De veertiende sollicitant (4)
Wat vooraf ging... Harry heeft de 28-jarige Ingrid Lichthart aangenomen in zijn groothandel in voedingswaar. Ze moet de allochtone markt gaan winnen als vertegenwoordigster. Verdiepen in de klant, noemt hij dat. In de praktijk blijkt dat eten, eten en eten. Dat blijft niet zonder gevolgen, zeker nu Ingrid op studiereis naar Amerika mag. Harry gaat met de stagiaire naar een Oostenrijkse vestiging...
Lees eerst het eerste deel
Ik genoot van de alsmaar dikker wordende Ingrid. Sinds haar 100-kilo-feestje hadden wij echte verkering en ik zag haar bijna iedere week. Hierdoor verloor ik een beetje de verbazing over haar figuur want ik kon moeilijker peilen hoeveel ze aankwam. Het lot trof ons echter snel, want ons bedrijf was in Amerikaanse handen en de managers daar verbaasden zich over de grote omzetten die onze filialen in Almelo en sinds kort ook in Groningen haalden. Ze vroegen of Marjan samen met Ingrid konden overkomen naar het hoofdkantoor in New York om daar hun verkooptechniek uit te leggen. Ik mocht niet mee, want voor mij lag een klus in Oostenrijk te wachten, waar een ander filiaal in moeilijkheden verkeerde en waar ik een maand lang mocht assisteren.
Ik nam de stagiaire Simone mee. Ze moest er voor school een verslag over schrijven. Ze liep nu drie maanden met ons mee en had zichtbaar meer vlees rond de botten gekregen van het werk. Ik schatte haar gewicht nu zo rond de 70 kilo. Duidelijk hing er een klein buikje over haar middel en haar kont had aan formaat gewonnen. Het deinde al zachtjes mee op het ritme van haar benen zag ik als ze voor mij uit liep. Haar bovenbenen zaten strakker in het stof vastgeklemd van haar broek en ik meende een klein vetrolletje onder haar bh-bandje te zien. Haar borsten waren eveneens behoorlijk gegroeid in de periode dat ze nu stage bij ons liep. Het leek mij wel een fraaie missie om in de maand dat wij samen in Wenen zaten, het gewicht van dat meisje eens flink te vermeerderen.
Die missie begon al op de heenreis, we reden met de auto over de Duitse autobanen en we rustten uit bij zo’n zogenaamde Raststätte. Het principe van het lopend buffet vergezelde ik voor haar met een opdracht: beoordeel de kwaliteit van de verschillende worstgerechten die er zijn. ‘Moet ik ze dan alle zes opeten?’ vroeg ze onschuldig aan mij. ‘Dat spreekt voor zich,’ antwoordde ik, ‘en als je twijfelt, neem er gewoon nog eentje. Heel belangrijk hierbij is de combinatie van het gerecht waarbij ze het aanbieden.’
Een uur later zat de stagiaire met het zesde bord leeg voor zich. ‘Ik kan niet meer,’ verzuchtte ze. ‘Nu is een heerlijk toetje geweldig,’ zei ik snel en haalde een heerlijke forse coupe ijs voor de kleine meid. ‘Geniet ervan,’ zei ik erbij. Ze had het blaadje over de worsten keurig ingevuld en ik keek er serieus naar. ‘Dat is iets voor in je verslag vind ik. Zo kun je de begeleider laten zien hoe de worst bij de buren smaakt.’ Ik keek nog een keer. ‘Volgende keer moet je wel beter opletten op de sauzen die erbij geserveerd worden,’ zei ik snel erna.
Die volgende keer was sneller dan ze verwachtte. Toen we enkele uren later en vele kilometers verder reden, zei Simone dat ze honger had gekregen. ‘Honger?’ vroeg ik verbaasd. ‘Je hebt net je buikje rond gegeten.’ ‘Ik snap het ook niet,’ reageerde ze verontschuldigend, ‘maar ik heb zin in een worstje.’ We moestern er allebei verschrikkelijk om lachen. ‘Nu met een biertje erbij, lijkt me,’ zei ik. ‘Ja, lekker met een biertje erbij.’
