Op kamers (14) – Het fitnessprogramma
Wat vooraf ging: Anja woont in een studentenhuis waarin ze zich met 2 andere meiden vetmesten. Sinds kort is er een nieuwe bewoner: Jochem. Jochem heeft het niet zo op de eetgewoonten van de dames en vindt eigenlijk dat een flink dieet en fitnessprogramma voor ze nodig is.
Lees eerst het eerste deel: Een goed tehuis »
Dat ze aan zijn opmerkingen over hun gewicht geen enkele waarde hechtten, bleef Jochem verwarren. Zijn vriendinnen hadden er steeds op gelet niet te dik te worden en hadden hun kledingmaat 38 behouden. Hij zelf wist alles over een bewust evewicht van voedsel, van vetarme kost en over suikervrije gerechten. Hij zelf lette altijd op zijn figuur. Die remmingsloze vreterijen maakten hem zenuwachtig en ze pasten niet zo goed in zijn wereldbeeld. Was niet zelfcontrole de maat van alle dingen? Hoe konden mensen zich zo laten gaan?
Anja schonk ondertussen een glas cola in. Natuurlijk niet light. Ze pakte gelijk het mandje met croissantjes en zette het op de tafel. 'Wat wil je overdoen?' vroeg ze terwijl ze naast Susanne ging zitten. 'Ik heb toch al je spijkerbroek gekregen. Is er nog wat van de roomtaart die Suus gisteren gebakken heeft?'
'Roomtaart!' Jochem kon zich niet inhouden. 'Weet je dan niet wat voor een caloriebom dat is?'
'Wat? Maakt roomtaart dik?' vroeg Susanne met een verrastte stem. 'Mijn God, dan had ik die 5 stukken niet mogen eten.'
'5 stukken.' Jochem schudde zijn hoofd. 'Dat je daar niet beroerd van wordt.'
'Training,' zei Susanne lachend. 'En het echte genot, mijn lieve Jochem.'
Jochem dacht na, hij had een gemene opmerking willen maken, iets over haar dikte willen zeggen. Maar hij wist ondertussen dat het Susanne niks kon schelen. Anja daarentegen reageerde heel gevoelig. Toen ze eens in de keuken door de knieen was gegaan om haar sleutel van de grond te pakken had hij gezegd 'Zo Anja, al te dik om door de knieen te buigen?' Anja was vuurrood geworden, had haar sleutel gepakt en had haar kamerdeur achter zich dichtgesmeten. Susanne had een ongelooflijk dikke huid als het om haar gewicht ging. Opnieuw had hij een opmerking over haar gemaakt, of haar uitgebreide achterste uberhaupt nog in de stoelen van de trein pastte die ze 's morgens naar de radio nam. Susanne had in alle rust verklaard dat hem dat geen reet aanging. Daarom bleef hij rustig.
Anja en Susanne bogen zich over de nog liggende helft van de taart die voor de helft uit room bestond. Jochem wist zeker dat Barbara in de creme meer boter deed dan pudding en het verwonderde hem dat hun magen zoveel vet weerstonden. Het duurde nog geen halfuur voordat de grote taart verslonden was.
'Ik wil dat hij weggaat,' zei Anja het volgende weekend toen ze met z'n drieen rond de keukentafel zaten. Barbara had weer pannenkoeken gebakken en voor ieder stond een toren van de deegkoeken, dik met suiker bestrooid. 'Voordurend maakt hij opmerkingen over mijn gewicht. Ik word er zo zenuwachtig van.'
'Hij is ergens helemaal gefascineerd,' meende Barbara. 'Een typisch geval. Hij houdt ergens in zijn binnenste van dikke vrouwen, daarom is hij zo verschrikkelijk omdat hij zich van de norm onderscheidt, zet hij zich sterker af.'
'Zou het?' vroeg Anja.
'Zie je dan niet hoe hij naar Susanne kijkt?'
'Natuurlijk, maar als je het mij vraagt dan zijn wij voor hem alleen een grappig experiment…'
'Nou en,' zei Susanne. 'Hij moedigt mij alleen maar aan.'
