De cruise (2) – Neiging tot mollig
Jan en zijn vrouw Miranda gaan op een cruise. Ze nemen de dochter van Miranda, Lisa en haar nichtje Jolanda mee. Bijna 5 weken lang krijgen ze de lekkerste maaltijden. Het is allemaal onbeperkt en ze nemen het er flink van. Dat blijft niet alleen voor Jan en Miranda zonder gevolgen. Zo ontdekt Jan dat Lisa verslaafd is aan chocoladepudding.
Lisa was dus verslaafd aan pudding. Ze at haar buik rond. Ik zag dat ze na de eerste schaal met de volle buik moeizaam opstond en nog een schaal met pudding pakte. Nu wist ik waarom ze bij de maaltijden terughoudender was dan haar nicht, maar wel met de dag ronder werd. Miranda's dochter bleef gek op chocoladepudding en at zich elke dag daarmee rond. Ze werd met de dag dikker.
Vooral haar buik wees een trots eind naar voren. Het viel me halverwege de 2e week werkelijk op. Ze kreeg zich nauwelijks meer in de kleren. Haar bikini toonde ons een flinke buik. We lieten het maar zo. Soms grinnikten we eventjes als we haar zagen lopen in de veel te kleine kleren. Ze moest zich maar lekker laten gaan. Als ze thuiskwam kon ze wel weer aan haar gewicht werken. Ze was namelijk altijd erg geobsedeerd geweest op haar gewicht met haar neiging tot mollig. Nu leek de het moment te zijn doorgebroken waar ze altijd zo huiverig voor was geweest.
Het eten aan boord was goed. We aten het in zulke hoeveelheden dat het bij Miranda, Lisa, Jolanda en mij ook zijn werking toonde. We aten bij elke maaltijd zoveel we opkonden. Alles zag er zo goed uit en kostte niks. Daar moesten we flink van genieten, vonden wij. In de eerste week troostten we ons met de gedachte dat de 2 kilo die we aankwamen, er thuis wel snel vanaf zouden zijn. Na 2 weken van deze culinaire cruise bleek het niet om 2 kilo te gaan.
De eerste week hadden we er ons ook niet zo om bekommerd. In de 2e week gingen we maar eens op zoek naar een weegschaal. Die leek wel onvindbaar aan boord van het cruiseschip. Alsof ze het erom deden. Eindelijk vonden we aan wal een plek om ons gewicht te achterhalen. We gingen maar eens met z'n allen op de weegschaal staan. Lisa en Jolanda hadden er eigenlijk helemaal geen trek in.
De weegschaal stond in een winkel. We droegen slechts zomerkleren. Mijn buik puilde een flink eind onder het shirtje vandaan. Als eerste ging ik op de weegschaal staan. Tot mijn grote schrik zag ik de meter over de 110 heen schieten. Hij stopte pas bij 116. Bam, dat was liefst 6 kilo in 2 weken. Ik schrok hier behoorlijk van. Als ik zo zou doorgaan, dan zou de meter aan het einde van de cruise pas op 125 ophouden. We hadden immers nog 3 weken te gaan. En dit superlekkere eten zorgde ervoor dat je eerder meer dan minder zou nemen.
Daarna ging Miranda op de weegschaal staan. Bij haar schoot de teller de 90 voorbij en hield pas op bij 96 kilo. Dat was 11 kilo. Ze schrok zich wezenloos. 'Het kan niet waar zijn dat ik meer dan 5 kilo per week ben aangekomen', zei ze. Ze droeg een shirtje dat aan het begin van de vakantie nog losjes over haar buik heen viel. Nu wees haar buik er een flink eind in naar voren. Hij spande de stof van het shirtje strak. Het leek wel of ze 5 maanden zwanger was.
Daarna mocht Jolanda op de weegschaal staan. Ze was veruit de dikste toen we op cruise gingen. Ik verbaasde me over haar imposante lichaam. Het leek wel of ze het er echt van genomen had. Ik zag haar ook het meeste van ons eten. Haar lijf had de ruimte opgezocht en leek elke stukje kleding te benutten. Overal welfde haar lichaam naar buiten.
