De cruise (3) – Een heuse onderkin
Jan en zijn vrouw Miranda gaan op een cruise. Ze nemen de dochter van Miranda, Lisa en haar nichtje Jolanda mee. Bijna 5 weken lang krijgen ze de lekkerste maaltijden. Het is allemaal onbeperkt en ze nemen het er flink van. Dat blijft niet alleen voor Jan en Miranda zonder gevolgen. Als ze zich gaan wegen, ontdekken ze dat ze wel wat meer dan 3 kilo zwaarder wegen.
Het meest in het oog springend was haar buik. Deze had zich in de laatste 2 weken een compleet andere gedaante aangemeten. Als je niet beter wist, zou je haar niet meer herkennen. De buik veranderde in een enorme bol vet. Hij stak een aardig eind naar voren en welfde al een stukje over de broekband. Ze droeg een shirtje dat steeds omhoog kroop. Dan verscheen haar buik in vol ornaat. Vlak boven haar heupen vormden zich lovehandles.
Ze ging op de weegschaal staan. De meter sloeg omhoog. Voorbij de 70 en schoot in de richting van de 80. Ik wist niet wat ik zag. Eindelijk stond de wijzer stil. '79 kilo', zei ze. Er klonk een lichte trots in haar stem. 'Joh, het eten zorgt er hier echt voor dat je aankomt', vervolgde ze. 'Tja, dat is niet te missen. Je bent lekker rond geworden!' 'Klopt.' Ze klopte op haar volle bovenbenen en haar volle buikje. 'Kom we gaan weer terug. Ik heb honger gekregen. Ik heb ongelooflijke zin in een portie.' Ze had die morgen haar buik al kogelrond gegeten.
'Ergens is het grappig, zo'n buikje te hebben', zei ze terwijl we naar het schip terugliepen. Ze pakte de vetrol van haar onderbuik beet. Hij welfde onder het veel te kleine shirt. 'Je moet doen wat je wilt', zei ik tegen Lisa. 'Ik wil je plezier in het eten niet bederven. Maar als je zo doorvreet, dan ga je met honderd kilo levend gewicht van boord.' Ze hijgde bij het lopen over de loopplank naar het schip toe.
We hadden slechts een paar 100 meter gelopen. Ik merkte dat haar conditie flink achteruit ging. Haar buikje schudde bij het lopen. Ik zag dat haar nicht Jolanda begon te waggelen onder het nieuw verworven gewicht. Jolanda's billen staken bol naar achteren. Ze liep voor mij uit en ik zag het vet van haar billen op en neer deinen bij elke stap die ze zette. Haar bovenbenen werden omkneld door de broekspijp van haar korte broek.
Haar bovenbenen bevatten een eindeloze hoeveelheid kleine putjes. De cellulitus sloeg toe. Nu ze zo samen naast elkaar liepen, kreeg ik de kans eens goed te kijken hoe ver de 2 nichtjes van elkaar verschilden. Het viel me op dat ook Lisa's achterste uitdijde. Ze groeide niet alleen naar voren en achteren. Ook haar billen waren beduidend breder geworden.
We waren blij weer terug te zijn op het schip. 'Ik heb honger', gebaarde Lisa. Jolanda ging met haar mee. Ze tikte speels op het buikje van haar nicht. 'Als je niet uitkijkt, word je zoals ik.' Ze lachtte erbij. 'Het gaat sneller dan je denkt hoor. En de weg terug is zwaar. Dat zeg ik uit ervaring. Ze klopte op haar buik. '2 jaar studie is genoeg geweest voor 25 kilo. Dat ik in 2 weken bijna evenveel ben aangekomen als in het eerste jaar. Dat kan ik mij nog niet zo goed voorstellen.' Jolanda keek haar ontdeugend aan. 'Wie zegt dat ik het erg vind.'
De lunch brak net aan en we schoven hongerig aan in de buffetzaal. Allerlei warme gerechten stonden op ons te wachten. Ik vertelde Lisa nog even dat ze wel moest uitkijken. Ze kwam net terug van de buffettafel. Haar bord bevatte een berg eten waar je normaal een dag op leefde. Ik schuddde mijn hoofd. Ze keek brutaal terug. 'Nou, en? Hier op het schip mag ik eten wat ik wil, of niet soms? En het smaakt gewoon allemaal erg lekker', zei ze en verorberde haar tweede portie.
Daarmee had ze ons verslagen, genieten was altijd toegestaan. We maakten ons wel wat zorgen dat we nog maar op de helft waren en de reis nog twee weken zou duren. Als ze in die tijd zo verder 'genieten' zou... Waarom hebben we er niet eerder aan gedacht dat op een cruiseschip het eten belangrijk is en dat de kinderen in vier weken tijd zich een flink overgewicht konden aanmeten?
Hoe langer de reis duurde, hoe minder Lisa zich door een slankheidsideaal liet beïnvloeden. Ze genoot en at, zoveel ze opkon. Geen lunch zonder dubbele porties, geen taartenbuffet, geen middagsbrunch, die ze liet staan. En ook tussendoor trof ik haar meestal snoepend aan. Ze had altijd wel wat chocolade of candybars in de buurt. Haar gezicht werd ronder en ronder. Ze ontwikkelde een heuse onderkin. Haar spijkerbroek stond strakker en strakke en haar zwembandjes hingen steeds verder over haar broekband heen. En haar achterste bewoog heen en weer en op en neer, zoals het nooit eerder gedaan had.
