Het meisje en de bakker (1) - het begin
De banketbakkerij Het Zoetje stond midden in de winkelstraat van mijn dorp. Een beetje zenuwachtig stapte ik er naar binnen. Mijn eerste werkdag brak aan. Mijn voorgangster had er al vanaf de oprichting gewerkt en vertrok nu. Ik had al een aantal jaren mijn middelbare schooldiploma op zak en wilde graag weer eens wat anders. Ik was net eenentwintig geworden en woonde nog thuis bij mijn ouders. Het gemak dat de was gedaan werd en het eten gekookt werd, beviel mij wel.
Mijn lichaam was als dat van elk bevallig jong meisje. Mijn blonde haar viel tot over mijn schouders en ik had redelijk grote borsten. Als ik een strak shirtje aantrok vielen ze direct op. Mijn buik was zo vlak als een rechte muur. Mijn benen en dijen waren eveneens strak gevormd, geen spatje vet viel op mijn lichaam te bespeuren. Als ik op de weegschaal stond woog ik slechts 60 kilo en dat met mijn lengte van 1 meter 68. Mijn diep uitgesneden bloesje zorgde ervoor dat de bakker mij direct aannam voor het baantje. Ik mocht achter de toonbank de heerlijke taartjes en andere zoetigheden verkopen. 'En,' zei hij, 'je mag af en toe zelf ook wel iets nemen, Margot. We maken dan wel weer nieuwe. Geniet er lekker van!'
Zo stond ik daar achter de toonbank. Als er niemand viel te helpen, ging ik achter rustig een gebakje eten die door de banketbakkersknecht Wim gemaakt was. Hij had een perfect gevoel voor de juiste docering. De gebakjes smolten als zachte boter op mijn tong weg. Soms verwende Wim mij extra door speciaal voor mij een grotere moorkop te maken. Ik at het lekker weg en likte mijn lippen af. Het heerlijke slagroom zakte in mijn maag weg.
Ik werkte nog maar een maandje bij de bakker en mijn lichaam liet al de eerste consequenties zien van mijn snoeperijen. Met moeite kon ik mij 's ochtends bij het aankleden nog in mijn spijkerbroek hijsen. Mijn buik stak een stukje over de broek heen en mijn borsten pasten nog maar net in mijn bh. Toen de zomermaanden aanbraken liep ik liever in mijn zomerjurk in de bakkerij zodat mijn groeiende buik wat meer ruimte kreeg.
Een tweetal maanden later liep ik in een paar maten grotere kleding rond. Die ochtend had ik gezien dat de weegschaal 73 kilo aangaf. Ik stapte de winkel binnen en nam gewoontegetrouw drie moorkoppen. Mijn buikje blubberde door de net aangeschafte jurk heen. Ik was die ochtend dan wel geschrokken van mijn nieuwe gewicht, maar daarvoor wilde ik de heerlijke moorkoppen niet opgeven. In de morgenpauze at ik drie puddingbroodjes en in de lunchpauze liet ik vier kwarktaartjes door mijn mond wegglijden. De middagpauze tenslotte was voor de chocolade. Ik smikkelde altijd een handvol bonbons en een zachte reep witte chocolade weg. Thuis na het avondeten at ik voor de televisie de resten van die dag op. Vandaag waren er een halve vlaai en een groot aantal koekjes over. Ik boerde even flink toen ik alles naar binnen had gewerkt. De dag zat er weer op en met een tevreden rond buikje viel ik in slaap. Ik droomde weg onder de heerlijke aanblik van de moorkoppen die ik morgenvroeg weer zou gaan eten.