Twee uur later stapte ze aangeschoten naast mij in de auto. Tien worstenmenu’s waren er in haar gegaan vergezeld met vijf halve liter pullen bier. ‘Ik kan geen boe of bah meer zeggen,’ zei ze tegen mij. ‘Wat waren dat een lekkere worstjes zeg,’ zuchtte ze nog een keertje. Ze liet een keiharde boer. ‘Sorry hoor, maar dat bier hè. Dat is ongelooflijk verraderlijk. Gelukkig rijd jij,’ merkte ze er direct bij op. ‘Ik denk niet dat ik hem meer recht op de weg kan houden,’ giechelde ze erna.
Eindelijk na een lange rit waar we met alle tussenstops erbij anderhalve dag over hadden gedaan, kwamen we bij het hoofdkantoor van onze Oostenrijkse afdeling aan. Het kantoor lag tegen Wenen aan en we kregen eerst uitgebreide voorlichting over de gang van zaken. Ik zou de komende weken actief zijn in het hoofdkantoor met het geven van workshops. Simone zou in mijn omgeving de eerste paar dagen verkeren, maar later een eigen studie mogen doen bij de Duitse vestiging in Beieren. Ze zou vooral belast worden met het beoordelen van de worsten voor de Oktoberfeesten, dat had ik even snel ergens bij een tussenstop onderweg geregeld. Ze was aangenaam verrast, maar zei het erg leuk te vinden. ‘Worst moet wel gegeten worden bij bier,’ zei ze in enigszins gebrekkig Duits tegen de Oostenrijkse manager.
De eerste dagen begeleidde ik haar en voorzag haar in ruime mate van voedsel en drank. Alle remmen leken te verdwijnen en iedere avond waggelde ze onder mijn begeleiding haar hotelkamer in. Ik meende haar wel te zien groeien, maar volgens mij was de wens sterker dan de werkelijkheid. Ze was in elk geval over haar grootste magerheid heen. Na vier dagen met mij te hebben meegelopen, vertrok zij naar Duitsland. Ik zou haar op de terugweg over een week of vier ophalen. Ze had een mooie opdracht meegekregen en zou de worstfabriek vertegenwoordigen en speciale bijeenkomsten organiseren voor de horecaondernemers uit Beieren.
***
New York, 6 juli 2003
Lieve Harry,
Ik mis je verschrikkelijk omdat ik echt niet alleen over Broadway kan lopen zonder aan jou te denken. Zulke mooie dingen, die had ik alleen met jou willen beleven. Ik zit hier op een boeiend congres met allemaal dikke Amerikanen. Ik en Marjan behoren hier tot de middenmoot als het om dikte gaat. De meeste mannen van het concern zijn steviger en veel vrouwen zijn net zo dik als wij of nog dikker. Magere scharminkels zijn nauwelijks te zien. Speciaal voor de gelegenheid had ik twee iets te grote mantelpakjes gekocht (maat 48 zit al krap, dus het is maat 52) om goed voor de dag te komen.
De eerste dag was overweldigend. We waren de enige Europeanen van het gezelschap en kregen een overheerlijke maaltijd aangeboden. Hier gold het buffetprincipe en we mochten opscheppen zoveel wij wilden hebben. Met borden boordevol typisch Amerikaanse gerechten waaronder heel veel vlees en verrukkelijke hamburgers. Daarbij was de hoeveelheid friet en dikmakende salades oververtegenwoordigd. In Nederland hadden Marjan en ik ons geschaamd zoveel als wij liepen. Nu behoorden wij tot de middenmoot. Natuurlijk keerden we uren later volledig overvoed terug naar onze hotelkamers.
De eerste dagen mochten we goed door het bedrijf lopen, maakten we kennis met onze Amerikaanse collega’s en zagen we een aantal fabrieken van binnen. Zo bezochten wij een appel-pie fabriek, waar we kennismaakten met allerlei soorten van appelkoek. Het ene nog warmer dan het andere. Ook hier aten wij onze buiken rond. Ik genoot van de rijkdom aan voedsel en liet mij alles welgevallen. Alles was gratis, inclusief de drank en we keerden heel vrolijk van de drank naar onze hotelkamers. Trouwens dat is een erg goede combinatie appelgebak met apfelkorn.
