De weddenschap (4) – Afvallen en aankomen
Marjo vindt Bianca echt te dik. Bianca stelt voor dat Marjo evenveel moet aankomen als zij afvalt. Ze beginnen als ze gaan studeren na de zomer aan de universiteit. Het valt Bianca vies tegen dat ze alleen maar sla mag eten. Haar vriendin krijgt de calorierijke maaltijden van een fastfoodketen niet naar binnen.
Het experiment ging nu haar vierde week in. Ondanks de loodzware trainingen, die Bianca als een hel ervoer, bespeurde ze nauwelijks verandering aan haar lichaam. Ze was een kilo of 2 kwijt en eigenlijk waren haar armen even bubberig als altijd. Als ze liep schudde het vet mee met het ritme waarin ze liep. Ook haar taille was niet veel minder in omvang. Alleen haar gezicht was iets minder vol, de onderkin leek iets in te schikken en haar wangen hingen een beetje meer dan eerst.
Haar vriendin Marjo was al 3 kilo aangekomen. Ze woog nu 56 kilo. Ook al was het wat meer dan Bianca was afgevallen, een enorme lichaamsverandering was ook niet te merken. Wel was ze alle controle over haar buik verloren. Hij wees een eindje naar voren, maar het leek meer dat het vet zich netjes in alle holtes van haar magere lichaam was gekropen. Ondanks dat zag er helemaal niet dik uit, zelfs niet mollig. Al kroop haar buik meer en meer naar voren en zocht wel de grenzen van de ruimte op. Niemand kon het nog goed zien.
Dat zou binnenkort wel veranderen. Dat wisten allebei de vriendinnen.
Marjo ging lekker zitten in de lounchestoel en keek hoe haar vriendin Bianca trainde om haar lijf strak te krijgen. Sinds de eerste dag van de weddenschap genoot ze echt van de trainingen van Bianca. Ze vond het geweldig om haar vriendin met haar vette lijf te zien sporten en bewegen. Dan trilde al het vet zo mooi mee met de bewegingen. Ook voerde ze de oefeningen langzaam op. Zo wist Bianca zich al 15 keer op te drukken en rende ze 20 rondjes rond het studentenhuis. Een hele prestatie vond Marjo en ook best wel iets om trots op te zijn. Vanuit de stoel commandeerde ze haar vriendin en at dan een marsje of wat.
'Schiet eens op Bianca. Op naar de 20 keer buikoefening. Je kunt het.' 'Ach, man hou toch op en doe het zelf. Kom eens met die luie reet uit die stoel verdorie.' 'Nee', antwoordde haar vriendin terwijl ze het glazuur van een donut aflikte, 'dat is niet de afspraak. De weddenschap was...' 'Ik weet wel wat de weddenschap was', antwoordde Bianca. Het zweet bengelde van haar voorhoofd. Dit was inspannend. Ook al merkte ze dat ze zo langzaam aan wat meer conditie opbouwde. 'Verdorie', steunde Bianca. Ze baalde van de weddenschap. Haar vriendin hield het veel langer vol.
Marjo walgde nog altijd van fastfood, ook al gingen ze dagelijks naar een filiaal van een groot hamburgerketen. Maar er was wel wat veranderd. Ze had een smaak voor zoetigheid ontwikkeld en kon immens genieten van alles wat maar suiker bevatte en zoet smaakte. Donuts, candybars, dropjes, snoepjes, cake, koeken en chocolade gingen er met het grootste gemak in. Ze weigerde om fastfood te eten, maar Bianca zorgde voor een flinke toevoer van allerlei zoetigheid. Dat hielp haar minder snel aan een flink overgewicht als de ketens die een hele natie tonnetje rond maakte, maar de uitwerking van de zoetigheid mocht er wel zijn.
'Misschien zou het helpen om wat gezonder te eten, dan kun je wat sneller afvallen dan je nu doet', zei Marjo. Ze kneep haar vriendin Bianca plagerig in een lovehandle. Bianca giechelde. 'Zou het?' vroeg ze. Marjo duwde zich omhoog in de stoel en pakte de telefoon. Ze belde de pizzeria op. Bianca stond ook op, helemaal niet vermoeid van de oefening en wilde de telefoon overnemen van haar vriendin. 'Mag ik ook wat?' vroeg ze. 'Nee', antwoordde Marjo. 'Ik bestel voor jou een salade en voor mij een pizza.' 'Alsjeblief, mag ik wat anders?' vroeg ze. 'We hadden een afspraak', zei Marjo streng.