Ik werkte vier maanden bij de bakkerij en we kregen ons personeelsuitje. We gingen met elkaar bowlen op een zondag, want dan kon iedereen. Na afloop zou er een diner plaatsvinden. Ik schoof aan de tafel waar de andere verkoopsters ook zaten. Ik kwam naast mijn collega Anja te zitten. Anja woog meer dan honderd kilo wat eveneens te wijten was aan haar baan. Wim de bakker zat eveneens aan ons tafeltje. Anja zei: 'Ja, Margot. Ik begin te zien dat je al vier maanden bij ons werkt.' Ze wees naar mijn beginnende buikje en legde haar hand op haar buik. 'Over vier jaar zie je er zo uit. Nu ben je nog maar een beginneling.'
'Ik begin honger te krijgen,' zei ik. 'O,' reageerde Wim, 'dan haal ik even wat bitterballen.' Hij kwam even later terug met een enorme schaal boordevol bittergarnituur en zette het op tafel. We zetten ons aan de bitterballen. Anja was ook stevig aan het kanen en in een mum van tijd was de hele schaal verorberd. 'Burbs,' liet Anja merken, 'dat was even lekker.'
Een paar drankjes verder konden we dan eindelijk aan tafel schuiven. Ondanks de grote hoeveelheid bitterballen die we naar binnen hadden gewerkt even tevoren, had ik een berentrek. Mijn maag knorde bij het lopen naar het hoekje waar het diner zou zijn. Ik moest mijn buik maar eens goed gaan verwennen, besloot ik. Het diner was in de vorm van een lopend buffet. Heerlijke Chinese gerechten lagen er op de tafel. Ik haalde een lekker bord vol met een paar loempia's, veel bami, een groot aantal satéstokjes en een flinke berg rijst. Het bord was zo zwaar dat ik het goed met twee handen moest vasthouden. Anja nam eveneens een lekker stevig bord met Chinees eten.
Voordat ik het wist stond er een leeg bord voor mij en moest ik weer een nieuwe lading gaan halen. Ik nam van alles weer een ruime hoeveelheid en genoot van het eten. Onderwijl sprak ik met Anja en Wim over de bakkerij. Anja vatte al ketend het maffe idee op om elke week na afloop van het werk, maar eens een lekkere eetsessie te organiseren. Wim kon dan zijn specialiteiten aan ons gaan voorleggen. Het leek mij een prachtig plan. Zo konden we eens met nieuwe producten komen, die we vooraf natuurlijk aan een uitgebreid onderzoek zouden onderwerpen. Wim keek best opgewonden uit zijn ogen toen wij het hem zo voorstelden.
Toen ik mijn vijfde overvolle bord leeggegeten had, merkte ik dat mijn nieuwe bloesje aardig begon te knellen. Mijn broek zat muurvast rond mijn middel en ik moest een knoopje losmaken om mijn massief volgegeten buik wat meer ruimte te gunnen. Anja ging nog wat halen voor de zesde keer. 'Puf, ik kan niet meer,' zei ik tegen haar. 'Ach joh, nog één keer; dat kan er nog makkelijk bij,' reageerde Anja geruststellend. Ze kwam met twee overvolle borden vol bami en satéstokjes. 'Dat kan ik toch nooit op!' Mijn bloesje knelde dicht tegen mijn buik aan. Maar het onderste knoopje bood uitkomst; ik maakte het los en begon dapper te eten.
Het bord was eindelijk leeg en ik pufte achterover in mijn stoel. Hoe was het mogelijk dat ik al dat eten had weggewerkt. Mijn buik voelde aan alsof het geen deel van mijzelf was. Het bulkte een flink eind naar voren en deed denken aan een zwaar opgeblazen ballon. Ik dronk snel een paar glazen cola (nee, geen light hoor) om de knellende huid rond mijn middelste te kunnen vergeten.
'Kom,' zei Wim, 'wil je niet nog een stukje van mijn rumtaart proberen.' Hij nam mij op zijn schoot en aaide over mij buikje. 'Daar kan makkelijk nog wel wat rumtaart bij', zei hij. Even later kwam Anja met twee levensgrote stukken taart. Ik liet mij verder voeren door Wim. Zachtjes kuste hij mij toen ik het derde taartje had weggewerkt. 'Je proeft naar rum,' zei hij liefdevol. Zo volgegeten ben ik nog nooit 's avonds in mijn bed gerold.