Veel leerzame verkooptechnieken onderwezen gekregen en na een week mochten we ons geluk in de provincie beproeven. Marjan en ik werden uit elkaar geplukt en ik kwam te werken met Susy, een forse Amerikaanse, die samen met mij een aantal bedrijven voorlichting zou geven op basis van al het geleerde. ‘Toon al je belangstelling in hun product,’ vertelde ik haar toen we naar het eerste bedrijf, een grote gebaksfabriek reden. ‘Vergeet nooit iets te proeven, doe alsof je het heel erg lekker vindt en geef ze advies. Daar hebben ze wat aan, anders lijkt het net of het je niks interesseert, terwijl alles erop moet wijzen dat dit wel het geval is.’ Ik verklapte Suzy wel dat er een beroepsrisico aan de methode zat en klopte op mijn buik. Ze moest verschrikkelijk hard lachen en klopte ook op haar eigen buik. ‘Ik geloof dat ik er wel raad mee weet’, lachte ze.
We gingen ter plekke direct aan de slag. Ik at het ene gebakje na het andere en merkte dat mijn mantelpakje behoorlijk strak was gaan zitten. Marjan at als een dijker van de vele soorten gebakjes en we waren over het ene nog lovender dan het andere. Wat kunnen die Amerikanen goede zoete combinaties kiezen. Ik en Marjan mochten na afloop zeggen welk gebakje we het lekkerste vonden. Wonderwel kwamen we allebei bij hetzelfde uit, een combinatie van advocaat, vanille en veel slagroom. Van de directeur kregen we elk twee forse gebaksdozen van deze taart mee.
Ik weet niet hoe ik het voor elkaar heb gekregen maar dezelfde avond ging de ene doos op en de volgende morgen schrokte ik de andere leeg. Wat een gouden tijd hebben we hier. Het is alleen funest voor mijn figuur, of juist niet, het is maar hoe je het ziet. Ik moet nu echt stoppen met schrijven want ik moet nu naar een fabriek die experimenteert met candybars.
Liefs,
Je Ingrid.
***
Simone zou ik gaan ophalen van haar opdracht en we zouden direct doorrijden naar huis vanuit haar Beieren. Door allerlei omstandigheden duurde dat geen vier maar zes weken. Ik moest nog zoveel werk in Wenen verzetten, waardoor ik echt niet eerder weg kon. Simone kon zonder moeite verder gaan met haar stage en leerde goed, zei haar Duitse begeleidster Ank. Door de telefoon. Het riep bij mij een groot verlangen op naar mijn stagiaire. Ze moest zijn uitgegroeid tot een vrouw van formaat.
Ank was een gezellige, ronde Beierse van middelbare leeftijd die zeker in vervlogen tijden tot de hupsche meisjes behoorde bij wie bierdrinkers veel zicht hadden op de ronde borsten en mollige heupen. Nu zat het vet overal, met name op de buik. Een ferme vetkwab deinde een halve meter voor de rest uit. Haar borsten lagen er bovenop. Ik begroette haar toen ik Simone ging ophalen, toen ik eindelijk twee later in Beieren kwam. 'Simone is nog even aan het werk. Ze komt er dadelijk aan. Ze wilde nog even iets afmaken', zei ze. Ze gniffelde een beetje. 'Aanvankelijk dacht ik dat ze wel een beetje magertjes was voor bij ons, maar ze heeft in deze anderhalve maand erg veel geleerd.'
Ik wist niet wat ik zag toen na een kwartiertje Simone de kamer in kwam en begreep de woorden van Ank. Simone was echt dik geworden. Ik schatte het gewicht dat ze bij zich droeg rond de 80 kilo, dat was een geweldig resultaat. 'Ja', glimlachte ze toen ik iets te lang met open mond haar aankeek. 'Je ziet het goed. Er is wat van mij bijgekomen.' Ze plofte met haar hand op de bolle buik, die als een tonnetje rond haar middel hing en een beetje sidderde. Ik merkte dat ze een beetje zwalkte. 'Sorry hoor, maar ik merk dat ik ietsje aangeschoten ben.' 'Hoe komt dat dan?' vroeg ik. We zijn een worstje aan het testen waar we wat schnaps in spuiten. Ik dacht dat de alcohol wel zou verdampen, maar het valt een beetje tegen. Ze lachte. Daarna wilden de jongens waardig afscheid van me nemen en ik geloof dat ik iets teveel worstjes en een paar pullen bier teveel genomen heb.'