'Dat heb ik al in de gaten,' knikte Barbara. 'Je bent echt heel dik geworden. Suus, zeg eens, hoeveel?'
'Ik heb geen idee…'
Barbara's ogen flikkerden. 'Laten we eens naar de weegschaal gaan en ons voor onze lieve Jochem nog eens extra verwennen in een weekend. We moeten weer een vreetweekend beleggen. Wat denk jij?'
'Ik weet het niet,' zei Anja. 'Ik word echt te dik en ik moet ongetwijfeld eens gaan lijnen.'
'Hoezo, bevalt het je niet meer?'
'Jawel, maar…'
'Wat nou.' Barbara stond met haar zware gewicht op, ze was ondertussen de dunste van de drie geworden. Anja had haar reeds lang ingehaald, maar ze merkte wel dat ze trager werd.
'Kom, we gaan ons wegen bij Suus.'
De 3 gingen naar boven naar Susannes kamer. De gezamenlijke weegsessies waren een heus ritueel geworden, die Anja altijd weer in tweestrijd bracht. Ze vond de weegschaal aan de ene kant verschrikkelijk. De openbaring die dan verscheen, het nieuwe bewijs in een getal dat ze voortdurend teveel at en dagelijks dikker en vetter en zwabberiger werd. Maar gelijktijdig gaf het een prikkel die ze niet kon verklaren. Als ze naar het getal onder haar voeten staarde die week na week hoger werd en waarbij in de klerenkastdeur van Susanne op de spiegel haar dik gezwollen buik te zien was.
Susanne trok haar shirt over het hoofd uit. Daarna volgden met veel kreunen en zuchten haar leggings. Anja hield haar adem in. Susanne was ongelooflijk vet. De striemen waren breder geworden. Haar omvang had zich overduidelijk opnieuw vergroot. De 2 grote bollen duwden het dikke achterste nog verder naar achteren. Op haar rug hadden zich nieuwe vetmassa's aangelegd.die bij het bewegen in een grote vouw tegen elkaar aandrukten. Haar reusachtige pesn, die ze zich aangevreten had, welfde in twee grote spekmassa's naar voren en hin meer dan een handbreedte over haar bovenbenen. De beha die ze aanhad gehouden toen ze op de weegschaal ging staan, hield haar grote borsten weliswaar ervan af om zich op de grote pens neer te leggen, daarvoor was hij nog net te klein om die te kunnen dragen.
'Woh,' zei Susanne die een paar buigingen moest maken om het getal op de weegschaal te kunnen zien. De weegschaal kraakte door het gewicht. 'Dat geloof je niet. Kijk toch eens, Babs.'
'148 kilo,' zei Barbara 'Man, je bent werkelijk gigantisch aangekomen.' Ze greep met beide handen in Susannes buikvlees. 'Hoe zacht je vet aanvoelt Suus. Pak toch eens Anja, het voelt geweldig.' Susanne sloot haar ogen van genot terwijl de anderen haar vet kneedden. Anja werd warm. Ze voelde niks van Susannes ribben, die ergens onder het vet verborgen moesten zitten. Alleen puur vet. Moedig geworden nam ze een van de vetrollen die over Susannes heupen lag en mat de omvang. Ze viel bijna uit haar hand, zo groot.'
Susanne streek over de ronding van haar vooruitstekende buik. '148,' herhaalde ze nadenkend. 'God, o god. Ik word ooit zo dik dat ik niet meer in deze stomme schrijftafelstoel tussen de armleuningen pas. Het is nu al bij de radio een probleem. Mijn dikke kont past nergens meer goed in.'
'Jij hebt veel minder cellulitis dan ik,' vond Anja die naar Susannes uitstekende achterste keek. De veel te kleine onderbroek bedekte het nauwelijks, zo groot was het.
'Je beweegt te weinig, mijn dikkerdje,' zei Susanne grijnsend. 'Je zit de godsganse dag op je zachte, dikke achterste en propt je vol. Maar het staat je goed.'