Dus toen de pizzakoerier kwam, hield ze een heerlijke warme pizza omhoog. Hij was overladen met kaas en salami. Marjo gaf het bakje met salade, zonder dressing, aan Bianca. Ze trok een vies gezicht als antwoord. Het water liep in de mond bij Bianca toen Marjo een stuk pizza in de mond nam. Ze at grif 4 stukken weg en pufte. Ze wreef over haar volle maag. 'Ik kan niet meer.' Haar vriendin at met lange tanden van de salade. 'Ik geloof dat ik de rest maar in de koelkast zet.' Ze keek op. 'Als ik deze smerige salade moet eten, dan moet jij die hele pizza opeten. In een keer.'
'Je wil me dood hebben', zei Marjo en ze wreef over haar pijnlijke maag. Ze nam een gretige slok cola en ging verder met het vijfde stuk. Het ging moeizaam en Marjo moest denken aan een televisieshow waarin een acteur met moeite een halve taart wegwerkte. Ze voelde hoe haar maag aanspande en elk moment leek te barsten. 'Ik kan niet meer', zuchtte ze. 'Mag ik stoppen?' 'Nee, je gaat door. Anders eet ik het op hoor', reageerde Bianca furieus. Daar gingen stuk 6 en 7, maar het laatste stuk, het achtste, kreeg ze onmogelijk weg. Ze voelde hoe vol ze was. Er was geen enkele ruimte meer over. Ze boerde en het leek of alles eruit zou komen. 'Toe, je kunt het', moedigde haar vriendin haar aan.
Marjo dacht inderdaad dat ze doodging. Haar maag stond strakgespannen. Haar dikke buik wees een centimeter of 10 verder naar voren. Jeetje, wat was ze vol. Zo vol was ze nog nooit geweest. Ze dacht dat ze moest overgeven. Bianca hielp haar rustig op bed. Ze bleef heel rustig liggen. Liet nog een paar ferme boeren en viel even daarna in een diepe slaap.
Lees De weddenschap (5) – Aangenaam dik »
Afvallen en aankomen
Het experiment ging nu haar vierde week in. Ondanks de loodzware trainingen, die Bianca als een hel ervoer, bespeurde ze nauwelijks verandering aan haar lichaam. Ze was een kilo of 2 kwijt en eigenlijk waren haar armen even bubberig als altijd. Als ze liep schudde het vet mee met het ritme waarin ze liep. Ook haar taille was niet veel minder in omvang. Alleen haar gezicht was iets minder vol, de onderkin leek iets in te schikken en haar wangen hingen een beetje meer dan eerst.
Haar vriendin Marjo was al 3 kilo aangekomen. Ze woog nu 56 kilo. Ook al was het wat meer dan Bianca was afgevallen, een enorme lichaamsverandering was ook niet te merken. Wel was ze alle controle over haar buik verloren. Hij wees een eindje naar voren, maar het leek meer dat het vet zich netjes in alle holtes van haar magere lichaam was gekropen. Ondanks dat zag er helemaal niet dik uit, zelfs niet mollig. Al kroop haar buik meer en meer naar voren en zocht wel de grenzen van de ruimte op. Niemand kon het nog goed zien.
Dat zou binnenkort wel veranderen. Dat wisten allebei de vriendinnen.
Marjo ging lekker zitten in de lounchestoel en keek hoe haar vriendin Bianca trainde om haar lijf strak te krijgen. Sinds de eerste dag van de weddenschap genoot ze echt van de trainingen van Bianca. Ze vond het geweldig om haar vriendin met haar vette lijf te zien sporten en bewegen. Dan trilde al het vet zo mooi mee met de bewegingen. Ook voerde ze de oefeningen langzaam op. Zo wist Bianca zich al 15 keer op te drukken en rende ze 20 rondjes rond het studentenhuis. Een hele prestatie vond Marjo en ook best wel iets om trots op te zijn. Vanuit de stoel commandeerde ze haar vriendin en at dan een marsje of wat.