We bespraken haar stage en Ank vond dat het heel goed was gegaan. 'Normaal dronk ze alleen na werktijd, maar de relaties met de exploitanten en de ontwikkeling van het worstje verliep prima', vertelde ze, terwijl Simone naar de wc was. 'Ze kan zich goed inleven in de doelgroepen en eet en drinkt bij de ontmoetingen dapper mee. Mijn complimenten hoor, zo'n stagiair vind je niet vaak. Ik zou er zuinig op wezen. Dat ze daarbij iets is aangekomen, is juist een voordeel.'
We stonden buiten het kantoor en Simone vroeg of ze nog even naar de jongens mocht. 'Ik heb nog wel zin in een worstje en een pulletje bier', lachte ze. We gingen erheen. Er zaten vier forsgebouwde mannen en drie rond gevormde vrouwen aan de tafel, waar nog een stapeltje worstjes lag. 'Simone, is dat je begeleider', vroeg een van de meiden. Haar borsten puilden uit de traditionele Beierse kledij en onder het schort zat een heuse pens verstopt. 'Geniet er nog van, zolang het kan. Morgen is het er niet meer...' Ze lachten. 'Je ziet er goed uit, niet meer zo mager als zes weken terug. Ga zo door', merkte een van de heren op. 'Ja', bekende Simone. 'Het is hard gegaan, maar die worsten zijn zo verdomd lekker.'
Ze hing tegen mij toen ik haar ladderzat afvoerde. ‘Jeetje, zo dronken ben ik de laatste weken zelfs niet geweest’, stamelde de stagiaire uit. Ik wist niet meer waar ik het zoeken moest. Ze was gigantisch aangekomen de laatste weken, als het er niet meer dan 15 waren. Ze moest werkelijk dat en nacht gegeten hebben om tot deze mooie rondingen te komen. We stapten de auto in en ze giechelde. ‘Ik ben wel wat dikker geworden, he?’ ze klopte op de machtige buik die voor haar lag. De Beierse kledij stond haar goed. Ze mocht het houden en de medewerkers hadden nog een paar maten grotere kledij in haar tas gedaan. ‘Je weet nooit of je het over een jaar nog past’, had de dikke manager gezegd. Ze was even aangeschoten als de anderen. ‘Het is heerlijk om hier te werken. Je verlangt nooit naar huis, want hier is meer eten dan thuis’, had ze met een zwaar beschonken stem gezegd.
Ik was erg benieuwd hoe het met het gewicht van Simone gesteld was en durfde er ergens niet over te beginnen. Ze begon echter zelf erover. ‘Weet je dat ik gigantisch aangekomen ben sinds ik bij jullie stageloop’, merkte ze op toen we al enkele uren aan het rijden waren. Ze werd wat nuchterder, want er kwam een hele formulering uit tot mijn verbazing. ‘Het ergste is dat ik het helemaal niet erg vind. Ik weet nu al dat ik veel commentaar om mij heen zal krijgen van familie en vrienden, maar het geeft echt niks. Ik ben meer dan twintig kilo aangekomen gedurende mijn stage, maar het maakt mij niet uit als het er meer worden. Echt niet.’ Ze tikte op haar ronde buik, die tevreden op haar schoot lag. Daar was inderdaad flink wat aangekomen, ze moest dus nu wel 80 wegen. Ik vroeg het haar toch. ‘Nou, ik zou het niet precies weten, maar twee dagen geleden was het 84. Oeps dat is al ruim 25 kilo meer dan toen ik kwam.’
We stopten op de helft bij een wegrestaurant en ik bestelde allerlei dingen van de kaart en liet haar proeven. ‘Neem zoveel als je wilt’, gebaarde ik. Ze boog zich over de tafel en hapte in neen broodje met worst. ‘Heerlijk, ik ben gek op deze broodjes geworden.’ Ook de friet bleef niet onaangeroerd. Ik vroeg haar hoe het met haar stageverslag ging. ‘Prima, ik heb de eerste versie af. Als jij er nog naar wilt kijken, dan kan het naar de begeleider.’ ‘Hoeveel moet je dan nog doen voor je opleiding?’ ‘Dan ben ik klaar en dan kan ik gaan solliciteren.’ Het klonk als muziek in de oren. Ondertussen was alles wat op tafel laag geplunderd door Simone. Ik bestelde twee grote ijscoups en gaf haar die als afsluiting. ‘Proef goed de vanille’, gebaarde ik. ‘Heerlijk’, antwoordde ze. ‘Misschien heb ik wel een baantje voor je’, knipoogde ik. ‘Er zit wel een beroepsrisico aan. Je kunt nog een paar kilo aankomen.’ ‘O, dat lijkt me wel wat’, glimlachte ze terug.