'Hum,' zei Anja die nu ook haar kleren uittrok. Haar aanvankelijke molligheid had ondertussen plaatsgemaakt voor echte dikte. Een zachte puddingbuik doortrokken van striemen zwabberde en wiebelde bij iedere beweging. Haar bovenbenen waren massaal en dik, net als haar kont met z'n vele putjes. Zacht vlees bewoog op haar bovenarmen en haar dikke borsten zwollen uit de beha. Ze was heel traag en sloom van dikte.
Zuchtend stond ze op de weegschaal. '112' verscheen op het scherm. Drie kilo zwaarder dan vorige week. Als ze in dit tempo aankwam, zou ze snel barsten. Susanne die nog altijd naakt naast haar stond, stond nu achter haar. Anja voelde Suzannes vooruitstekende buik over haar achterste wrijven en nu masseerde ze haar met pannenkoeken gevulde buik. Anja voelde hoe haar dikke buik wankelde.
'Je bent echt een klein spekvarkentje, Anja,' fluisterde Susanne haar in het oor. 'Je vreet en vreet en vreet. Weet je dat je vorige week 109 woog?'
'Ja,' zei Anja. Barbara streek haar nu van voren op de heupen en kneep in het vet van haar dijen.
'Mijn God wat ben jij aangekomen.' Anja slikte. De hele situatie maakte haar verlegen. 'We moeten je maar eens echt vetmesten, zoals een klein mestvarken…'
Barbara wist dat het Anja's fantasie nog gekker maakte. 'Ervoor zorgen dat je je helemaal niet meer beweegt en je dan goed vol stoppen. Je eetlust eens echt goed aanwakkeren… en je echt een vet te mesten…'
'Organiseren we een vreetweekend?' vroeg Susanne nu. 'Ik heb er zoveel zin in.'
'O ja,' zuchtte Anja nu. Ze had haar ogen nog altijd dicht en concentreerde zich op de handen van haar vriendinnen die haar vetrollen streelden. 'Doe je het dan Babs?'
'Wat?' vroeg Barrbara voor wie het voorstel meer een beetje praaterotiek was.
'Mij voeren?' Barbara werd heet. Ze zag hoe Susanne haar een knipoog gaf.
'Ik zal je voeren tot je jezelf niet meer beroeren kunt,' zei Barbara met warme stem.
Lees het vijftiende deel: Vreetorgie »
Lees eerst het eerste deel: Een goed tehuis »
Het fitnessprogramma
Dat ze aan zijn opmerkingen over hun gewicht geen enkele waarde hechtten, bleef Jochem verwarren. Zijn vriendinnen hadden er steeds op gelet niet te dik te worden en hadden hun kledingmaat 38 behouden. Hij zelf wist alles over een bewust evewicht van voedsel, van vetarme kost en over suikervrije gerechten. Hij zelf lette altijd op zijn figuur. Die remmingsloze vreterijen maakten hem zenuwachtig en ze pasten niet zo goed in zijn wereldbeeld. Was niet zelfcontrole de maat van alle dingen? Hoe konden mensen zich zo laten gaan?
Anja schonk ondertussen een glas cola in. Natuurlijk niet light. Ze pakte gelijk het mandje met croissantjes en zette het op de tafel. 'Wat wil je overdoen?' vroeg ze terwijl ze naast Susanne ging zitten. 'Ik heb toch al je spijkerbroek gekregen. Is er nog wat van de roomtaart die Suus gisteren gebakken heeft?'
'Roomtaart!' Jochem kon zich niet inhouden. 'Weet je dan niet wat voor een caloriebom dat is?'
'Wat? Maakt roomtaart dik?' vroeg Susanne met een verrastte stem. 'Mijn God, dan had ik die 5 stukken niet mogen eten.'
'5 stukken.' Jochem schudde zijn hoofd. 'Dat je daar niet beroerd van wordt.'
'Training,' zei Susanne lachend. 'En het echte genot, mijn lieve Jochem.'
