Bijverdiensten (7) – Betaald aankomen
Anita en Johan merken dat er meer geld uit gaat dan dat er binnen komt. Anita vindt een baantje bij de banketbakker in de stad. Bij wijze van geintje stelt Johan voor dat Anita zich naakt laat fotograferen om wat bij te verdienen. De bezoekers van de site ontdekken dat Anita flink aankomt. Ze vinden het zo leuk dat ze haar zelfs betalen om nog dikker te worden.
Ze kon echt niet meer, zag ik. De taart was voor de helft op. Het was ook een heel grote taart. Ze zuchtte en ze kreunde. 'Dan neem je de rest toch vanmiddag', zei ik. 'Ik moet even liggen', zei ze. Moeizaam stond ze op. Ze had inderdaad heel veel gegeten. Zoveel taart at ze nooit in 1 keer. Zeker op haar werk at ze weleens een halve taart. Maar die was een stuk kleiner. Van deze taart konden 18 mensen een flink stuk taart krijgen. En dat was echt niet overdreven. Volgens Anita kon je een groep van 20 personen ook nog goed bedienen.
Nu zat zij alleen voor die enorme taart. Zo'n stuk kon zij zelfs niet op. Het was haar eventjes teveel. Ze moest even op de bank liggen. Even uitpuffen van gedane arbeid. Vrijwel meteen viel ze in diepe slaap. Ik zag hoe ze zo lag. Haar buik stak een flink eind naar voren. Het leek wel of hij een beetje begon te hangen. Haar borsten waren eveneens fors geworden. Ik zag haar forse armen. Ze was helemaal van de wereld.
Na bijna 2 uur werd ze wakker. Ze geeuwde, strekte zich royaal uit en ging rechtop zitten. Nogmaals rekte ze zich. Haar bovenarmen werden nauw omklemd door het strakke shirt dat ze droeg. Ze begon echt mollig te worden. Ook stak haar buik eigenwijs naar voren. Het shirtje kroop omhoog en liet een stukje blote buik zien. Mijn ogen trokken naar dat bloot. Het welfde eveneens ietsje naar voren. Ze begon zich mooi te ontwikkelen.
'Ik heb ontzettende honger', zei ze toen ze terug kwam van de wc. Ik haalde de lekkere slagroomtaart weer uit de koelkast. Ze zette zich er weer vol goede moed aan. Dit keer verdween de helft taart bijna nog voor ik de video had aangezet. Ik hoefde haar helemaal niet te helpen of te masseren. Ze legde haar hand sexy op haar bolle buik. 'Ik ben echt vol', kreunde ze voor de camera. We maakten nog een paar foto's en de serie kon op internet.
Zo kregen we geregeld aanbiedingen van abonnees. Het kwam goed uit. Lekker eten is duur. En Anita heeft een dure smaak. Daarom lieten we deze aanbiedingen niet liggen. Anita genoot van al dat eten. Ze groeide van dag tot dag en hoefde er niks voor te betalen. Sterker nog: ze kreeg er geld voor. Dat je aankomt en daar nog geld voor krijgt. Dat leek ons zeer onwaarschijnlijk. Maar het gebeurde.
Ik bedacht soms ook weer nieuwe dingen. Zo kwam ik op het idee een wedstrijdje te organiseren. De weegschaal liet het getal ’88’ zien. Dat was nog eens een extra reden voor een wedstrijd. De feeders werden bijzonder opgewonden van een etende Anita. Ze zouden dan dagelijks kunnen inloggen op de webcam en van achter de computer een maaltijd voor Anita samenstellen, tegen bepaalde prijzen. Een pizza, een patatje, een kroketje en dat soort dingen konden worden besteld voor een bepaalde tijd en dan zou Anita het ’s avonds opeten.
We kochten kilo’s ijs, patat en pizza’s in en er werd gretig besteld. Het kostte flink wat, voor een pizza moest de bezoeker bijvoorbeeld vijftig euro betalen, een heel bedrag maar onze klanten betaalden het gretig. Elke avond rond zevenen kreeg Anita weer een hele flinke maaltijd aangeboden. Soms had ze er een uur werk aan.
Het lukte ons haar elke dag net ietsje meer te laten eten. Want ze at altijd alles op. Dat was de regel. De bezoekers moesten zien wat we met hun geld deden. Daarom verdeelden we het etenswaar over de dagen. Een bepaalde dag kon ook vol zijn. Dan was het eten op en konden de bezoekers de volgende dag weer meedoen.
De dag naderde meer en meer dat het getal met de 3 cijfers in zicht kwam Het werd de grote vraag van bezoekers: wanneer haalt Anita de 100 kilo. Daarom publiceerden we een poule. We maakten er een openbare veiling van. ‘Wanneer weegt Cindy 100?’ Iedere bezoeker mocht een bod doen. Ook mensen die geen abonnee waren.
De winnaar kreeg het exclusieve recht van de reportage en livebeelden via de webcam. Bezoekers zouden dan later de mogelijkheid een gedeelte van de reportage te zien. Een technische voorziening waar ik een avond lang op sleutelde. Ik kreeg het voor elkaar en was er onwijs trots op. Bovendien leverde het ons ontzettend veel bezoekers op.
Er werd veel gespeculeerd. Nog meer mannen moedigden haar aan om nog meer te eten. Ze kreeg zodoende dagelijks meer eten aangeboden. En het viel mij op dat Anita het allemaal opkreeg. Ze at elke dag meer. Elke dag verdween er meer in het lichaam. Het leek dat ze naarmate ze dikker werd ook meer eten naar binnen kreeg. Anita veranderde in een hongerige wolf. Ze was bijna onverzadigbaar.
