoel. Ze is echt helemaal gek van het ding. Ze heeft een uur op de stoel gelegen, de chocoladesiroop moest ik in dat uur zelfs nog een keer bijvullen. Ik ben de tel kwijtgeraakt hoeveel orgasmes ze had. Ik vermoed dat ze alleen een paar seconden ontspande om verder te zuigen aan de buis met siroop. Er leek geen eind aan te komen en ze ging maar door, onverzadigbaar als ze is.'
'Het liefste zou ik natuurlijk hebben dat ze aan mijn pik zoog in plaats van aan de buis, maar ik ben tevreden zoals het gaat. Als ze in de stoel ligt, kan ik bij al die vetplooien en vetrollen. Dat is meer dan genoeg. Bovendien weet ik dat de siroop haar helpt nog dikker te worden en dat is genoeg om daar voortdurend met een stijve pik rond te lopen. Ze heeft zoveel vet gekregen. Ik hoef eigenlijk mijn pik alleen maar te pakken en tussen haar vetmassa te wringen. Dat voelt zo ongelooflijk geil. Ik hield het natuurlijk ook niet uit bij het horen van al die orgasmes. Ik ben wel drie keer klaargekomen in haar vetkwabben.'
Daar eindigde het verslag helaas. Paulien hield bij het lezen haar hand onder de stretchbroek en probeerde haar hand onder haar buik te krijgen. Ze gleed met haar vingers langs haar kloppende klitje. Bij het bewegen van haar vingers schudde het vet op haar buik en hijgde ze lichtjes. Jammer dat er niet was om te lezen. Ze hoorde in de hal bij de opslagruimte voetstappen klinken. Ze trok haastig haar hand uit haar broek en gooide het plastic weer over de feederstoel. Toen ze het laatste fotoalbum had dichtgedaan, verscheen een onbekend gezicht in de deuropening.
'Goedemorgen mevrouw. Sorry dat ik u stoor, maar ik had de huurder van deze box nooit ontmoet', zei een vriendelijke man met grijs haar en een kalend hoofd. 'Ik had zelfs het idee om er binnenkort maar eens mee te stoppen omdat hier al jaren niemand meer komt.' Hij zweeg even, alsof hij haar de kans gaf iets tegen hem te zeggen. 'Ik ben de eigenaar en beheerder van deze opslag', zei hij tegen Paulien. 'Leuk om u te ontmoeten', zei Paulien.
Ze was weer terug in de werkelijkheid na het lezen van al deze opwindende teksten. 'Deze opslagruimte huurde mijn overleden echtgenoot. Ik ben het aan het opruimen en schoonmaken.' 'O het spijt me om dat te horen. Wat een vervelend bericht.' Hij vroeg verder niet specifiek naar haar overleden echtgenoot en hoe het nu verder ging. 'Nou, ik laat je dan verder met rust. Ik heb deze opslagruimten meer dan vijf jaar in mijn bezit en heb met alle huurders van opslagruimtes kennisgemaakt, maar met de huurder van deze opslag nummer 626 heb ik nooit kennisgemaakt. Het heeft zo moeten zijn. Jammer.' De grijze man verdween weer uit het zicht.
'Dag', zei Paulien, maar ze wist niet of hij het nog kon horen. Vijf jaar, dacht ze. Dat was de tijd waarin ze Mark leerde kennen. Dat was al weer een tijdje geleden. Het bewijst niet alles, maar ze vermoedde echt dat Mark echt het feeden had afgezworen, zoals hij haar verteld had destijds. Wat ze wel wist, was dat het lezen van de aantekeningen in de schriftjes, haar flink had opgewonden. Was het wel een goed idee geweest om dat allemaal te lezen? Ze twijfelde even aan dit alles. Natuurlijk was het een goed idee geweest kennis te maken met een andere kant van haar man.
Maar nu moest ze een beslissing nemen wat ze zou gaan doen met de spullen die hier in de opslag lagen. Ze wilde het niet bewaren en proberen de vrouw van de foto's te achterhalen, leek haar helemaal onverstandig. Natuurlijk, ze kon een poging wagen de onbekende vrouw van de foto's te zoeken en haar de foto's en verslagen te geven. Maar ze kon zich goed voorstellen dat deze Suzanne helemaal niet met dit deel van haar verleden wilde worden geconfronteerd.