Jochem dacht na, hij had een gemene opmerking willen maken, iets over haar dikte willen zeggen. Maar hij wist ondertussen dat het Susanne niks kon schelen. Anja daarentegen reageerde heel gevoelig. Toen ze eens in de keuken door de knieen was gegaan om haar sleutel van de grond te pakken had hij gezegd 'Zo Anja, al te dik om door de knieen te buigen?' Anja was vuurrood geworden, had haar sleutel gepakt en had haar kamerdeur achter zich dichtgesmeten. Susanne had een ongelooflijk dikke huid als het om haar gewicht ging. Opnieuw had hij een opmerking over haar gemaakt, of haar uitgebreide achterste uberhaupt nog in de stoelen van de trein pastte die ze 's morgens naar de radio nam. Susanne had in alle rust verklaard dat hem dat geen reet aanging. Daarom bleef hij rustig.
Anja en Susanne bogen zich over de nog liggende helft van de taart die voor de helft uit room bestond. Jochem wist zeker dat Barbara in de creme meer boter deed dan pudding en het verwonderde hem dat hun magen zoveel vet weerstonden. Het duurde nog geen halfuur voordat de grote taart verslonden was.
'Ik wil dat hij weggaat,' zei Anja het volgende weekend toen ze met z'n drieen rond de keukentafel zaten. Barbara had weer pannenkoeken gebakken en voor ieder stond een toren van de deegkoeken, dik met suiker bestrooid. 'Voordurend maakt hij opmerkingen over mijn gewicht. Ik word er zo zenuwachtig van.'
'Hij is ergens helemaal gefascineerd,' meende Barbara. 'Een typisch geval. Hij houdt ergens in zijn binnenste van dikke vrouwen, daarom is hij zo verschrikkelijk omdat hij zich van de norm onderscheidt, zet hij zich sterker af.'
'Zou het?' vroeg Anja.
'Zie je dan niet hoe hij naar Susanne kijkt?'
'Natuurlijk, maar als je het mij vraagt dan zijn wij voor hem alleen een grappig experiment…'
'Nou en,' zei Susanne. 'Hij moedigt mij alleen maar aan.'
'Dat heb ik al in de gaten,' knikte Barbara. 'Je bent echt heel dik geworden. Suus, zeg eens, hoeveel?'
'Ik heb geen idee…'
Barbara's ogen flikkerden. 'Laten we eens naar de weegschaal gaan en ons voor onze lieve Jochem nog eens extra verwennen in een weekend. We moeten weer een vreetweekend beleggen. Wat denk jij?'
'Ik weet het niet,' zei Anja. 'Ik word echt te dik en ik moet ongetwijfeld eens gaan lijnen.'
'Hoezo, bevalt het je niet meer?'
'Jawel, maar…'
'Wat nou.' Barbara stond met haar zware gewicht op, ze was ondertussen de dunste van de drie geworden. Anja had haar reeds lang ingehaald, maar ze merkte wel dat ze trager werd.
'Kom, we gaan ons wegen bij Suus.'
De 3 gingen naar boven naar Susannes kamer. De gezamenlijke weegsessies waren een heus ritueel geworden, die Anja altijd weer in tweestrijd bracht. Ze vond de weegschaal aan de ene kant verschrikkelijk. De openbaring die dan verscheen, het nieuwe bewijs in een getal dat ze voortdurend teveel at en dagelijks dikker en vetter en zwabberiger werd. Maar gelijktijdig gaf het een prikkel die ze niet kon verklaren. Als ze naar het getal onder haar voeten staarde die week na week hoger werd en waarbij in de klerenkastdeur van Susanne op de spiegel haar dik gezwollen buik te zien was.
Susanne trok haar shirt over het hoofd uit. Daarna volgden met veel kreunen en zuchten haar leggings. Anja hield haar adem in. Susanne was ongelooflijk vet. De striemen waren breder geworden. Haar omvang had zich overduidelijk opnieuw vergroot. De 2 grote bollen duwden het dikke achterste nog verder naar achteren. Op haar rug hadden zich nieuwe vetmassa's aangelegd.die bij het bewegen in een grote vouw tegen elkaar aandrukten. Haar reusachtige pesn, die ze zich aangevreten had, welfde in twee grote spekmassa's naar voren en hin meer dan een handbreedte over haar bovenbenen. De beha die ze aanhad gehouden toen ze op de weegschaal ging staan, hield haar grote borsten weliswaar ervan af om zich op de grote pens neer te leggen, daarvoor was hij nog net te klein om die te kunnen dragen.