Lees De cruise (4): Gezin met overgewicht »
Een heuse onderkin
Het meest in het oog springend was haar buik. Deze had zich in de laatste 2 weken een compleet andere gedaante aangemeten. Als je niet beter wist, zou je haar niet meer herkennen. De buik veranderde in een enorme bol vet. Hij stak een aardig eind naar voren en welfde al een stukje over de broekband. Ze droeg een shirtje dat steeds omhoog kroop. Dan verscheen haar buik in vol ornaat. Vlak boven haar heupen vormden zich lovehandles.
Ze ging op de weegschaal staan. De meter sloeg omhoog. Voorbij de 70 en schoot in de richting van de 80. Ik wist niet wat ik zag. Eindelijk stond de wijzer stil. '79 kilo', zei ze. Er klonk een lichte trots in haar stem. 'Joh, het eten zorgt er hier echt voor dat je aankomt', vervolgde ze. 'Tja, dat is niet te missen. Je bent lekker rond geworden!' 'Klopt.' Ze klopte op haar volle bovenbenen en haar volle buikje. 'Kom we gaan weer terug. Ik heb honger gekregen. Ik heb ongelooflijke zin in een portie.' Ze had die morgen haar buik al kogelrond gegeten.
'Ergens is het grappig, zo'n buikje te hebben', zei ze terwijl we naar het schip terugliepen. Ze pakte de vetrol van haar onderbuik beet. Hij welfde onder het veel te kleine shirt. 'Je moet doen wat je wilt', zei ik tegen Lisa. 'Ik wil je plezier in het eten niet bederven. Maar als je zo doorvreet, dan ga je met honderd kilo levend gewicht van boord.' Ze hijgde bij het lopen over de loopplank naar het schip toe.
We hadden slechts een paar 100 meter gelopen. Ik merkte dat haar conditie flink achteruit ging. Haar buikje schudde bij het lopen. Ik zag dat haar nicht Jolanda begon te waggelen onder het nieuw verworven gewicht. Jolanda's billen staken bol naar achteren. Ze liep voor mij uit en ik zag het vet van haar billen op en neer deinen bij elke stap die ze zette. Haar bovenbenen werden omkneld door de broekspijp van haar korte broek.
Haar bovenbenen bevatten een eindeloze hoeveelheid kleine putjes. De cellulitus sloeg toe. Nu ze zo samen naast elkaar liepen, kreeg ik de kans eens goed te kijken hoe ver de 2 nichtjes van elkaar verschilden. Het viel me op dat ook Lisa's achterste uitdijde. Ze groeide niet alleen naar voren en achteren. Ook haar billen waren beduidend breder geworden.
We waren blij weer terug te zijn op het schip. 'Ik heb honger', gebaarde Lisa. Jolanda ging met haar mee. Ze tikte speels op het buikje van haar nicht. 'Als je niet uitkijkt, word je zoals ik.' Ze lachtte erbij. 'Het gaat sneller dan je denkt hoor. En de weg terug is zwaar. Dat zeg ik uit ervaring. Ze klopte op haar buik. '2 jaar studie is genoeg geweest voor 25 kilo. Dat ik in 2 weken bijna evenveel ben aangekomen als in het eerste jaar. Dat kan ik mij nog niet zo goed voorstellen.' Jolanda keek haar ontdeugend aan. 'Wie zegt dat ik het erg vind.'
De lunch brak net aan en we schoven hongerig aan in de buffetzaal. Allerlei warme gerechten stonden op ons te wachten. Ik vertelde Lisa nog even dat ze wel moest uitkijken. Ze kwam net terug van de buffettafel. Haar bord bevatte een berg eten waar je normaal een dag op leefde. Ik schuddde mijn hoofd. Ze keek brutaal terug. 'Nou, en? Hier op het schip mag ik eten wat ik wil, of niet soms? En het smaakt gewoon allemaal erg lekker', zei ze en verorberde haar tweede portie.
Daarmee had ze ons verslagen, genieten was altijd toegestaan. We maakten ons wel wat zorgen dat we nog maar op de helft waren en de reis nog twee weken zou duren. Als ze in die tijd zo verder 'genieten' zou... Waarom hebben we er niet eerder aan gedacht dat op een cruiseschip het eten belangrijk is en dat de kinderen in vier weken tijd zich een flink overgewicht konden aanmeten?
Hoe langer de reis duurde, hoe minder Lisa zich door een slankheidsideaal liet beïnvloeden. Ze genoot en at, zoveel ze opkon. Geen lunch zonder dubbele porties, geen taartenbuffet, geen middagsbrunch, die ze liet staan. En ook tussendoor trof ik haar meestal snoepend aan. Ze had altijd wel wat chocolade of candybars in de buurt. Haar gezicht werd ronder en ronder. Ze ontwikkelde een heuse onderkin. Haar spijkerbroek stond strakker en strakke en haar zwembandjes hingen steeds verder over haar broekband heen. En haar achterste bewoog heen en weer en op en neer, zoals het nooit eerder gedaan had.
Lees De cruise (4): Gezin met overgewicht »
Reacties
Een reactie posten