***
Naar deel vijf (slot)
Lees eerst het eerste deel
Ik genoot van de alsmaar dikker wordende Ingrid. Sinds haar 100-kilo-feestje hadden wij echte verkering en ik zag haar bijna iedere week. Hierdoor verloor ik een beetje de verbazing over haar figuur want ik kon moeilijker peilen hoeveel ze aankwam. Het lot trof ons echter snel, want ons bedrijf was in Amerikaanse handen en de managers daar verbaasden zich over de grote omzetten die onze filialen in Almelo en sinds kort ook in Groningen haalden. Ze vroegen of Marjan samen met Ingrid konden overkomen naar het hoofdkantoor in New York om daar hun verkooptechniek uit te leggen. Ik mocht niet mee, want voor mij lag een klus in Oostenrijk te wachten, waar een ander filiaal in moeilijkheden verkeerde en waar ik een maand lang mocht assisteren.
Ik nam de stagiaire Simone mee. Ze moest er voor school een verslag over schrijven. Ze liep nu drie maanden met ons mee en had zichtbaar meer vlees rond de botten gekregen van het werk. Ik schatte haar gewicht nu zo rond de 70 kilo. Duidelijk hing er een klein buikje over haar middel en haar kont had aan formaat gewonnen. Het deinde al zachtjes mee op het ritme van haar benen zag ik als ze voor mij uit liep. Haar bovenbenen zaten strakker in het stof vastgeklemd van haar broek en ik meende een klein vetrolletje onder haar bh-bandje te zien. Haar borsten waren eveneens behoorlijk gegroeid in de periode dat ze nu stage bij ons liep. Het leek mij wel een fraaie missie om in de maand dat wij samen in Wenen zaten, het gewicht van dat meisje eens flink te vermeerderen.
Die missie begon al op de heenreis, we reden met de auto over de Duitse autobanen en we rustten uit bij zo’n zogenaamde Raststätte. Het principe van het lopend buffet vergezelde ik voor haar met een opdracht: beoordeel de kwaliteit van de verschillende worstgerechten die er zijn. ‘Moet ik ze dan alle zes opeten?’ vroeg ze onschuldig aan mij. ‘Dat spreekt voor zich,’ antwoordde ik, ‘en als je twijfelt, neem er gewoon nog eentje. Heel belangrijk hierbij is de combinatie van het gerecht waarbij ze het aanbieden.’
Een uur later zat de stagiaire met het zesde bord leeg voor zich. ‘Ik kan niet meer,’ verzuchtte ze. ‘Nu is een heerlijk toetje geweldig,’ zei ik snel en haalde een heerlijke forse coupe ijs voor de kleine meid. ‘Geniet ervan,’ zei ik erbij. Ze had het blaadje over de worsten keurig ingevuld en ik keek er serieus naar. ‘Dat is iets voor in je verslag vind ik. Zo kun je de begeleider laten zien hoe de worst bij de buren smaakt.’ Ik keek nog een keer. ‘Volgende keer moet je wel beter opletten op de sauzen die erbij geserveerd worden,’ zei ik snel erna.
Die volgende keer was sneller dan ze verwachtte. Toen we enkele uren later en vele kilometers verder reden, zei Simone dat ze honger had gekregen. ‘Honger?’ vroeg ik verbaasd. ‘Je hebt net je buikje rond gegeten.’ ‘Ik snap het ook niet,’ reageerde ze verontschuldigend, ‘maar ik heb zin in een worstje.’ We moestern er allebei verschrikkelijk om lachen. ‘Nu met een biertje erbij, lijkt me,’ zei ik. ‘Ja, lekker met een biertje erbij.’
Twee uur later stapte ze aangeschoten naast mij in de auto. Tien worstenmenu’s waren er in haar gegaan vergezeld met vijf halve liter pullen bier. ‘Ik kan geen boe of bah meer zeggen,’ zei ze tegen mij. ‘Wat waren dat een lekkere worstjes zeg,’ zuchtte ze nog een keertje. Ze liet een keiharde boer. ‘Sorry hoor, maar dat bier hè. Dat is ongelooflijk verraderlijk. Gelukkig rijd jij,’ merkte ze er direct bij op. ‘Ik denk niet dat ik hem meer recht op de weg kan houden,’ giechelde ze erna.