'Woh,' zei Susanne die een paar buigingen moest maken om het getal op de weegschaal te kunnen zien. De weegschaal kraakte door het gewicht. 'Dat geloof je niet. Kijk toch eens, Babs.'
'148 kilo,' zei Barbara 'Man, je bent werkelijk gigantisch aangekomen.' Ze greep met beide handen in Susannes buikvlees. 'Hoe zacht je vet aanvoelt Suus. Pak toch eens Anja, het voelt geweldig.' Susanne sloot haar ogen van genot terwijl de anderen haar vet kneedden. Anja werd warm. Ze voelde niks van Susannes ribben, die ergens onder het vet verborgen moesten zitten. Alleen puur vet. Moedig geworden nam ze een van de vetrollen die over Susannes heupen lag en mat de omvang. Ze viel bijna uit haar hand, zo groot.'
Susanne streek over de ronding van haar vooruitstekende buik. '148,' herhaalde ze nadenkend. 'God, o god. Ik word ooit zo dik dat ik niet meer in deze stomme schrijftafelstoel tussen de armleuningen pas. Het is nu al bij de radio een probleem. Mijn dikke kont past nergens meer goed in.'
'Jij hebt veel minder cellulitis dan ik,' vond Anja die naar Susannes uitstekende achterste keek. De veel te kleine onderbroek bedekte het nauwelijks, zo groot was het.
'Je beweegt te weinig, mijn dikkerdje,' zei Susanne grijnsend. 'Je zit de godsganse dag op je zachte, dikke achterste en propt je vol. Maar het staat je goed.'
'Hum,' zei Anja die nu ook haar kleren uittrok. Haar aanvankelijke molligheid had ondertussen plaatsgemaakt voor echte dikte. Een zachte puddingbuik doortrokken van striemen zwabberde en wiebelde bij iedere beweging. Haar bovenbenen waren massaal en dik, net als haar kont met z'n vele putjes. Zacht vlees bewoog op haar bovenarmen en haar dikke borsten zwollen uit de beha. Ze was heel traag en sloom van dikte.
Zuchtend stond ze op de weegschaal. '112' verscheen op het scherm. Drie kilo zwaarder dan vorige week. Als ze in dit tempo aankwam, zou ze snel barsten. Susanne die nog altijd naakt naast haar stond, stond nu achter haar. Anja voelde Suzannes vooruitstekende buik over haar achterste wrijven en nu masseerde ze haar met pannenkoeken gevulde buik. Anja voelde hoe haar dikke buik wankelde.
'Je bent echt een klein spekvarkentje, Anja,' fluisterde Susanne haar in het oor. 'Je vreet en vreet en vreet. Weet je dat je vorige week 109 woog?'
'Ja,' zei Anja. Barbara streek haar nu van voren op de heupen en kneep in het vet van haar dijen.
'Mijn God wat ben jij aangekomen.' Anja slikte. De hele situatie maakte haar verlegen. 'We moeten je maar eens echt vetmesten, zoals een klein mestvarken…'
Barbara wist dat het Anja's fantasie nog gekker maakte. 'Ervoor zorgen dat je je helemaal niet meer beweegt en je dan goed vol stoppen. Je eetlust eens echt goed aanwakkeren… en je echt een vet te mesten…'
'Organiseren we een vreetweekend?' vroeg Susanne nu. 'Ik heb er zoveel zin in.'
'O ja,' zuchtte Anja nu. Ze had haar ogen nog altijd dicht en concentreerde zich op de handen van haar vriendinnen die haar vetrollen streelden. 'Doe je het dan Babs?'
'Wat?' vroeg Barrbara voor wie het voorstel meer een beetje praaterotiek was.
'Mij voeren?' Barbara werd heet. Ze zag hoe Susanne haar een knipoog gaf.
'Ik zal je voeren tot je jezelf niet meer beroeren kunt,' zei Barbara met warme stem.
Lees het vijftiende deel: Vreetorgie »
Reacties
Een reactie posten