Ze plaatste haar eerste voet op de weegschaal. Ik zag hoe haar shirtje ietsje omhoog kroop. Haar buik was aanmerkelijk voller geworden. Jolanda nam het ervan, dat zag ik wel aan haar. Ik vond het fascinerend om te zien hoe haar lichaam zich in 2 weken tijd volgezogen leek te hebben. Zelfs haar gezicht zag er boller uit dan eerst. De weegschaal schoot omhoog om bij 116 kilo te stoppen. Ze schrok, dat zag ik wel. 'Ik ben maarliefst 12 kilo aangekomen op dit schip', zei ze. 'Dat is bijna een kilo per dag.'
Lisa grinnikte. Ze genoot er blijkbaar van te zien dat haar nicht zich zoveel gewicht aangegeten had. Daarmee dacht ze zelf buiten schot te blijven. Was ze aanvankelijk terughoudend begonnen, Lisa liet zich de laatste dagen meer en meer liet gaan. Het leek wel of ze haar puddingdieet had uitgebreid met andere zoetigheid. Haar strakke levenswijze zoals ik die thuis van haar gewend was, leek helemaal te zijn verdwenen.
Lisa zelf was nooit een spriet geweest, toen ze klein was had ze kleine rondingen en vetrolletjes. Nu maakte ze met haar 21 lentes in de badkleding een heus mollige indruk. Ze liet haar terughoudendheid die ze bij het eten altijd gehad had, hier aan boord volledig varen. Ze at alles wat los en vast zat. En het leek erop dat haar lichaam daar al die jaren op gewacht had om flink uit de voegen te barsten.
Als eerste werd haar spijkerbroek te krap. 'Mijn spijkerbroek gaat niet meeer dicht', verkondigde ze op een dag voor de weegbeurt. Er klonk wat trots in haar stem. Zo kenden wij Miranda's dochter niet. 'Ik zal wel een kilootje of 3 zijn aangekomen!' 'Hé, hoe zou dat komen', vroegen wij verbaasd. 'Jij kunt altijd zo goed maat houden.' 'Ik geloof dat ik hier gewoon teveel eet. Een flink ontbijt, een goed middageten en daarbij ook nog de koffie en de taart. Zo goed heb ik nog nooit gegeten.'
Het bleef niet bij de 3 kilo. Ze ontwikkelde heuse vetrollen over de band van haar bikinibroek. En ik ontdekte dat haar achterste begon te zwabberen van links naar rechts bij het lopen. Gewoon omdat ze steeds dikker werd. Hij paste ook niet meer in het bikinibroekje. Haar billen begonnen aan de zijkanten uit de strakgespannen stof te zwellen.
Ze probeerde dat te verhinderen, door de krapzittende stof telkens over haar billen te trekken, tevergeefs zoals je je kunt voorstellen. En hoe snel haar achterste dikker werd. Hij leek dagelijks in omvang toe te nemen, precies zoals de rest van mijn genotvolle dochter. Want ze ontwikkelde ook een niet te over het hoofd te zien buikje en flink uitgedijde bovenbenen.
Die dag stapte ze op de weegschaal. Ze moest wel, wij waren allemaal geweest. De schaal loog niet bepaald. De 12 kilo van haar dikke nicht was er niks bij. Lisa had in die 2 weken 16 kilo bijgegeten. Hij stopte namelijk pas bij 79 kilo. Een beetje verlegen vertelde ze dat ze vlak voor de reis nog 63 kilo had gewogen. Dat was een enorme toename.
Dat nieuwe gewicht liet zich overduidelijk zien. Een kilo of 5, 6 kon je nog verbergen, maar de boost boven de 10 kilo was niet meer te onttrekken aan het zicht. Overal leek het nieuwe vet uit te puilen. Ik was onder de indruk van haar volle lijf. Lisa ontwikkelde zich tot een stevige meid. Haar boezem wees een flink eind vooruit. Ze vormden 2 heftige bollen die het aanzien meer dan waard waren. De kont had zich ook ontwikkeld tot 2 grote ballen die majesteitelijk naar achteren wezen.