Eindelijk na een lange rit waar we met alle tussenstops erbij anderhalve dag over hadden gedaan, kwamen we bij het hoofdkantoor van onze Oostenrijkse afdeling aan. Het kantoor lag tegen Wenen aan en we kregen eerst uitgebreide voorlichting over de gang van zaken. Ik zou de komende weken actief zijn in het hoofdkantoor met het geven van workshops. Simone zou in mijn omgeving de eerste paar dagen verkeren, maar later een eigen studie mogen doen bij de Duitse vestiging in Beieren. Ze zou vooral belast worden met het beoordelen van de worsten voor de Oktoberfeesten, dat had ik even snel ergens bij een tussenstop onderweg geregeld. Ze was aangenaam verrast, maar zei het erg leuk te vinden. ‘Worst moet wel gegeten worden bij bier,’ zei ze in enigszins gebrekkig Duits tegen de Oostenrijkse manager.
De eerste dagen begeleidde ik haar en voorzag haar in ruime mate van voedsel en drank. Alle remmen leken te verdwijnen en iedere avond waggelde ze onder mijn begeleiding haar hotelkamer in. Ik meende haar wel te zien groeien, maar volgens mij was de wens sterker dan de werkelijkheid. Ze was in elk geval over haar grootste magerheid heen. Na vier dagen met mij te hebben meegelopen, vertrok zij naar Duitsland. Ik zou haar op de terugweg over een week of vier ophalen. Ze had een mooie opdracht meegekregen en zou de worstfabriek vertegenwoordigen en speciale bijeenkomsten organiseren voor de horecaondernemers uit Beieren.
***
New York, 6 juli 2003
Lieve Harry,
Ik mis je verschrikkelijk omdat ik echt niet alleen over Broadway kan lopen zonder aan jou te denken. Zulke mooie dingen, die had ik alleen met jou willen beleven. Ik zit hier op een boeiend congres met allemaal dikke Amerikanen. Ik en Marjan behoren hier tot de middenmoot als het om dikte gaat. De meeste mannen van het concern zijn steviger en veel vrouwen zijn net zo dik als wij of nog dikker. Magere scharminkels zijn nauwelijks te zien. Speciaal voor de gelegenheid had ik twee iets te grote mantelpakjes gekocht (maat 48 zit al krap, dus het is maat 52) om goed voor de dag te komen.
De eerste dag was overweldigend. We waren de enige Europeanen van het gezelschap en kregen een overheerlijke maaltijd aangeboden. Hier gold het buffetprincipe en we mochten opscheppen zoveel wij wilden hebben. Met borden boordevol typisch Amerikaanse gerechten waaronder heel veel vlees en verrukkelijke hamburgers. Daarbij was de hoeveelheid friet en dikmakende salades oververtegenwoordigd. In Nederland hadden Marjan en ik ons geschaamd zoveel als wij liepen. Nu behoorden wij tot de middenmoot. Natuurlijk keerden we uren later volledig overvoed terug naar onze hotelkamers.
De eerste dagen mochten we goed door het bedrijf lopen, maakten we kennis met onze Amerikaanse collega’s en zagen we een aantal fabrieken van binnen. Zo bezochten wij een appel-pie fabriek, waar we kennismaakten met allerlei soorten van appelkoek. Het ene nog warmer dan het andere. Ook hier aten wij onze buiken rond. Ik genoot van de rijkdom aan voedsel en liet mij alles welgevallen. Alles was gratis, inclusief de drank en we keerden heel vrolijk van de drank naar onze hotelkamers. Trouwens dat is een erg goede combinatie appelgebak met apfelkorn.
Veel leerzame verkooptechnieken onderwezen gekregen en na een week mochten we ons geluk in de provincie beproeven. Marjan en ik werden uit elkaar geplukt en ik kwam te werken met Susy, een forse Amerikaanse, die samen met mij een aantal bedrijven voorlichting zou geven op basis van al het geleerde. ‘Toon al je belangstelling in hun product,’ vertelde ik haar toen we naar het eerste bedrijf, een grote gebaksfabriek reden. ‘Vergeet nooit iets te proeven, doe alsof je het heel erg lekker vindt en geef ze advies. Daar hebben ze wat aan, anders lijkt het net of het je niks interesseert, terwijl alles erop moet wijzen dat dit wel het geval is.’ Ik verklapte Suzy wel dat er een beroepsrisico aan de methode zat en klopte op mijn buik. Ze moest verschrikkelijk hard lachen en klopte ook op haar eigen buik. ‘Ik geloof dat ik er wel raad mee weet’, lachte ze.