Lees deel 8 van Bijverdiensten: Op naar de 100 kilo »
Betaald aankomen
Ze kon echt niet meer, zag ik. De taart was voor de helft op. Het was ook een heel grote taart. Ze zuchtte en ze kreunde. 'Dan neem je de rest toch vanmiddag', zei ik. 'Ik moet even liggen', zei ze. Moeizaam stond ze op. Ze had inderdaad heel veel gegeten. Zoveel taart at ze nooit in 1 keer. Zeker op haar werk at ze weleens een halve taart. Maar die was een stuk kleiner. Van deze taart konden 18 mensen een flink stuk taart krijgen. En dat was echt niet overdreven. Volgens Anita kon je een groep van 20 personen ook nog goed bedienen.
Nu zat zij alleen voor die enorme taart. Zo'n stuk kon zij zelfs niet op. Het was haar eventjes teveel. Ze moest even op de bank liggen. Even uitpuffen van gedane arbeid. Vrijwel meteen viel ze in diepe slaap. Ik zag hoe ze zo lag. Haar buik stak een flink eind naar voren. Het leek wel of hij een beetje begon te hangen. Haar borsten waren eveneens fors geworden. Ik zag haar forse armen. Ze was helemaal van de wereld.
Na bijna 2 uur werd ze wakker. Ze geeuwde, strekte zich royaal uit en ging rechtop zitten. Nogmaals rekte ze zich. Haar bovenarmen werden nauw omklemd door het strakke shirt dat ze droeg. Ze begon echt mollig te worden. Ook stak haar buik eigenwijs naar voren. Het shirtje kroop omhoog en liet een stukje blote buik zien. Mijn ogen trokken naar dat bloot. Het welfde eveneens ietsje naar voren. Ze begon zich mooi te ontwikkelen.
'Ik heb ontzettende honger', zei ze toen ze terug kwam van de wc. Ik haalde de lekkere slagroomtaart weer uit de koelkast. Ze zette zich er weer vol goede moed aan. Dit keer verdween de helft taart bijna nog voor ik de video had aangezet. Ik hoefde haar helemaal niet te helpen of te masseren. Ze legde haar hand sexy op haar bolle buik. 'Ik ben echt vol', kreunde ze voor de camera. We maakten nog een paar foto's en de serie kon op internet.
Zo kregen we geregeld aanbiedingen van abonnees. Het kwam goed uit. Lekker eten is duur. En Anita heeft een dure smaak. Daarom lieten we deze aanbiedingen niet liggen. Anita genoot van al dat eten. Ze groeide van dag tot dag en hoefde er niks voor te betalen. Sterker nog: ze kreeg er geld voor. Dat je aankomt en daar nog geld voor krijgt. Dat leek ons zeer onwaarschijnlijk. Maar het gebeurde.
Ik bedacht soms ook weer nieuwe dingen. Zo kwam ik op het idee een wedstrijdje te organiseren. De weegschaal liet het getal ’88’ zien. Dat was nog eens een extra reden voor een wedstrijd. De feeders werden bijzonder opgewonden van een etende Anita. Ze zouden dan dagelijks kunnen inloggen op de webcam en van achter de computer een maaltijd voor Anita samenstellen, tegen bepaalde prijzen. Een pizza, een patatje, een kroketje en dat soort dingen konden worden besteld voor een bepaalde tijd en dan zou Anita het ’s avonds opeten.
We kochten kilo’s ijs, patat en pizza’s in en er werd gretig besteld. Het kostte flink wat, voor een pizza moest de bezoeker bijvoorbeeld vijftig euro betalen, een heel bedrag maar onze klanten betaalden het gretig. Elke avond rond zevenen kreeg Anita weer een hele flinke maaltijd aangeboden. Soms had ze er een uur werk aan.
Het lukte ons haar elke dag net ietsje meer te laten eten. Want ze at altijd alles op. Dat was de regel. De bezoekers moesten zien wat we met hun geld deden. Daarom verdeelden we het etenswaar over de dagen. Een bepaalde dag kon ook vol zijn. Dan was het eten op en konden de bezoekers de volgende dag weer meedoen.
De dag naderde meer en meer dat het getal met de 3 cijfers in zicht kwam Het werd de grote vraag van bezoekers: wanneer haalt Anita de 100 kilo. Daarom publiceerden we een poule. We maakten er een openbare veiling van. ‘Wanneer weegt Cindy 100?’ Iedere bezoeker mocht een bod doen. Ook mensen die geen abonnee waren.
De winnaar kreeg het exclusieve recht van de reportage en livebeelden via de webcam. Bezoekers zouden dan later de mogelijkheid een gedeelte van de reportage te zien. Een technische voorziening waar ik een avond lang op sleutelde. Ik kreeg het voor elkaar en was er onwijs trots op. Bovendien leverde het ons ontzettend veel bezoekers op.
Er werd veel gespeculeerd. Nog meer mannen moedigden haar aan om nog meer te eten. Ze kreeg zodoende dagelijks meer eten aangeboden. En het viel mij op dat Anita het allemaal opkreeg. Ze at elke dag meer. Elke dag verdween er meer in het lichaam. Het leek dat ze naarmate ze dikker werd ook meer eten naar binnen kreeg. Anita veranderde in een hongerige wolf. Ze was bijna onverzadigbaar.
Lees deel 8 van Bijverdiensten: Op naar de 100 kilo »
Reacties
Een reactie posten