Lees het tweede deel van Het meisje en de bakker: Taart proeven »
Mijn lichaam was als dat van elk bevallig jong meisje. Mijn blonde haar viel tot over mijn schouders en ik had redelijk grote borsten. Als ik een strak shirtje aantrok vielen ze direct op. Mijn buik was zo vlak als een rechte muur. Mijn benen en dijen waren eveneens strak gevormd, geen spatje vet viel op mijn lichaam te bespeuren. Als ik op de weegschaal stond woog ik slechts 60 kilo en dat met mijn lengte van 1 meter 68. Mijn diep uitgesneden bloesje zorgde ervoor dat de bakker mij direct aannam voor het baantje. Ik mocht achter de toonbank de heerlijke taartjes en andere zoetigheden verkopen. 'En,' zei hij, 'je mag af en toe zelf ook wel iets nemen, Margot. We maken dan wel weer nieuwe. Geniet er lekker van!'
Zo stond ik daar achter de toonbank. Als er niemand viel te helpen, ging ik achter rustig een gebakje eten die door de banketbakkersknecht Wim gemaakt was. Hij had een perfect gevoel voor de juiste docering. De gebakjes smolten als zachte boter op mijn tong weg. Soms verwende Wim mij extra door speciaal voor mij een grotere moorkop te maken. Ik at het lekker weg en likte mijn lippen af. Het heerlijke slagroom zakte in mijn maag weg.
Ik werkte nog maar een maandje bij de bakker en mijn lichaam liet al de eerste consequenties zien van mijn snoeperijen. Met moeite kon ik mij 's ochtends bij het aankleden nog in mijn spijkerbroek hijsen. Mijn buik stak een stukje over de broek heen en mijn borsten pasten nog maar net in mijn bh. Toen de zomermaanden aanbraken liep ik liever in mijn zomerjurk in de bakkerij zodat mijn groeiende buik wat meer ruimte kreeg.
Een tweetal maanden later liep ik in een paar maten grotere kleding rond. Die ochtend had ik gezien dat de weegschaal 73 kilo aangaf. Ik stapte de winkel binnen en nam gewoontegetrouw drie moorkoppen. Mijn buikje blubberde door de net aangeschafte jurk heen. Ik was die ochtend dan wel geschrokken van mijn nieuwe gewicht, maar daarvoor wilde ik de heerlijke moorkoppen niet opgeven. In de morgenpauze at ik drie puddingbroodjes en in de lunchpauze liet ik vier kwarktaartjes door mijn mond wegglijden. De middagpauze tenslotte was voor de chocolade. Ik smikkelde altijd een handvol bonbons en een zachte reep witte chocolade weg. Thuis na het avondeten at ik voor de televisie de resten van die dag op. Vandaag waren er een halve vlaai en een groot aantal koekjes over. Ik boerde even flink toen ik alles naar binnen had gewerkt. De dag zat er weer op en met een tevreden rond buikje viel ik in slaap. Ik droomde weg onder de heerlijke aanblik van de moorkoppen die ik morgenvroeg weer zou gaan eten.
Ik werkte vier maanden bij de bakkerij en we kregen ons personeelsuitje. We gingen met elkaar bowlen op een zondag, want dan kon iedereen. Na afloop zou er een diner plaatsvinden. Ik schoof aan de tafel waar de andere verkoopsters ook zaten. Ik kwam naast mijn collega Anja te zitten. Anja woog meer dan honderd kilo wat eveneens te wijten was aan haar baan. Wim de bakker zat eveneens aan ons tafeltje. Anja zei: 'Ja, Margot. Ik begin te zien dat je al vier maanden bij ons werkt.' Ze wees naar mijn beginnende buikje en legde haar hand op haar buik. 'Over vier jaar zie je er zo uit. Nu ben je nog maar een beginneling.'