Ergens was Paulien best nieuwsgierig of deze vrouw nog steeds zo dik was. Misschien was ze nog dikker geworden sindsdien. Maar daar zou ze nooit achter komen, dacht ze. Vaststond dat ze deze spullen van Mark zou vernietigen. Niemand had er iets aan. Ze zou haar zwager vragen om haar te helpen bij het leeghalen en weggooien van de spullen. Dat moest wel, hij beschikte over het busje van het restaurant om de spullen af te kunnen voeren.
Ze stopte de schriften en fotoalbums terug in de doos. Ze stak net de sleutel in het slot van de deur van de opslagunit, toen ze zich bedacht. Een vreemde dwang lokte haar weer naar binnen. Ze opende de doos weer en pakte er een paar schriften en fotoalbums uit. Je weet nooit waar het goed voor is, dacht ze. Haar nieuwsgierigheid voor deze bijzondere kant van haar overleden echtgenoot won het van de morele bezwaren. Bovendien, kon ze de schriften en fotoalbums nog altijd in de openhaard gooien als ze ze zat was.
In de namiddag en avond was ze aan het werk in het restaurant. Tegen haar zwager vertelde ze niet over de opslagruimte van haar overleden man. Ook al had ze er ruimschoots de gelegenheid toe. Aan het einde van de avond hadden namelijk lange tijd met elkaar gesproken in de keuken van het restaurant. Ze waren de resten van maaltijden aan het inpakken. Sinds haar man overleden was, kookte Paulien nooit meer thuis. Ze nam eten mee van het restaurant.
Het eten dat ze meenam waren meestal de resten en kliekjes die overgebleven waren in de keuken. Daarnaast nam ze ook de verkeerde bestellingen mee. Als een pizza bijvoorbeeld per ongeluk het verkeerde beleg had gekregen. Ze at de grote hoeveelheden restjes thuis op. Zelfs op de dagen dat ze niet werkte, ging ze altijd even langs om wat af te halen. Soms kreeg ze ook nog wat extra's mee zoals ijs dat tegen de houdbaarheidsdatum liep. Vaak verorberde Paulien alles wat ze had meegenomen. Zodoende had deze nieuwe gewoonte geresulteerd in de 25 kilo die ze was gegroeid sinds Marks dood.
In elk geval sprak ze met Erwin uitvoerig in de keuken hoe het nu met haar ging. Of ze zich een beetje redde zo alleen. Onderwijl pakten ze lasagne, pizza's, desserts, taart en ook wat spaghetti in de dozen. Erwin hield haar een beetje in de gaten sinds zijn broer was overleden. Hij was heel zorgzaam voor haar. Zo had hij haar al aangeboden om bij haar in te trekken, zodat ze niet zo alleen zou zijn. Erwin was al langere tijd gescheiden. Ze vond het te pijnlijk om met hem in het huis te gaan wonen waar ze samen met Mark had geleefd. Ook het aanbod dat hij een huisje zou gaan zoeken voor hen samen, had ze geweigerd.
Bij het inpakken van al dat eten vroeg ze zich af waarom ze Erwin niet op de hoogte kon stellen van haar ontdekking die middag. Maar ze was zelf nog niet klaar met zichzelf om haar zwager daarvan in kennis te stellen. Maar tegen de tijd dat ze thuis was en aan de pizza zat, nadat ze de spaghetti had opgegeten, vond ze dat ze het morgen wel aan Erwin kon vertellen. Zo kon ze snel de boel opruimen en ook dit bijzondere stuk van Marks historie afsluiten.
Die nacht kon ze de slaap niet vatten. Het verhaal van Mark en Suzanne spookte door haar hoofd. Ze probeerde te bedenken over hoe deze vrouw zoveel gewicht had kunnen winnen. Wat had ze daarvoor allemaal gedaan? En hoe waren die sessies geweest waarover haar man schreef in de schriftjes? Hoe zou hij haar aangemoedigd en gemotiveerd hebben om nog meer te eten? Zou hij er echt plezier van hebben gehad? Wond het hem echt op dat die vrouw dikker en dikker werd? Eigenlijk wilde ze meer over hem weten over wat Mark had gedaan met deze Suzanne en hoe hij haar zo dik gekregen had.
Lees deel 4 van De erfenis: Volproppen »
Hmm, that?s some cool information. I would search on Google to find other relevant articles. Actually, I came across your blog on Google Blog Search. I?m going to add your RSS feed to my reader. Continue posting please!
BeantwoordenVerwijderencheap cialis