Maar het meest in het oog springend was wel haar buik.
Lees De cruise (3): Een heuse onderkin »
Neiging tot mollig
Lisa was dus verslaafd aan pudding. Ze at haar buik rond. Ik zag dat ze na de eerste schaal met de volle buik moeizaam opstond en nog een schaal met pudding pakte. Nu wist ik waarom ze bij de maaltijden terughoudender was dan haar nicht, maar wel met de dag ronder werd. Miranda's dochter bleef gek op chocoladepudding en at zich elke dag daarmee rond. Ze werd met de dag dikker.
Vooral haar buik wees een trots eind naar voren. Het viel me halverwege de 2e week werkelijk op. Ze kreeg zich nauwelijks meer in de kleren. Haar bikini toonde ons een flinke buik. We lieten het maar zo. Soms grinnikten we eventjes als we haar zagen lopen in de veel te kleine kleren. Ze moest zich maar lekker laten gaan. Als ze thuiskwam kon ze wel weer aan haar gewicht werken. Ze was namelijk altijd erg geobsedeerd geweest op haar gewicht met haar neiging tot mollig. Nu leek de het moment te zijn doorgebroken waar ze altijd zo huiverig voor was geweest.
Het eten aan boord was goed. We aten het in zulke hoeveelheden dat het bij Miranda, Lisa, Jolanda en mij ook zijn werking toonde. We aten bij elke maaltijd zoveel we opkonden. Alles zag er zo goed uit en kostte niks. Daar moesten we flink van genieten, vonden wij. In de eerste week troostten we ons met de gedachte dat de 2 kilo die we aankwamen, er thuis wel snel vanaf zouden zijn. Na 2 weken van deze culinaire cruise bleek het niet om 2 kilo te gaan.
De eerste week hadden we er ons ook niet zo om bekommerd. In de 2e week gingen we maar eens op zoek naar een weegschaal. Die leek wel onvindbaar aan boord van het cruiseschip. Alsof ze het erom deden. Eindelijk vonden we aan wal een plek om ons gewicht te achterhalen. We gingen maar eens met z'n allen op de weegschaal staan. Lisa en Jolanda hadden er eigenlijk helemaal geen trek in.
De weegschaal stond in een winkel. We droegen slechts zomerkleren. Mijn buik puilde een flink eind onder het shirtje vandaan. Als eerste ging ik op de weegschaal staan. Tot mijn grote schrik zag ik de meter over de 110 heen schieten. Hij stopte pas bij 116. Bam, dat was liefst 6 kilo in 2 weken. Ik schrok hier behoorlijk van. Als ik zo zou doorgaan, dan zou de meter aan het einde van de cruise pas op 125 ophouden. We hadden immers nog 3 weken te gaan. En dit superlekkere eten zorgde ervoor dat je eerder meer dan minder zou nemen.
Daarna ging Miranda op de weegschaal staan. Bij haar schoot de teller de 90 voorbij en hield pas op bij 96 kilo. Dat was 11 kilo. Ze schrok zich wezenloos. 'Het kan niet waar zijn dat ik meer dan 5 kilo per week ben aangekomen', zei ze. Ze droeg een shirtje dat aan het begin van de vakantie nog losjes over haar buik heen viel. Nu wees haar buik er een flink eind in naar voren. Hij spande de stof van het shirtje strak. Het leek wel of ze 5 maanden zwanger was.
Daarna mocht Jolanda op de weegschaal staan. Ze was veruit de dikste toen we op cruise gingen. Ik verbaasde me over haar imposante lichaam. Het leek wel of ze het er echt van genomen had. Ik zag haar ook het meeste van ons eten. Haar lijf had de ruimte opgezocht en leek elke stukje kleding te benutten. Overal welfde haar lichaam naar buiten.