'Schiet eens op Bianca. Op naar de 20 keer buikoefening. Je kunt het.' 'Ach, man hou toch op en doe het zelf. Kom eens met die luie reet uit die stoel verdorie.' 'Nee', antwoordde haar vriendin terwijl ze het glazuur van een donut aflikte, 'dat is niet de afspraak. De weddenschap was...' 'Ik weet wel wat de weddenschap was', antwoordde Bianca. Het zweet bengelde van haar voorhoofd. Dit was inspannend. Ook al merkte ze dat ze zo langzaam aan wat meer conditie opbouwde. 'Verdorie', steunde Bianca. Ze baalde van de weddenschap. Haar vriendin hield het veel langer vol.
Marjo walgde nog altijd van fastfood, ook al gingen ze dagelijks naar een filiaal van een groot hamburgerketen. Maar er was wel wat veranderd. Ze had een smaak voor zoetigheid ontwikkeld en kon immens genieten van alles wat maar suiker bevatte en zoet smaakte. Donuts, candybars, dropjes, snoepjes, cake, koeken en chocolade gingen er met het grootste gemak in. Ze weigerde om fastfood te eten, maar Bianca zorgde voor een flinke toevoer van allerlei zoetigheid. Dat hielp haar minder snel aan een flink overgewicht als de ketens die een hele natie tonnetje rond maakte, maar de uitwerking van de zoetigheid mocht er wel zijn.
'Misschien zou het helpen om wat gezonder te eten, dan kun je wat sneller afvallen dan je nu doet', zei Marjo. Ze kneep haar vriendin Bianca plagerig in een lovehandle. Bianca giechelde. 'Zou het?' vroeg ze. Marjo duwde zich omhoog in de stoel en pakte de telefoon. Ze belde de pizzeria op. Bianca stond ook op, helemaal niet vermoeid van de oefening en wilde de telefoon overnemen van haar vriendin. 'Mag ik ook wat?' vroeg ze. 'Nee', antwoordde Marjo. 'Ik bestel voor jou een salade en voor mij een pizza.' 'Alsjeblief, mag ik wat anders?' vroeg ze. 'We hadden een afspraak', zei Marjo streng.
Dus toen de pizzakoerier kwam, hield ze een heerlijke warme pizza omhoog. Hij was overladen met kaas en salami. Marjo gaf het bakje met salade, zonder dressing, aan Bianca. Ze trok een vies gezicht als antwoord. Het water liep in de mond bij Bianca toen Marjo een stuk pizza in de mond nam. Ze at grif 4 stukken weg en pufte. Ze wreef over haar volle maag. 'Ik kan niet meer.' Haar vriendin at met lange tanden van de salade. 'Ik geloof dat ik de rest maar in de koelkast zet.' Ze keek op. 'Als ik deze smerige salade moet eten, dan moet jij die hele pizza opeten. In een keer.'
'Je wil me dood hebben', zei Marjo en ze wreef over haar pijnlijke maag. Ze nam een gretige slok cola en ging verder met het vijfde stuk. Het ging moeizaam en Marjo moest denken aan een televisieshow waarin een acteur met moeite een halve taart wegwerkte. Ze voelde hoe haar maag aanspande en elk moment leek te barsten. 'Ik kan niet meer', zuchtte ze. 'Mag ik stoppen?' 'Nee, je gaat door. Anders eet ik het op hoor', reageerde Bianca furieus. Daar gingen stuk 6 en 7, maar het laatste stuk, het achtste, kreeg ze onmogelijk weg. Ze voelde hoe vol ze was. Er was geen enkele ruimte meer over. Ze boerde en het leek of alles eruit zou komen. 'Toe, je kunt het', moedigde haar vriendin haar aan.
Marjo dacht inderdaad dat ze doodging. Haar maag stond strakgespannen. Haar dikke buik wees een centimeter of 10 verder naar voren. Jeetje, wat was ze vol. Zo vol was ze nog nooit geweest. Ze dacht dat ze moest overgeven. Bianca hielp haar rustig op bed. Ze bleef heel rustig liggen. Liet nog een paar ferme boeren en viel even daarna in een diepe slaap.
Lees De weddenschap (5) – Aangenaam dik »
Reacties
Een reactie posten