We gingen ter plekke direct aan de slag. Ik at het ene gebakje na het andere en merkte dat mijn mantelpakje behoorlijk strak was gaan zitten. Marjan at als een dijker van de vele soorten gebakjes en we waren over het ene nog lovender dan het andere. Wat kunnen die Amerikanen goede zoete combinaties kiezen. Ik en Marjan mochten na afloop zeggen welk gebakje we het lekkerste vonden. Wonderwel kwamen we allebei bij hetzelfde uit, een combinatie van advocaat, vanille en veel slagroom. Van de directeur kregen we elk twee forse gebaksdozen van deze taart mee.
Ik weet niet hoe ik het voor elkaar heb gekregen maar dezelfde avond ging de ene doos op en de volgende morgen schrokte ik de andere leeg. Wat een gouden tijd hebben we hier. Het is alleen funest voor mijn figuur, of juist niet, het is maar hoe je het ziet. Ik moet nu echt stoppen met schrijven want ik moet nu naar een fabriek die experimenteert met candybars.
Liefs,
Je Ingrid.
***
Simone zou ik gaan ophalen van haar opdracht en we zouden direct doorrijden naar huis vanuit haar Beieren. Door allerlei omstandigheden duurde dat geen vier maar zes weken. Ik moest nog zoveel werk in Wenen verzetten, waardoor ik echt niet eerder weg kon. Simone kon zonder moeite verder gaan met haar stage en leerde goed, zei haar Duitse begeleidster Ank. Door de telefoon. Het riep bij mij een groot verlangen op naar mijn stagiaire. Ze moest zijn uitgegroeid tot een vrouw van formaat.
Ank was een gezellige, ronde Beierse van middelbare leeftijd die zeker in vervlogen tijden tot de hupsche meisjes behoorde bij wie bierdrinkers veel zicht hadden op de ronde borsten en mollige heupen. Nu zat het vet overal, met name op de buik. Een ferme vetkwab deinde een halve meter voor de rest uit. Haar borsten lagen er bovenop. Ik begroette haar toen ik Simone ging ophalen, toen ik eindelijk twee later in Beieren kwam. 'Simone is nog even aan het werk. Ze komt er dadelijk aan. Ze wilde nog even iets afmaken', zei ze. Ze gniffelde een beetje. 'Aanvankelijk dacht ik dat ze wel een beetje magertjes was voor bij ons, maar ze heeft in deze anderhalve maand erg veel geleerd.'
Ik wist niet wat ik zag toen na een kwartiertje Simone de kamer in kwam en begreep de woorden van Ank. Simone was echt dik geworden. Ik schatte het gewicht dat ze bij zich droeg rond de 80 kilo, dat was een geweldig resultaat. 'Ja', glimlachte ze toen ik iets te lang met open mond haar aankeek. 'Je ziet het goed. Er is wat van mij bijgekomen.' Ze plofte met haar hand op de bolle buik, die als een tonnetje rond haar middel hing en een beetje sidderde. Ik merkte dat ze een beetje zwalkte. 'Sorry hoor, maar ik merk dat ik ietsje aangeschoten ben.' 'Hoe komt dat dan?' vroeg ik. We zijn een worstje aan het testen waar we wat schnaps in spuiten. Ik dacht dat de alcohol wel zou verdampen, maar het valt een beetje tegen. Ze lachte. Daarna wilden de jongens waardig afscheid van me nemen en ik geloof dat ik iets teveel worstjes en een paar pullen bier teveel genomen heb.'
We bespraken haar stage en Ank vond dat het heel goed was gegaan. 'Normaal dronk ze alleen na werktijd, maar de relaties met de exploitanten en de ontwikkeling van het worstje verliep prima', vertelde ze, terwijl Simone naar de wc was. 'Ze kan zich goed inleven in de doelgroepen en eet en drinkt bij de ontmoetingen dapper mee. Mijn complimenten hoor, zo'n stagiair vind je niet vaak. Ik zou er zuinig op wezen. Dat ze daarbij iets is aangekomen, is juist een voordeel.'