Ze plaatste haar eerste voet op de weegschaal. Ik zag hoe haar shirtje ietsje omhoog kroop. Haar buik was aanmerkelijk voller geworden. Jolanda nam het ervan, dat zag ik wel aan haar. Ik vond het fascinerend om te zien hoe haar lichaam zich in 2 weken tijd volgezogen leek te hebben. Zelfs haar gezicht zag er boller uit dan eerst. De weegschaal schoot omhoog om bij 116 kilo te stoppen. Ze schrok, dat zag ik wel. 'Ik ben maarliefst 12 kilo aangekomen op dit schip', zei ze. 'Dat is bijna een kilo per dag.'
Lisa grinnikte. Ze genoot er blijkbaar van te zien dat haar nicht zich zoveel gewicht aangegeten had. Daarmee dacht ze zelf buiten schot te blijven. Was ze aanvankelijk terughoudend begonnen, Lisa liet zich de laatste dagen meer en meer liet gaan. Het leek wel of ze haar puddingdieet had uitgebreid met andere zoetigheid. Haar strakke levenswijze zoals ik die thuis van haar gewend was, leek helemaal te zijn verdwenen.
Lisa zelf was nooit een spriet geweest, toen ze klein was had ze kleine rondingen en vetrolletjes. Nu maakte ze met haar 21 lentes in de badkleding een heus mollige indruk. Ze liet haar terughoudendheid die ze bij het eten altijd gehad had, hier aan boord volledig varen. Ze at alles wat los en vast zat. En het leek erop dat haar lichaam daar al die jaren op gewacht had om flink uit de voegen te barsten.
Als eerste werd haar spijkerbroek te krap. 'Mijn spijkerbroek gaat niet meeer dicht', verkondigde ze op een dag voor de weegbeurt. Er klonk wat trots in haar stem. Zo kenden wij Miranda's dochter niet. 'Ik zal wel een kilootje of 3 zijn aangekomen!' 'Hé, hoe zou dat komen', vroegen wij verbaasd. 'Jij kunt altijd zo goed maat houden.' 'Ik geloof dat ik hier gewoon teveel eet. Een flink ontbijt, een goed middageten en daarbij ook nog de koffie en de taart. Zo goed heb ik nog nooit gegeten.'
Het bleef niet bij de 3 kilo. Ze ontwikkelde heuse vetrollen over de band van haar bikinibroek. En ik ontdekte dat haar achterste begon te zwabberen van links naar rechts bij het lopen. Gewoon omdat ze steeds dikker werd. Hij paste ook niet meer in het bikinibroekje. Haar billen begonnen aan de zijkanten uit de strakgespannen stof te zwellen.
Ze probeerde dat te verhinderen, door de krapzittende stof telkens over haar billen te trekken, tevergeefs zoals je je kunt voorstellen. En hoe snel haar achterste dikker werd. Hij leek dagelijks in omvang toe te nemen, precies zoals de rest van mijn genotvolle dochter. Want ze ontwikkelde ook een niet te over het hoofd te zien buikje en flink uitgedijde bovenbenen.
Die dag stapte ze op de weegschaal. Ze moest wel, wij waren allemaal geweest. De schaal loog niet bepaald. De 12 kilo van haar dikke nicht was er niks bij. Lisa had in die 2 weken 16 kilo bijgegeten. Hij stopte namelijk pas bij 79 kilo. Een beetje verlegen vertelde ze dat ze vlak voor de reis nog 63 kilo had gewogen. Dat was een enorme toename.
Dat nieuwe gewicht liet zich overduidelijk zien. Een kilo of 5, 6 kon je nog verbergen, maar de boost boven de 10 kilo was niet meer te onttrekken aan het zicht. Overal leek het nieuwe vet uit te puilen. Ik was onder de indruk van haar volle lijf. Lisa ontwikkelde zich tot een stevige meid. Haar boezem wees een flink eind vooruit. Ze vormden 2 heftige bollen die het aanzien meer dan waard waren. De kont had zich ook ontwikkeld tot 2 grote ballen die majesteitelijk naar achteren wezen.
Maar het meest in het oog springend was wel haar buik.
Lees De cruise (3): Een heuse onderkin »
Reacties
Een reactie posten