'Ik begin honger te krijgen,' zei ik. 'O,' reageerde Wim, 'dan haal ik even wat bitterballen.' Hij kwam even later terug met een enorme schaal boordevol bittergarnituur en zette het op tafel. We zetten ons aan de bitterballen. Anja was ook stevig aan het kanen en in een mum van tijd was de hele schaal verorberd. 'Burbs,' liet Anja merken, 'dat was even lekker.'
Een paar drankjes verder konden we dan eindelijk aan tafel schuiven. Ondanks de grote hoeveelheid bitterballen die we naar binnen hadden gewerkt even tevoren, had ik een berentrek. Mijn maag knorde bij het lopen naar het hoekje waar het diner zou zijn. Ik moest mijn buik maar eens goed gaan verwennen, besloot ik. Het diner was in de vorm van een lopend buffet. Heerlijke Chinese gerechten lagen er op de tafel. Ik haalde een lekker bord vol met een paar loempia's, veel bami, een groot aantal satéstokjes en een flinke berg rijst. Het bord was zo zwaar dat ik het goed met twee handen moest vasthouden. Anja nam eveneens een lekker stevig bord met Chinees eten.
Voordat ik het wist stond er een leeg bord voor mij en moest ik weer een nieuwe lading gaan halen. Ik nam van alles weer een ruime hoeveelheid en genoot van het eten. Onderwijl sprak ik met Anja en Wim over de bakkerij. Anja vatte al ketend het maffe idee op om elke week na afloop van het werk, maar eens een lekkere eetsessie te organiseren. Wim kon dan zijn specialiteiten aan ons gaan voorleggen. Het leek mij een prachtig plan. Zo konden we eens met nieuwe producten komen, die we vooraf natuurlijk aan een uitgebreid onderzoek zouden onderwerpen. Wim keek best opgewonden uit zijn ogen toen wij het hem zo voorstelden.
Toen ik mijn vijfde overvolle bord leeggegeten had, merkte ik dat mijn nieuwe bloesje aardig begon te knellen. Mijn broek zat muurvast rond mijn middel en ik moest een knoopje losmaken om mijn massief volgegeten buik wat meer ruimte te gunnen. Anja ging nog wat halen voor de zesde keer. 'Puf, ik kan niet meer,' zei ik tegen haar. 'Ach joh, nog één keer; dat kan er nog makkelijk bij,' reageerde Anja geruststellend. Ze kwam met twee overvolle borden vol bami en satéstokjes. 'Dat kan ik toch nooit op!' Mijn bloesje knelde dicht tegen mijn buik aan. Maar het onderste knoopje bood uitkomst; ik maakte het los en begon dapper te eten.
Het bord was eindelijk leeg en ik pufte achterover in mijn stoel. Hoe was het mogelijk dat ik al dat eten had weggewerkt. Mijn buik voelde aan alsof het geen deel van mijzelf was. Het bulkte een flink eind naar voren en deed denken aan een zwaar opgeblazen ballon. Ik dronk snel een paar glazen cola (nee, geen light hoor) om de knellende huid rond mijn middelste te kunnen vergeten.
'Kom,' zei Wim, 'wil je niet nog een stukje van mijn rumtaart proberen.' Hij nam mij op zijn schoot en aaide over mij buikje. 'Daar kan makkelijk nog wel wat rumtaart bij', zei hij. Even later kwam Anja met twee levensgrote stukken taart. Ik liet mij verder voeren door Wim. Zachtjes kuste hij mij toen ik het derde taartje had weggewerkt. 'Je proeft naar rum,' zei hij liefdevol. Zo volgegeten ben ik nog nooit 's avonds in mijn bed gerold.
Lees het tweede deel van Het meisje en de bakker: Taart proeven »
Reacties
Een reactie posten