We stonden buiten het kantoor en Simone vroeg of ze nog even naar de jongens mocht. 'Ik heb nog wel zin in een worstje en een pulletje bier', lachte ze. We gingen erheen. Er zaten vier forsgebouwde mannen en drie rond gevormde vrouwen aan de tafel, waar nog een stapeltje worstjes lag. 'Simone, is dat je begeleider', vroeg een van de meiden. Haar borsten puilden uit de traditionele Beierse kledij en onder het schort zat een heuse pens verstopt. 'Geniet er nog van, zolang het kan. Morgen is het er niet meer...' Ze lachten. 'Je ziet er goed uit, niet meer zo mager als zes weken terug. Ga zo door', merkte een van de heren op. 'Ja', bekende Simone. 'Het is hard gegaan, maar die worsten zijn zo verdomd lekker.'
Ze hing tegen mij toen ik haar ladderzat afvoerde. ‘Jeetje, zo dronken ben ik de laatste weken zelfs niet geweest’, stamelde de stagiaire uit. Ik wist niet meer waar ik het zoeken moest. Ze was gigantisch aangekomen de laatste weken, als het er niet meer dan 15 waren. Ze moest werkelijk dat en nacht gegeten hebben om tot deze mooie rondingen te komen. We stapten de auto in en ze giechelde. ‘Ik ben wel wat dikker geworden, he?’ ze klopte op de machtige buik die voor haar lag. De Beierse kledij stond haar goed. Ze mocht het houden en de medewerkers hadden nog een paar maten grotere kledij in haar tas gedaan. ‘Je weet nooit of je het over een jaar nog past’, had de dikke manager gezegd. Ze was even aangeschoten als de anderen. ‘Het is heerlijk om hier te werken. Je verlangt nooit naar huis, want hier is meer eten dan thuis’, had ze met een zwaar beschonken stem gezegd.
Ik was erg benieuwd hoe het met het gewicht van Simone gesteld was en durfde er ergens niet over te beginnen. Ze begon echter zelf erover. ‘Weet je dat ik gigantisch aangekomen ben sinds ik bij jullie stageloop’, merkte ze op toen we al enkele uren aan het rijden waren. Ze werd wat nuchterder, want er kwam een hele formulering uit tot mijn verbazing. ‘Het ergste is dat ik het helemaal niet erg vind. Ik weet nu al dat ik veel commentaar om mij heen zal krijgen van familie en vrienden, maar het geeft echt niks. Ik ben meer dan twintig kilo aangekomen gedurende mijn stage, maar het maakt mij niet uit als het er meer worden. Echt niet.’ Ze tikte op haar ronde buik, die tevreden op haar schoot lag. Daar was inderdaad flink wat aangekomen, ze moest dus nu wel 80 wegen. Ik vroeg het haar toch. ‘Nou, ik zou het niet precies weten, maar twee dagen geleden was het 84. Oeps dat is al ruim 25 kilo meer dan toen ik kwam.’
We stopten op de helft bij een wegrestaurant en ik bestelde allerlei dingen van de kaart en liet haar proeven. ‘Neem zoveel als je wilt’, gebaarde ik. Ze boog zich over de tafel en hapte in neen broodje met worst. ‘Heerlijk, ik ben gek op deze broodjes geworden.’ Ook de friet bleef niet onaangeroerd. Ik vroeg haar hoe het met haar stageverslag ging. ‘Prima, ik heb de eerste versie af. Als jij er nog naar wilt kijken, dan kan het naar de begeleider.’ ‘Hoeveel moet je dan nog doen voor je opleiding?’ ‘Dan ben ik klaar en dan kan ik gaan solliciteren.’ Het klonk als muziek in de oren. Ondertussen was alles wat op tafel laag geplunderd door Simone. Ik bestelde twee grote ijscoups en gaf haar die als afsluiting. ‘Proef goed de vanille’, gebaarde ik. ‘Heerlijk’, antwoordde ze. ‘Misschien heb ik wel een baantje voor je’, knipoogde ik. ‘Er zit wel een beroepsrisico aan. Je kunt nog een paar kilo aankomen.’ ‘O, dat lijkt me wel wat’, glimlachte ze terug.
***
Naar deel vijf (slot)
Reacties
Een reactie posten