Hoe ontstaat een buik?
Interessante vraag, dat ik zou willen verwerken in een verhaal. Gewoon basaal bij het begin beginnen. Iemand groeit gewoon heel langzaam dicht. Begint de constatering bij de persoon zelf, of merkt zijn omgeving het op. Beide mogelijkheden zijn er natuurlijk, maar de meest fascinerende is dat de omgeving het merkt. Niet de directe omgeving, maar meer mensen die iemand al langere tijd niet gezien hebben.
Best een interessante case omdat mensen het nooit durven op te merken. Ze vragen het zich eerst af, schamen zich ervoor en wuiven de constatering weg. Dan gaat het een heel eigen leven leiden, buiten de persoon met de gegroeide buik om. Wanneer merk je het op. Bij vrouwen is de vraag wat eenvoudiger: je vraagt gewoon of ze zwanger is. Als het niet zo is, dan is ze dikker geworden en loopt het schaamrood bij ondervraagde en de vragensteller op de wangen. Vreemd dat beide personen zich dan schamen.
Ik denk dat iedereen de groeiende medemens een interessant fenomeen vindt. Er komen maar weinigen eerlijk voor uit en daar rust een heel taboe op. Het zijn de feedee's en feeders die zichzelf in een negatief daglicht stellen. Het is natuurlijk ook niet acceptabel dat mensen elkaar vernederen en tot eten dwingen om dikker te worden. Maar dat is een hele andere thematiek: die van de eeuwenlange vernedering van vrouwen. In die zin is feederisme net als elke andere vorm van mishandeling onacceptabel.
Dat is nog iets heel anders dan het mooi vinden dat iemand dikker wordt. Dikte wordt lelijk gevonden. Dat dikte ook heel mooi kan zijn, is ongeaccepteerd. Dik zijn is lelijk en slecht voor de gezondheid. Of dat wel allemaal zo is, valt in twijfel te trekken. Daarnaast ben ik ervan overtuigd dat niet zozeer dikte, alswel iemands uitstraling bepalend is in de schoonheidsbeleving. Ik val over het algemeen op mollig en dik, maar ik kan ook diep onder de indruk zijn van een slanke den. In die zin is dikte zelfs niet voor mij bepalend.
De fantasie vormt echter een andere wereld: een vrouw die dikker wordt in mijn fantasie, windt mij op. De feeders willen dit in praktijk brengen, maar bij mij blijft het in gedachten. Een van de allermooiste belevingen in mijn leven was de kennismaking met de verhalen van Melanie Bel. Prachtige stories waarbij een vrouw merkte dat ze dikker werd en gigantische maaltijden verorberde, nog dikker werd, etc. Ik heb gesmuld van deze verhalen, ze vertaald met rode oortjes en genoten van de verhaallijnen (die er gewoon niet zijn, herhaling is de kracht van de weight gain storie).
Daarom zal ik op deze blog een paar vertalingen van deze verhalen presenteren, met een eerlijke knipoog naar de maker (altijd bereikbaar via een website waarop deze verhalen staan).
Het verhaal van de alsmaar dikker wordende Angela. Haar vriend heeft lange tijd uitvoerig verslag gedaan van haar toenemende formaat. Voor internet is deze 'never ending'-storie helaas beëindigd. Een kleine erfenis van het verhaal rond Angela is te vinden in een Yahoo-group fatgirlfriends waarin liefhebbers van dik, pochen over hun dikker wordende vrouw.
Best een interessante case omdat mensen het nooit durven op te merken. Ze vragen het zich eerst af, schamen zich ervoor en wuiven de constatering weg. Dan gaat het een heel eigen leven leiden, buiten de persoon met de gegroeide buik om. Wanneer merk je het op. Bij vrouwen is de vraag wat eenvoudiger: je vraagt gewoon of ze zwanger is. Als het niet zo is, dan is ze dikker geworden en loopt het schaamrood bij ondervraagde en de vragensteller op de wangen. Vreemd dat beide personen zich dan schamen.
Ik denk dat iedereen de groeiende medemens een interessant fenomeen vindt. Er komen maar weinigen eerlijk voor uit en daar rust een heel taboe op. Het zijn de feedee's en feeders die zichzelf in een negatief daglicht stellen. Het is natuurlijk ook niet acceptabel dat mensen elkaar vernederen en tot eten dwingen om dikker te worden. Maar dat is een hele andere thematiek: die van de eeuwenlange vernedering van vrouwen. In die zin is feederisme net als elke andere vorm van mishandeling onacceptabel.
Dat is nog iets heel anders dan het mooi vinden dat iemand dikker wordt. Dikte wordt lelijk gevonden. Dat dikte ook heel mooi kan zijn, is ongeaccepteerd. Dik zijn is lelijk en slecht voor de gezondheid. Of dat wel allemaal zo is, valt in twijfel te trekken. Daarnaast ben ik ervan overtuigd dat niet zozeer dikte, alswel iemands uitstraling bepalend is in de schoonheidsbeleving. Ik val over het algemeen op mollig en dik, maar ik kan ook diep onder de indruk zijn van een slanke den. In die zin is dikte zelfs niet voor mij bepalend.
De fantasie vormt echter een andere wereld: een vrouw die dikker wordt in mijn fantasie, windt mij op. De feeders willen dit in praktijk brengen, maar bij mij blijft het in gedachten. Een van de allermooiste belevingen in mijn leven was de kennismaking met de verhalen van Melanie Bel. Prachtige stories waarbij een vrouw merkte dat ze dikker werd en gigantische maaltijden verorberde, nog dikker werd, etc. Ik heb gesmuld van deze verhalen, ze vertaald met rode oortjes en genoten van de verhaallijnen (die er gewoon niet zijn, herhaling is de kracht van de weight gain storie).
Daarom zal ik op deze blog een paar vertalingen van deze verhalen presenteren, met een eerlijke knipoog naar de maker (altijd bereikbaar via een website waarop deze verhalen staan).
Het verhaal van de alsmaar dikker wordende Angela. Haar vriend heeft lange tijd uitvoerig verslag gedaan van haar toenemende formaat. Voor internet is deze 'never ending'-storie helaas beëindigd. Een kleine erfenis van het verhaal rond Angela is te vinden in een Yahoo-group fatgirlfriends waarin liefhebbers van dik, pochen over hun dikker wordende vrouw.
Reacties
Een reactie posten